Marfin: Νεκροί ενός κατώτερου θεού…

Τα τελευταία δύο χρόνια απασχολεί την επικαιρότητα, άλλοτε με χαμηλούς τόνους και άλλοτε, όπως τώρα, με υψηλούς η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ. Πριν από λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε μία από τις κορυφώσεις της υπόθεσης με την έναρξη της εξιχνίασή της. Δεν θα μπούμε στις λεπτομέρειές της παρά μόνο στη συγκλονιστική εργαλειοποίησή της, ευγενές λεκτικό συνώνυμο της σκληρής έως και χυδαίας εκμετάλλευσης του θανάτου ενός ανθρώπου. Μέχρι την ώρα των πρώτων συλλήψεων πέρασαν δύο χρόνια. Καταγγελίες, έρευνες, παρακολουθήσεις, επισκέψεις σε φυλακές, υλικό από κάμερες για να φτάσουν οι Αρχές να συλλάβουν δύο ανθρώπους που κατηγορούνται για μέλη εγκληματικής οργάνωσης - μαφία, δηλαδή και οργανωμένο έγκλημα. Που ως γνωστόν, για όσους έχουν τη στοιχειώδη γνώση περί του οργανωμένου εγκλήματος, κανένα παρακλάδι του δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν προστατεύεται από κάποιον εξίσου οργανωμένο μηχανισμό ο οποίος, όμως, έχει άμεση σχέση με την εν γένει θεσμική - κρατική λειτουργία. Αυτό συμβαίνει πάντα με το οργανωμένο έγκλημα στη Δύση. Διότι στις πρώην ανατολικές χώρες με ηγέτιδα τη Ρωσία, η κατάρρευση του κομμουνισμού σήμαινε τη σχεδόν αυτόματη μεταμόρφωση της κομματικής εξουσιαστικής νομενκλατούρας σε πανίσχυρους μηχανισμούς του οργανωμένου εγκλήματος.

Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια η ανεξιχνίαστη δολοφονία του δημοσιογράφου χρησιμοποιήθηκε πολλαπλώς, εμφανώς και αδιαφανώς. Μετετράπη σε ερωτήσεις στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ασχολήθηκαν κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, έγινε πρωτεύον επιχείρημα για τον ισχυρισμό περί περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου στη χώρα, χρησιμοποιήθηκε με πάθος από την αντιπολίτευση που αγκάλιασε την απροσδιόριστης μεθοδολογίας έρευνα των Reporter Sans Frontieres η οποία κατέταξε την Ελλάδα στην 108η θέση (πέρυσι) και την ανέβασαν μόλις μία, στην 107η, φέτος. Η Πόπη Τσαπανίδου αναφέρθηκε ακόμα μία φορά «στην Ελλάδα του Μητσοτάκη», ο Τάκης Θεοδωρικάκος τουίταρε χαρούμενος για πολλοστή φορά και η ζωή συνεχίστηκε με τον ρυθμό και τη συνήθεια που επιβάλλουν τα social media. Γρήγορη ανάγνωση μόνο των τίτλων, ταχύτατα και προκατασκευασμένα συμπεράσματα, χωρίς σκέψη και προβληματισμό, χωρίς μελέτη των λεπτομερειών και όλα καλά και όλα ωραία.

Δεκατρία χρόνια πριν, στη Marfin, δολοφονήθηκαν από μέλη μιας αγέλης τρεις νέοι άνθρωποι και ένα αγέννητο παιδί. Οι εμπρηστές εκτόξευσαν μολότοφ στην Τράπεζα γνωρίζοντας ότι μέσα βρίσκονταν εργαζόμενοι. Και αν σε μέρα απεργίας ενοχλούνταν από τη λέξη «εργαζόμενοι», βρίσκονταν άνθρωποι. Κραυγές, αποκαΐδια, οι καπνοί ν’ ανεβαίνουν και να πνίγουν ανάσες, ο φόνος, ο φόβος και ο θάνατος. Οι νέοι αυτοί άνθρωποι πέθαναν ανήμποροι και μόνοι. Όπως είναι ο καθένας την ώρα του θανάτου. Είτε απανθρακωμένα θύματα μιας αριστερίστικης αλαζονείας με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε άλλους ανθρώπους είτε πυροβολημένοι από αδίστακτους φονιάδες του οργανωμένου εγκλήματος. Τα κίνητρα και οι συνθήκες διαφορετικά, το αποτέλεσμα το ίδιο. Χαμένες ζωές ανθρώπων με αποφάσεις άλλων ανθρώπων.

Από τότε δεν πέρασαν μόνο δύο χρόνια. Πέρασαν 13 και οι δολοφονίες παραμένουν ανεξιχνίαστες. Καμία ΜΚΟ δεν χρησιμοποίησε τους φρικτούς θανάτους στη Marfin για να κατατάξει την Ελλάδα τον πάτο κάποια λίστας για την, φερ’ ειπείν «ασφάλεια στον χώρο εργασίας». Καμία ερώτηση δεν έχει γίνει στην Ευρωβουλή, κανένας ευρωπαίος αξιωματούχος δεν έχει ασχοληθεί ή εγκαλέσει την όποια ελληνική κυβέρνηση για το ανεξιχνίαστο αυτό έγκλημα, κανένας υπουργός ελληνικής κυβέρνησης δεν έχει τουιτάρει την επιτυχία του, οι νεκροί της Marfin δεν έγιναν σύμβολο καταρράκωσης και περιορισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην Ελλάδα. Απεναντίας, οι βάνδαλοι που σπάνε με κάθε ευκαιρία το μαρμάρινο μνημείο θυμίζουν ότι η βαρβαρότητα έχει το δικό της τρόπο να κάνει update. Το ίδιο και η υποκρισία και ο κυνισμός σε μια κοινωνία που ακόμα ταλαντεύεται ν’ ανακαλύψει σε ποιες τρύπες έχει κρύψει τους μεσαίωνες που τρέφει…