Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου εγκαινίασε την έκθεση «Όλοι Εδώ - 50 Χρόνια Δημοκρατία» στο Μουσείο ΜοMus - Άλεξ Μυλωνά
H Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΚατερίνα Σακελλαροπούλου εγκαινίασε την Πέμπτη στο Μουσείο ΜοMus - Μουσείο Άλεξ Μυλωνά την έκθεση «Όλοι Εδώ - 50 Χρόνια Δημοκρατία». Στην ομιλία της έκανε λόγο για έργα που εκφράζουν «μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και την καταστολή, μια καταγγελία των οδυνηρών εμπειριών που βίωσε ο τόπος μας την περίοδο της Χούντας» και συνεχάρη όσους συνέλαβαν την ιδέα αυτής της έκθεσης και εργάστηκαν για την υλοποίησή της.
Ειδικότερα, κατά τον χαιρετισμό της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε «στους τέσσερις μεγάλους καλλιτέχνες, που με το εικαστικό τους έργο αψήφησαν τις λογοκριτικές πρακτικές της δικτατορίας των συνταγματαρχών και διατύπωσαν ένα επείγον αίτημα δικαιοσύνης και ελευθερίας».
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου αναφέρθηκε στη Βάσω Κατράκη και στον Δημήτρη Αληθεινό
Όπως είπε χαρακτηριστικά «από τις ψηλόλιγνες, αφαιρετικές μορφές και τις λιτές και αυστηρές συνθέσεις της Βάσως Κατράκη ως τις συμβολικά εύγλωττες εγκαταστάσεις του Βλάση Κανιάρη και από τις ιερατικές ξυλογραφίες του Τάσσου ως τις ριζοσπαστικές παρεμβάσεις του Δημήτρη Αληθεινού, τα έργα που εκτίθενται εδώ είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και την καταστολή, μια καταγγελία των οδυνηρών εμπειριών που βίωσε ο τόπος μας την περίοδο της χούντας».
Υποστήριξε, επίσης, ότι «σήμερα, που απολαμβάνουμε τη σταθερότητα και την ομαλότητα πενήντα χρόνων αδιατάρακτου δημοκρατικού βίου, τα έργα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο μια τέχνη που κατάφερε να συγκεράσει συλλογικές αγωνίες και προσωπικά τραυματικά βιώματα· τέχνη ουσιωδώς πολιτική, αγωνιστική και δραστική».
Ωστόσο, παρατήρησε ότι «οι εικαστικές αυτές χειρονομίες δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους. Αντίθετα, το σφρίγος, η ένταση, η αλήθεια τους, επιβεβαιώνουν την απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Και η συνομιλία τους με το βίντεο-περφόρμανς ενός νέου καλλιτέχνη, του Γιάννη Παππά, ο οποίος έχει δουλέψει και στο παρελθόν πάνω στο ζήτημα του πνευματικού, πολιτικού και κοινωνικού εγκλεισμού, νοηματοδοτεί εκ νέου αυτές τις εκφράσεις εναντίωσης, θέτοντας επιτακτικά ερωτήματα για τον ρόλο του δημιουργού και του έργου τέχνης σε κρίσιμες εποχές».
Τέλος, τόνισε ότι «Το δέος που γεννούν τα έργα της Κατράκη, του Τάσσου, του Κανιάρη, του Αληθεινού, και πολλών ακόμη που προσέδωσαν στις δημιουργίες τους αντιστασιακό χαρακτήρα, είναι ευθέως ανάλογο με τη βαθιά συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης αυτών των καλλιτεχνών που, παρά το ασφυκτικό και παραλυτικό κλίμα της εποχής, δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν υποτάχθηκαν στον επτάχρονο ζόφο» και κατέληξε λέγοντας ότι «υπερασπίστηκαν τις δημοκρατικές ελευθερίες από το μετερίζι τους, προσφέροντας στην κοινωνία μια ανάσα ελπίδας».
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
14°
