Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την πολύ χαμηλή συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές και το αυτοαποκαλούμενο «φοιτητικό κίνημα»
Αν παρακολουθείτε τακτικά τα δελτία ειδήσεων, αν ακούτε ενημερωτικές ραδιοφωνικές εκπομπές, ακόμα κι αν ενημερώνεστε από σάιτ, θα έρχεστε κάθε τόσο αντιμέτωποι με ειδήσεις που έχουν να κάνουν με το αυτοαποκαλούμενο «φοιτητικό κίνημα». Τους φοιτητοπατέρες δηλαδή και τους ακολούθους τους οι οποίοι παρουσιάζονται από τους Έλληνες δημοσιογράφους ως «οι φοιτητές»*. «Οι φοιτητές διαμαρτύρονται», «οι φοιτητές απέχουν», «οι φοιτητές απαιτούν», «οι φοιτητές διαδηλώνουν», «οι φοιτητές καταλαμβάνουν», «οι φοιτητές ψηφίζουν» λένε οι άνθρωποι από τους οποίους περιμένουμε να ενημερωθούμε, αλλά στην πραγματικότητα αναφέρονται σε ένα ελάχιστο κομμάτι των φοιτητών. Γιατί ο φοιτητές που κάνουν όλα τα παραπάνω μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους είναι μια μικρή μειοψηφία.
Για να καταλάβετε πόσο άσχετο με το σύνολο των φοιτητών είναι το πομπωδώς αυτοαποκαλούμενο «φοιτητικό κίνημα» αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα στοιχεία (και) των φετινών φοιτητικών εκλογών. Των εκλογών δηλαδή που διαμορφώνουν το «φοιτητικό κίνημα». Όχι για να γελάσουμε με τα διαφορετικά αποτελέσματα που δίνει η κάθε παράταξη αλλά για να δούμε πόσοι είναι οι φοιτητές που ψηφίζουν.
Λοιπόν, οι φοιτητές που ψηφίζουν στις φοιτητικές εκλογές είναι περίπου 50.000.
Όταν ο αριθμός των εγγεγραμμένων είναι περίπου 700.000 και ενεργοί φοιτητές θεωρούνται περίπου οι μισοί, καταλαβαίνετε ότι οι φοιτητές που συμμετέχουν στη διαμόρφωση του «φοιτητικού κινήματος» είναι περίπου το 14% των ενεργών φοιτητών. Για να το πω διαφορετικά, περίπου το 86% των ενεργών φοιτητών (το 93% του συνόλου των εγγεγραμμένων) αρνούνται να συμμετάσχουν σ’ αυτό το παιχνίδι που αφορά κομματικές ατζέντες αλλά καμία σχέση δεν έχει με την παιδεία.
Και για να μην περνάει από το μυαλό σας η ιδέα ότι οι φοιτητές που ψηφίζουν είναι τόσο λίγοι επειδή πολλές δυνάμεις του «φοιτητικού κινήματος» δεν εκπροσωπούνται να σας πω ότι στις εκλογές κατεβαίνουν όλες οι γνωστές και μη εξαιρετέες παρατάξεις. Και όλα αυτά τα αρχικά (ΕΑΑΚ, ΠΣΚ κλπ) τα οποία διαβάζετε ή ακούτε να οργανώνουν κινητοποιήσεις, καταλήψεις, πορείες και δεν συμμαζεύεται, μαζί με τη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ και τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να προσελκύσουν στις εκλογές ούτε 2 στους 10 φοιτητές.
Παρά τον θόρυβο που κάνουν οι λίγοι, οι περισσότεροι φοιτητές δεν έχουν πάει στο πανεπιστήμιο για να διασκεδάσουν τα ιδεολογικοϋπαρξιακά τους αδιέξοδα, ούτε για να γίνουν κομματοκούταβα που μεγαλώνοντας θα εξελιχθούν σε κομματόσκυλα. Δεν έχουν πάει για να οργανωθούν σε στρατούς ή συμμορίες, ούτε για να βρουν καταφύγιο κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες κάποιου κόμματος ή κάποιας πολιτικής παράταξης. Έχουν πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουν.
Και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν σοβαρούς εκπροσώπους που να ασχολούνται με τα πραγματικά τους προβλήματα και όχι ιδεολοηπτικούς ή κομματανθρώπους αλλά αφού δεν τους βρίσκουν γυρνούν την πλάτη τους στο «κίνημα» και απλώς προσπαθούν μαζί με τα άλλα προβλήματα να ξεπεράσουν και τα προβλήματα που το μειοψηφικό «φοιτητικό κίνημα» (με την ανοχή της πολιτείας και τη βοήθεια της στρατευμένης ή απλώς ανεπαρκούς δημοσιογραφίας), τους βάζει κάθε τόσο στον δρόμο τους. Και μπράβο τους.
* γενικώς οι Έλληνες δημοσιογράφοι φαίνεται να έχουν ένα πρόβλημα να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ ενός συνόλου και ενός μικρού μέρους του συνόλου, γι’ αυτό και όταν π.χ. μερικές χιλιάδες διαδηλώνουν στο Βερολίνο η είδηση είναι «οι Γερμανοί στους δρόμους».
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
