Η αινιγματική ανάρτηση του Στέφανου Κασσελάκη και η σχέση της με την Τράπεζα Αττικής
Δύσκολα τα θέματα στις εξετάσεις Κασσελάκη, μόνο για καλά διαβασμένους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε χθες μια αλληγορική ανάρτηση που εντάσσεται στο ευρύτερο γνωστικό πεδίο της οικονομίας (ατού του ΣΥΡΙΖΑ). Όσοι ήταν καλά διαβασμένοι, κατάλαβαν ότι η καμπάνα χτυπάει για την Τράπεζα Αττικής.
Στέφανος Κασσελάκης: Η ανάρτησή του για την Τράπεζα Αττικής
Ο Πρόεδρος επιχείρησε να αναδείξει το γεγονός ότι οι νέοι ιδιώτες μέτοχοι έχουν βάλει ελάχιστα λεφτά σε σχέση με τα πολλά που είχε βάλει το δημόσιο δια του ταμείου των μηχανικών και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να στηρίξει την τράπεζα, όταν οι καιροί ήταν δύσκολοι. Αναδεικνύει λοιπόν το γεγονός ότι η τράπεζα καταλήγει στα χέρια των «εξαρχομπακοκαυμενάκηδων», ενώ οι μηχανικοί και το ΤΧΣ έβαλαν τα πολλά.
Το ομολογουμένως δύσκολο πρόβλημα ήταν το εξής: «O Γιάννης και ο Γιώργος είναι συνέταιροι σε εταιρεία στην Αττική. Ο Γιάννης βάζει σε τρεις δόσεις 800€ και ο Γιώργος σε δύο δόσεις 300€. Τι ποσοστό έχει ο Γιάννης; Τι ποσοστό έχει ο Γιώργος»; Μια πρόχειρη μπακαλίστικη απάντηση όσων το ατού είναι η οικονομία θα ήταν ότι συμμετέχουν με ποσοστά 80-30. Αυτό θα έλεγε κανείς αν θεωρούσε ότι τα ποσοστά είναι ανάλογα των ποσών. Όμως αυτή ήταν η παγίδα για όσους πολίτες δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι.
Οι πιο παρατηρητικοί θα κατάλαβαν ότι τα δυο ποσοστά αθροίζουν 110%, όποτε λυπάμαι, αλλά η απάντηση είναι λάθος. Αν από την άλλη κάποιος ήταν καλός στην αριθμητική θα υπολόγιζε από στήθους ότι ο Γιάννης έχει ποσοστό περίπου 73% και ο Γιώργος κάτι περισσότερο από 27%. Και αυτή η απάντηση όμως είναι λάθος. Ο καλά διαβασμένος θα έπρεπε να σκεφθεί ότι καθώς η ερώτηση εμπεριείχε υπονοούμενο για την πώληση της τράπεζας Αττικής, τα ποσά που αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στο αρχικό κεφάλαιο της εταιρείας αλλά σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, προκειμένου να παραμείνει ενεργή η τράπεζα. Να αποφύγει δηλαδή τη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία όμως, την οποία δεν παραδέχονται όσοι δεν είναι ευχαριστημένοι με το πιθανό deal. Θεωρούν ότι μια τράπεζα έχει τεράστια αξία, ανεξαρτήτως της οικονομικής της κατάστασης. «Ολόκληρη τράπεζα τους χαρίζουν», είναι μια καλή επωδός. Η οποία οικονομική κατάσταση ωστόσο δεν είναι και η καλύτερη. Για την ακρίβεια, είναι πάρα πολύ άσχημη.
Ο δείκτης Μη Εξυπηρετούμενων Ανοιγμάτων της Αττικής παραμένει στο 54,2%. Δηλαδή, πάνω από τα μισά δάνεια από όσα έχει εκταμιεύσει η Αττικής, αναμένεται να τα «πιστολιάσουν» όσοι τα έλαβαν. Η κατάσταση αυτή κληροδοτήθηκε από μια μακρά παράδοση ρουσφετολογικών θαλασσοδανείων. Γνώρισε τον κολοφώνα της ρουσφετολογικής διαχείρισης, όταν επί πρώτης φοράς αριστερά είχαν δοθεί πάνω από 100 εκατ. δάνεια σε έναν εργολάβο με εγγυήσεις κάποια βοσκοτόπια που δεν του ανήκαν. Τελικά το δάνειο δόθηκε χωρίς βοσκοτόπια και χωρίς καμία άλλη εγγύηση. Ίσως να υπήρχε μυστικός τριτεγγυητής (π.χ. κάποιο αναγεννησιακό ινστιτούτο).
