Τέμπη – Ασημακοπούλου – υποκλοπές: Η κομματικοποίηση του κράτους κοινός παρονομαστής

Φλασάκια με τους διαλόγους του σταθμάρχη διακινούνται λίγες ώρες μετά το δυστύχημα στα Τέμπη και γίνεται κοπτοραπτική για να υποστηριχθεί το αφήγημα του ανθρώπινου λάθους που είναι, δήθεν, αποκλειστικά υπεύθυνο για την τραγωδία. Τον τόνο άλλωστε τον είχε δώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός λίγες ώρες νωρίτερα στη δήλωσή του.

Άλλα φλασάκια, αυτή τη φορά με τα στοιχεία επικοινωνίας των αποδήμων, διακινούνται από τα αρχεία του υπουργείου εσωτερικών προς φίλους βουλευτές της ΝΔ.

Άλλα φλασάκια, με υποκλαπείσες συνομιλίες καταχωρούνται και χρησιμοποιούνται – άγνωστο ακόμα, τρία χρόνια μετά, με ποιον τρόπο – από τα γραφεία της ΕΥΠ, εναντίον φίλων και μη (μιας και παρακολουθούμενοι ήταν και μέλη της κυβέρνησης, εκτός από δημοσιογράφους και τον Ανδρουλάκη).

Κι όταν ρωτάς – όπως οφείλει να ρωτά κάθε πολίτης – πως έγινε όλο αυτό, η απάντηση είναι:

• Α, αυτά που λέει ο Λαμπρόπουλος στο ΒΗΜΑ είναι παλιά νέα!
• Α, κάναμε εμείς στο Μαξίμου εσωτερική έρευνα και φταίει ένας μετακλητός του γενικού γραμματέα, τον διώξαμε, όλα καλά!
• Α, παραιτήθηκε ο ανιψιός του πρωθυπουργού που κρατούσε την μπαγκέτα στη χορωδία των υποκλοπών, τι άλλο θέλετε;

Με μια κοινή επωδό: θα τα λύσει η Δικαιοσύνη. Στην οποία Δικαιοσύνη η ίδια η κυβέρνηση βάζει όσο το δυνατό περισσότερα εμπόδια μπορεί, ώστε να μην λάμψει καμιά αλήθεια.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών; Η απαξίωση των διαδικασιών. Ναι, η απαξίωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών και η εισχώρηση του κυβερνώντος κόμματος μέσα στη διοικητική ιεραρχία. Στα Τέμπη και τη μονταζιέρα των ηχητικών, η αστυνομία, ως αρμόδια, παρουσίασε έγγραφα με ημερομηνίες και αριθμούς πρωτοκόλλου, από τα οποία φαίνεται ότι οι επίμαχες ηχογραφήσεις περιήλθαν σε αυτή 3 μέρες μετά τη διαρροή τους στο Πρώτο Θέμα. Ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΣΕ, που κατέχει τη θέση αυτή κατόπιν κομματικής επιλογής, ήρθε σε αντιφάσεις κι είπε άλλα αντί άλλων στην εξεταστική επιτροπή στη Βουλή. Για την κυβέρνηση, αυτό δεν είναι καν θέμα.

Στην υπόθεση Ασημακοπούλου, θα έπρεπε να τηρείται διαδικασία που θα αποδείκνυε ποιος μπήκε και ποιος κατέβασε και πότε – με χρονοσήμανση – τα δεδομένα των αποδήμων. Κι όχι το κάθε κομματικό στέλεχος να μπαίνει στη βάση δεδομένων λες κι είναι το μαγαζάκι του.

Στην υπόθεση των υποκλοπών το ίδιο. Η ΑΔΑΕ κι ο κ. Ράμμος κάνουν κοπιώδεις προσπάθειες να αποτυπώσουν τη διαδρομή αρχείων και εντολών, οι οποίες πρέπει να ακολουθούν μια διαδικασία.

Αλλά και στις τρεις περιπτώσεις οι διαδικασίες πάνε περίπατο μόλις δοθεί το σήμα ότι ενδιαφέρεται για τα δεδομένα, τα φλασάκια κ.λπ η πολιτική ηγεσία. Αυτός είναι ο ορισμός του Λουδοβίκειου L’ Etat c’est moi – το κράτος είμαι εγώ.

Η στρατηγική είχε στηθεί από νωρίς: Απαξιώνουμε το Δημόσιο, καταφερόμαστε εναντίον της «γραφειοκρατίας» και των δημοσίων υπαλλήλων – οι οποίοι, παρόλα τα κακά που μπορεί κανείς να τους καταλογίσει, δεσμεύονται από τον υπαλληλικό κώδικα και από πολύ συγκεκριμένους κανόνες λογοδοσίας. Και ποιος θα μας σώσει από αυτό το κακό Δημόσιο; Μα ο η καλή μας η κυβέρνηση! Κι έτσι ομαλά, δίχως πολλές διαμαρτυρίες – παρά μόνο από κάτι λίγους περίεργους «θεσμολάγνους» όπως μας λένε – έχει μπει όλο το κομματικό κράτος σε κάθε δημόσια υπηρεσία και κάνει κουμάντο. Με αδιαφάνεια. Με κύριο κίνητρο το κομματικό όφελος. Το δημόσιο συμφέρον έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα.

Αυτό πρέπει να δούμε σοβαρά, αν είναι να σταματήσουμε την κατρακύλα. Να ξεριζώσουμε το κόμμα από το κράτος. Κι αυτό έχει μονάχα έναν τρόπο για να γίνει. Να ενισχύσουμε τη δημόσια διοίκηση, με πόρους, διαφάνεια κι αξιοκρατία πραγματική. Όχι αξιοκρατία που νομοθετείται για να υπάρχει κατ’ όνομα (όπως πχ στην περίπτωση του νόμου για την επιλογή διοικήσεων φορέων) αλλά στην πράξη είναι διαβλητή κι ευεπίφορη σε κομματικές παρεμβάσεις σε κάθε βήμα της διαδικασίας