Εκλογές 2023: Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν από Κ. Μητσοτάκη οι πολίτες σε μεταφορές, αυτοδιοίκηση, παιδεία, υγεία, οικονομία, μεταναστευτικό
Είναι λογικό να επιζητεί ο Κ. Μητσοτάκης την αυτοδυναμία. Πρώτον, διότι δεν υπάρχει αυτήν την εποχή άλλο κόμμα με το οποίο θα μπορούσε να συγκυβερνήσει έστω και για έναν χρόνο. Δηλαδή, ούτε να συνεννοηθεί στοιχειωδώς. Δεύτερον, διότι θέλει να έχει την ευχέρεια της παραγωγής και εφαρμογής της δικής του πολιτικής. Και τρίτο, αλλά όχι τελευταίο, διότι κάθε κόμμα εξουσίας θέλει να νέμεται αποκλειστικά το κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά και οι περισσότεροι πολίτες που θα ψηφίσουν ΝΔ και τις δύο Κυριακές, αυτοδύναμη τη θέλουν. Υπάρχει όμως και μια ικανή μερίδα ψηφοφόρων που ψηφίζουν Κ. Μητσοτάκη για να κάνει μεταρρυθμίσεις. Αυτές που δεν έκανε ή έκανε ανεπιτυχώς ή άφησε ημιτελείς στην πρώτη τετραετία. Ευτυχώς υπάρχει κι κόσμος που δεν τον ψηφίζει για να δει τα παιδιά του μετακλητούς, ούτε για λόγους ιδεολογικούς, ούτε από «συριζοφοβία», ούτε υπό την απειλή της αστάθειας. Τον ψηφίζει για να κάνει μεταρρυθμίσεις. Και αυτός ο κόσμος είναι ο πιο αυστηρός κριτής του.
1. Μεταφορές. Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό να κάνεις από το σπίτι σου μια εξουσιοδότηση ή να βγάζεις ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που εργάζονται ή σπουδάζουν και όταν πρέπει να μετακινηθούν απαιτούν ελκυστικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Απαιτούν μεταφορές βιώσιμης κινητικότητας και ασφάλειας. Και δεν τις έχουν. Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι οργανωτικά και θεσμικά πολύ πίσω από τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Και το τραγικό έγκλημα στα Τέμπη ανέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο αυτήν την καθυστέρηση. Και μόνο το γεγονός ότι ένας σταθμάρχης μπορούσε είτε από λάθος είτε από «λάθος», να φέρει δύο τρένα σε μετωπική σύγκρουση με δεκάδες νεκρούς αρκεί για να πούμε ότι δεν έχουμε ασφαλείς συγκοινωνίες. Περιμένουμε την απάντηση. Εμπράκτως. Η παραίτηση του υπουργού δεν αρκεί. Η αξία της είναι απειροστά μικρή μπροστά στο μέγεθος της απώλειας.
2.Τοπική αυτοδιοίκηση. Ο κάθε πολίτης θα έχει και μια προσωπική ιστορία αδιαφορίας των τοπικών δημοτικών αρχών σε κάποιο πρόβλημά του. Ειδικά στις μεγάλες πολυάνθρωπες πόλεις. Πληρώνει όμως δημοτικά τέλη και απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό, καθαριότητα και ασφάλεια τα οποία δεν απολαμβάνει. Και δεν γράφω μόνο για τις περιπτώσεις έντονων καιρικών φαινομένων αλλά και για τις απλές καθημερινές καταστάσεις. Για την αποκομιδή των απορριμμάτων, για την ευταξία των δημόσιων χώρων, για τη συντήρηση του πρασίνου, για την κατάσταση του οδοστρώματος και των πεζοδρομίων, για το κυκλοφοριακό στο κέντρο των πόλεων, για την πλημμυρίδα των τραπεζοκαθισμάτων, για την ασφάλεια των σχολικών εγκαταστάσεων, για το φωτισμό των γειτονιών και μύρια άλλα τόσα στα οποία οι δήμοι μας υστερούν δραματικά. Το γεγονός ότι οι δημοτικές συντεχνίες κυβερνούν τους δήμους και οι εκλεγμένοι άρχοντες συχνά κοιτάζουν αλλού και σφυρίζουν αδιάφορα δεν είναι υπόθεση του πολίτη αλλά του κράτους. Και εδώ περιμένουμε απαντήσεις. Εμπράκτως βεβαίως.
3. Παιδεία. Και στο πεδίο αυτό έγιναν σημαντικές προσπάθειες, πλην όμως το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί κανέναν. Ως εκπαιδευτικός γνωρίζω τον κυρίαρχο ρόλο του διευθυντή ενός σχολείου στη λειτουργία του. Όμως η κυβέρνηση αυτή, στα 4 χρόνια που πέρασαν, δεν κατάφερε να επιλέξει νέους διευθυντές σχολείων με αδιάβλητες διαδικασίες. Να περάσει τους υποψηφίους από ένα «εξάμηνο ειδικό σχολείο», να τους αξιολογήσει, να τους κατατάξει σε μια λίστα και να τους διορίσει. Όπως δηλαδή γίνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Δεν κατάφερε επίσης να προχωρήσει την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, παρόλο που το ιεραρχούσε ως σημαντικό για τη μεταρρύθμιση της βασικής εκπαίδευσης. Η δε αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων κατέληξε σε μια στείρα γραφειοκρατική διαδικασία όπως και ήταν αναμενόμενο για τους εντός των τειχών. Τέλος, και μόνο το γεγονός ότι η πρυτανεία του ΕΚΠΑ ήταν μέχρι χτες κατειλημμένη επί 18 ημέρες, ή ότι η φοιτητική εστία του ΕΜΠ ήταν προσφάτως άντρο ληστών, αρκούν για να πούμε ότι όλη η προσπάθεια διοικητικής μεταρρύθμισης των ΑΕΙ απέτυχε. Για όσους γνωρίζουν τα πράγματα, η κατάργηση του ασύλου της ανομίας δεν αρκούσε. Και εδώ περιμένουμε μια μεταρρύθμιση της μεταρρύθμισης.
