Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος σχολιάζει την αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά στην τροπολογία της κυβέρνησης για τους αλλοδαπούς εργάτες.
Στις (δεύτερες) εκλογές του Ιουνίου του 2012 η ΔΗΜΑΡ πηγαίνει με σύνθημα «εντολή για λύση». Η καμπάνια μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου είναι εξαιρετική, καθώς έχει πιάσει το σφυγμό ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας που αγωνιά για το μέλλον της χώρας, που τότε κρεμόταν από μια κλωστή. Απέναντι στις ανευθυνότητες του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνθημα ήταν βάλσαμο για τους ψηφοφόρους της ευρωπαϊκής και ανανεωτικής αριστεράς. Με τρεις λέξεις εξηγούσε τη στάση του κόμματος, κοινώς ότι θα συμμετέχει σε κυβέρνηση για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και απειληθεί η πιο σημαντική κατάκτηση της μεταπολίτευσης, η συμμετοχή της στην Ε.Ε. Οι πολίτες την επιβράβευσαν με 6.12%, ποσοστό θρίαμβος αν σκεφτεί κανείς πως ήταν το κλίμα της εποχής αλλά και οι συσχετισμοί…
Το βράδυ της 17ης Ιουνίου τα περισσότερα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που είναι στα κανάλια δέχονται δυο ερωτήσεις: α) Θα στηρίξετε κυβέρνηση και β) Με ποιον πρωθυπουργό.
Το πρώτο ήταν εξαρχής αποφασισμένο, οπότε η απάντηση έμοιαζε μάλλον εύκολη. Ως προς το δεύτερο, οι επισημάνσεις είχαν να κάνουν με τις διαθέσεις του κάθε στελέχους, αν και η απάντηση των περισσοτέρων κινείτο στη λογική πως «δεν είναι αυτό το μείζον, το μείζον είναι να γίνει κυβέρνηση για να σωθεί η χώρα».
Και κάπως έτσι συγκροτήθηκε η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Με τη διαφορά ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ επέλεξαν να μην τοποθετήσουν σε υπουργικές θέσεις κομματικά στελέχη, αλλά ευρύτερες προσωπικότητες.
Στην πραγματικότητα ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης έκαναν πρωθυπουργό τον άνθρωπο που «έχτισε» το αντιμνημόνιο. Διότι αν η ΝΔ είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο ως το πλέον αστικό κόμμα και δεν έτρεχε στα Ζάππεια θα ήταν αλλιώς η μοίρα του τόπου και δεν θα είχαμε περάσει την δεκαετή περιπέτεια. Η ΝΔ, λοιπόν, ήταν εκείνη που συνέβαλε στο να χτιστεί όλο αυτό το ρεύμα της άρνησης. Απλώς μετά, και αφού το είχε νομιμοποιήσει ο κ. Σαμαράς, το καβάλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Αφού προηγουμένως τα δυο κόμματα, το διάστημα 2010-2011, είχαν περάσει μια φάση υπόγειου φλερτ, με συναντήσεις των δυο στενότερων συνεργατών του κ. Σαμαρά και του κ. Τσίπρα.
Έστω και έτσι, πρέπει να αναγνωριστεί πως η κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν κακή. Ουδείς αναμάρτητος, δήλωνε τότε στην κυρία Μέρκελ ο Σαμαράς. Κυρίως λόγω της παρουσίας δυο προσώπων, του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Γιάννη Στουρνάρα, εξελίχθηκε σε μια καλή κυβέρνηση.
Η ζημιά, όμως, είχε γίνει, με την έννοια ότι είχε νομιμοποιηθεί ο υπεύθυνος της αντιμνημονιακής υστερίας. Ο οποίος, δέκα χρόνια μετά, δείχνει να μη βάζει μυαλό. Και σε σταθερή βάση ενισχύει την ακροδεξιά και εθνικιστική ρητορική. Είτε αφορά τα εθνικά θέματα και τις σχέσεις με την Τουρκία. Μιλάμε, άλλωστε, για το πρόσωπο που στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής λογίζεται ως ένας από τους πιο μοιραίους πολιτικούς της μεταπολιτευτικής ιστορίας αναφορικά με τα όσα έκανε στο Μακεδονικό.
Είτε αφορά στη στάση του απέναντι στους μετανάστες ή τα (αυτονόητα) δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών.
Και μάλιστα το κάνει με το αστείο επιχείρημα πως ανεβαίνει η ακροδεξιά στην Ευρώπη. Άρα, επειδή ανεβαίνει, θα πρέπει να υιοθετήσουμε την ατζέντα της. Να γίνουμε κλειστοφοβική χώρα που δεν μιλάει με κανέναν, ένα έθνος ανάδελφο. Να μην δώσουμε αυτονόητα δικαιώματα σε ανθρώπους επειδή έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από τον κ. Σαμαρά. Ή, να ακολουθήσουμε ατζέντα Όρμπαν απέναντι στους μετανάστες, με μια φοβική έως απάνθρωπη λογική για ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.
Κάποιοι πίστεψαν πως μετά την πρωθυπουργία του ο κ. Σαμαράς άλλαξε. Εξελίχθηκε. Έγινε ευρωπαίος πολιτικός. Φεύ. Παρέμεινε εντέλει ένας κλασικός πολιτευτής, με κλειστούς ορίζοντες, που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να παίζει με το συναίσθημα των πολιτών και να δίνει απλουστευτικές απαντήσεις σε σύνθετα θέματα. Λαϊκιστής.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
