Ντόρα Βυζοβίτου: Κατεβαίνοντας στις εκλογές, μέσω Ζωοδόχου Πηγής & Ναυαρίνου

Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου. Αυτή ήταν η αγαπημένη μου γωνία στην Αθήνα. Κάθε άνθρωπος έχει τις εμμονές του, αυτή ήταν μία από τις δικές μου. Όλη μου τη ζωή μένω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, οπότε, αν έπρεπε να πάω κάπου στο κέντρο και μπορούσα να βάλω αυτή τη γωνία στη διαδρομή, το έκανα. Κατ’ αρχάς, επειδή η περιοχή είναι ακόμα Εξάρχεια, και ας γίνεται «καθώς πρέπει» μετά από δυο τρεία φανάρια.

Για να είμαστε ειλικρινείς, και εμείς καθώς πρέπει έχουμε γίνει. Όχι επειδή συμβιβαστήκαμε, αλλά επειδή ό,τι μας έκανε νέους και επαναστατημένους λίγο πολύ το κατακτήσαμε, το καθιερώσαμε. Το θέμα τώρα είναι να μην το αφήσουμε να γίνει ξερό κατεστημένο και αυτοσκοπός, αλλά να το διατηρήσουμε φιλόξενο.

Τέλος πάντων. Τα αγαπάω τα Εξάρχεια, και δεν το λέω για να βάλω και λίγη προεκλογική αναρχία στη νεοδημοκρατική μου δημοτική υποψηφιότητα. Ολόκληρη την εφηβεία μου στα Εξάρχεια την πέρασα. Έφευγα από το σπίτι και κατέβαινα στο Point ζητώντας από τους  φίλους μου να παίξουν το ξενέρωτο για εκείνους «Don’t you want me baby» – μια αμιγώς πολιτική πράξη εκ μέρους μου, τώρα που το σκέφτομαι!

Επιστροφή στη γωνία μου. Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου. Όπως στρίβεις στη Ναυαρίνου, ίσα που φαίνεται η Λόντου και η πόρτα της «Βαβέλ». Της «Βαβέλ», η οποία είχε την ελευθερία του διαδικτύου, όταν όλα ήταν ακόμα αναλογικά. Της «Βαβέλ», όπου κάποτε συναντηθήκαμε και αγαπηθήκαμε όλοι (και ίσως ακόμα αγαπιόμαστε, κι ας μη συναντιόμαστε). Έζησα και εκεί πολλά χρόνια. Έμαθα πάρα πολλά και συνέβαλα και εγώ, όσο μπορούσα, σε ένα περιοδικό που ήταν ομάδα και το κάναμε και φεστιβάλ, και γειτονιά, και εποχή ολόκληρη.

Επί δέκα χρόνια περίπου, όποτε πηγαίνω κάπου μόνη μου, κυκλοφορώ αποκλειστικώς με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Όταν πηγαίνω στη δουλειά, το λεωφορείο δεν περνάει από αυτή τη γωνία. Αλλά, για πολλά χρόνια, κάθε μέρα που πήγαινα στη δουλειά, αρχικά στη Ρηγίλλης και μετά στο Μέγαρο Μαξίμου, χάζευα εκείνη την πόρτα και έπαιρνα τα πάνω μου.

Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Το σημαντικότερο σε αυτή τη γωνία ήταν πως, χειμώνα καλοκαίρι, το αριστερό πεζοδρόμιο της Ναυαρίνου ήταν το υπαίθριο ημερολόγιο της πόλης. Στα τελάρα των 48φυλλων πανάκριβων διαφημίσεων έκαναν κατάληψη τα αφισάκια για κάθε συναυλία, παράσταση, έκθεση και συγκέντρωση εντός Αθήνας, αλλά και πολλών εκτός. Εντάξει, υπήρχε πάντα και το Αθηνόραμα, αλλά αυτό το κολάζ ήταν υπέροχο. Εκεί έβλεπα όλους αυτούς που θαύμαζα και σημείωνα πότε θα πάω να τους δω και να τους ακούσω. Εκεί, σε εκείνα τα αφισάκια, έβλεπα γραμμένα με τεράστια γράμματα και τα ονόματα όλων μου των φίλων με τους οποίους συνεργαζόμουν όταν ακόμα όλοι ήμασταν οι νέοι και οι επόμενοι. Και φούσκωνα από χαρά που θυμόμουν τα πρώτα προγράμματά τους που έγραφαν τα ονόματά μας, και περηφανευόμουν που όλος ο κόσμος γνώριζε πια πόσο ταλέντο έχουν.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής με ενέταξε στο στενό του επιτελείο, ο πατέρας μου μου είχε πει ότι τα ενδιαφέροντά μου πρέπει να τα επιβάλω και να μην τα συμβιβάσω. Περνούσα, λοιπόν, από την αγαπημένη μου γωνία και κάθε μέρα έπαιρνα στη σκέψη μου και μία από εκείνες τις αφίσες, μια παράσταση, μια συναυλία. Ασφαλώς, δεν ήταν η σημαντικότερη έγνοια στη δουλειά. Ούτε για εμένα, ούτε για τους άλλους. Ήταν, όμως, μια υπενθύμιση της προσωπικής μου ευθύνης, επειδή η πρώτη και βαθύτερη πολιτική πράξη κάθε ανθρώπου είναι να αναπτύξει ενδιαφέροντα που πραγματώνονται στον κοινό χώρο και στην κοινή ζωή.

Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι η δική μου ευθύνη, ο ρόλος μου στην πολιτική, με την οποία έχω περάσει όλη μου τη ζωή, είναι να διαμορφώνω ένα περιβάλλον που θα εμπνέει τους ανθρώπους του να αναπτύξουν τα ενδιαφέροντά τους, όπως έκανε για εμένα.

Θέτω υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές ως δημοτική σύμβουλος του Κώστα Μπακογιάννη επειδή θέλω να αναλάβω την ευθύνη αυτής της υποχρέωσης, όπως και της υποχρέωσής μου να καταλαβαίνω ότι τα ενδιαφέροντά τους δεν θα μοιάζουν με τα δικά μου.

Η αγαπημένη μου γωνία δεν έχει πια το υπαίθριο ημερολόγιό της. Έχει, όμως, δέντρα και κόσμο. Έχει καινούργια μπαράκια γύρω γύρω, με φτηνές μπύρες και ωραίες φάτσες. Δουλειά μας δεν είναι να λέμε στον κόσμο τι πρέπει να εμπνευστεί και πώς να χαρεί την πόλη. Δουλειά μας είναι να μπορεί να το κάνει.

Και αυτό δεν είναι θολοκουλτουριάρικο. Έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Η Αθήνα, όπως κάθε μητρόπολη, χρειάζεται λεφτά, προϋπολογισμό με κοινωνικό προσανατολισμό και διαφάνεια στην εκτέλεσή του. Αυτό που με απασχολεί, λοιπόν, είναι πώς ο τομέας του Πολιτισμού στον Δήμο της Αθήνας μπορεί να παράγει πρωτογενή και δευτερογενή έσοδα. Πώς μπορεί να τονίσει το προφίλ της πόλης ως συνεδριακού και εκθεσιακού προορισμού. Και πώς αυτό το προφίλ μπορεί με τη σειρά του  να ενθαρρύνει στρατηγικές επιχειρηματικές συνεργασίες και επενδύσεις που θα φέρουν καινοτομίες και έσοδα στην πόλη.

Την ξέρω αυτή τη δουλειά. Την έχω κάνει. Την έχω δει να πετυχαίνει σε ιδιωτικούς και σε δημόσιους φορείς. Αυτή η επιτυχία, όμως, απαιτεί ομάδες. Και δεν εννοώ μόνο την ομάδα του δημοτικού συμβουλίου στην οποία θέλω να ενταχθώ. Εννοώ και τη δική μου. Σας χρειάζομαι όλους για να φτιάξω την ομάδα μου. Χρειάζομαι τη φιλία σας, την εμπιστοσύνη σας και την κριτική σας. Στο τέλος, χρειάζομαι και την ψήφο σας. Μέχρι τις 8 Οκτωβρίου ελπίζω πως θα μου δώσετε την ευκαιρία να την κερδίσω.