Πιθανότατα όμως δεν υπήρχε ούτε αυτό. Η Τράπεζα λοιπόν έχει διάφορες ανάγκες. Οι τραπεζικοί συντάκτες λένε ότι πρέπει να «μπουν» στην Αττικής περί τα 600 εκατ. ευρώ, για να μην οδηγηθεί σε χρεοκοπία και εκκαθάριση. Κάτι τέτοια θα σήμαινε ότι θα χαθούν όλα τα λεφτά. Και όσα έβαλε το δημόσιο αλλά και όσων ακόμη έχουν καταθέσεις στην παρολίγον ΣΥΡΙΖΑbank. Τα λεφτά αυτά μπορεί να τα βάλει κάποιος ιδιώτης ή το Δημόσιο. Άλλη λύσις δεν υπάρχει. Το δημόσιο είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να δώσει κί αλλά λεφτά σε μια μαύρη τρύπα. Μόνο οι μηχανικοί έχουν βάλει (και χάσει) πάνω από 800 εκατομμύρια. Λεφτά έχει χάσει και ο ΕΦΚΑ. Κυρίως όμως είναι μάλλον κακή ιδέα, διότι ανέκαθεν όταν το κράτος αποφάσιζε να παραστήσει τον τραπεζίτη, τα θαλασσοδάνεια πήγαιναν σύννεφο και τελικά τη χρεοκοπία την πλήρωναν οι πολίτες. Με ανακεφαλαιοποιήσεις ή αλλιώς κρατικές ενισχύσεις. Η άλλη λύση, αυτή του ιδιώτη, μοιάζει μονόδρομος. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να βάλει περισσότερα λεφτά αυτός που τελικά θα αποκτήσει την πλειοψηφία των μετόχων. Ο συγκεκριμένος ιδιώτης ωστόσο δεν προτίθεται να μπει στην αύξηση με τη λογική «το αφεντικό τρελάθηκε». Επίσης, εξ´ όσων γνωρίζω δεν εμφανίστηκε έτερος διεκδικητής. Κανείς δεν ήθελε την Αττικής.
Αυτή λοιπόν είναι η μόνη πρόταση που υπάρχει, για μια τράπεζα που δεν τη λες και φιλέτο. Αυτή είναι η αξία που ο επενδυτής επιλέγει να πληρώσει. Όπως συνέβη και με τις λοιπές συστημικές τράπεζες κατά τη διαδικασία αποκρατικοποίησης.
Τα λεφτά που πλήρωσαν οι ιδιώτες μέτοχοι των τεσσάρων συστημικών ιδρυμάτων ήταν κατ’ αντιστοιχία πολύ λιγότερα για τις μετοχές που αγόρασαν από το ΤΧΣ. Ελάχιστα δε σε σχέση με όσα είχε βάλει το κράτος για να τις αποκρατικοποιήσει. Το δημόσιο όντως έβαλε πάμπολλα λεφτά για να στηρίξει τις τράπεζες. Τα λεφτά όμως αυτά μπήκαν για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και χάσουν όλα τα λεφτά τους οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες. Επίσης για να μη χάσουν τις δουλειές τους οι εργαζόμενοι. Το δε πρόβλημα το δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το κράτος. Αφενός γιατί παρενέβαινε στη χορήγηση θαλασσοδανείων και κυρίως γιατί υποχρέωνε τις διοικήσεις να επενδύουν δυσανάλογα πολύ σε ομόλογα του δημόσιο, τα οποία και απαξιώθηκαν. Φυσικά τεράστιες ευθύνες έχουν και οι διοικήσεις, αλλά ουδέποτε αναζητήθηκαν. Ούτε καν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Ο Γιάννης λοιπόν θα μείνει με ποσοστό κάτω από 50% και ο Γιώργος θα πάρει την τράπεζα.
Άλλη λύση δεν υπάρχει στο ορίζοντα. Εκτός και αν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με την εμπειρία του στην επενδυτική τραπεζική αποφασίσει είτε να επενδύσει, είτε να βρει επενδυτή. Η ερώτηση ήταν παγίδα και αναμένεται να στείλει όσους επιχειρήσουν να την υποστηρίξουν, κυριολεκτικά «στον κουβά».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