4. Υγεία. Φυσικά και η πανδημία ταλαιπώρησε σκληρά όχι μόνο τους πολίτες αλλά και το δημόσιο σύστημα Υγείας. Φυσικά και έγιναν τιτάνιες προσπάθειες από το διοικητικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Φυσικά και ο εμβολιασμός των πολιτών λειτούργησε άψογα. Χάσαμε όμως πολλούς ανθρώπους στα περιφερειακά νοσοκομεία, πολλοί από τους οποίους θα ζούσαν αν είχαν την τύχη να κατοικούν στις 3-4 μεγάλεςπόλεις. Και αυτό είναι άδικο. Οι κάτοικοι της επαρχίας δεν είναι ευχαριστημένοι από τις δημόσιες ιατρικές υπηρεσίες και το ξέρετε. Εκ του αποτελέσματος, το περιφερειακό νοσοκομειακό σύστημα θέλει αναμόρφωση. Ευθύνονται οι κακοί διευθυντές που επιλέχθηκαν αναξιοκρατικά; Οι ελλείψεις ειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής; Ή μήπως φταίει το γεγονός ότι έχει άλλο αντίκτυπο να πεθαίνεις στην Αθήνα και άλλο στην επαρχία; Αλλά και οι εφημερίες των μεγάλων νοσοκομείων, τουλάχιστον της πρωτεύουσας, αποκαλύπτουν καταστάσεις που δεν τιμούν μια χώρα της ΕΕ. Φυσικά και η πολιτική ηγεσία γνωρίζει τις αιτίες, έστω κι αν σιωπά. Οι πολίτες πληρώνουν φόρους και απαιτούν δημόσια υγεία επιπέδου. Και βέβαια χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη, αν και με αυτό έχουν όλοι συμβιβαστεί. Και εδώ περιμένουμε απαντήσεις. Εμπράκτως. Και να μην το ξεχάσω, τα επαγγελματικά των ιατρών που είναι τα μόνα για τα οποία γίνεται δημόσιος διάλογος, δεν απασχολούν τους πολίτες!
5. Οικονομία. Το 2022 η ανάπτυξη επιταχύνθηκε και καλύφθηκε μέγα μέρος των απωλειών τής περιόδου του κορωνοϊού. Και οι παραγωγικές επενδύσεις αυξάνονται όπως και οι εξαγωγές αν και λιγότερο από τις εισαγωγές, με επιδείνωση του εξωτερικού ισοζυγίου. Ωστόσο, το ΑΕΠ της χώρας παραμένει ακόμα 21% χαμηλότερο από ό,τι το 2007 και το δεύτερο τρίμηνο του 2022 οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν κατά 0,8% ενώ ο πληθωρισμός κατά 10,4% (σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2021). Και η απασχόληση αυξήθηκε χωρίς να ξεπεράσει τα προ κρίσης επίπεδα. Εντούτοις, ο πληθωρισμός είναι ψηλά και οι μισθοί χαμηλά, πράγμα που μαρτυρά τη λεγόμενη φθηνή ανάπτυξη που ως γνωστό είναι και αντιπαραγωγική κατά πως λένε οι ειδικοί. Πολλοί τα βγάζουν δύσκολα.
Η απελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς δεν αρκεί για την πολυπόθητη ανάκαμψη, χρειαζόμαστε και εδώ βαθιές μεταρρυθμίσεις. Και δικαιότερο φορολογικό σύστημα και αναβάθμιση της ποιότητας των προϊόντων που παράγουμε, και ανεύρεση νέων αγορών. Αλλά και ισχυρές επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό με ιδιαίτερο βάρος στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση των νέων. Η κατάσταση των δημόσιων ΙΕΚ και κυρίως των ΕΠΑΛ πρέπει να βελτιωθεί δραστικά και φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αφεθεί στις συντεχνίες. Ή σε ημέτερους «απόστρατους» που κάνουν τους κουμανταδόρους. Πρέπει να δοθούν ιδιαίτερα κίνητρα που θα προσελκύουν τον νέο κόσμο να επιλέξει την εκπαίδευση αυτή που οδηγεί άμεσα στην αγορά εργασίας αλλά και να βρεθούν μηχανισμοί συνεχούς αναβάθμισης των δεξιοτήτων εργαζομένων και ανέργων. Ρωτήστε και τους Ιρλανδούς. Τα νέα παιδιά δεν θέλουν επιδόματα. Θέλουν να δουν το έμπρακτο ενδιαφέρον της πολιτείας για την κοινωνική και εργασιακή τους ανέλιξη.
6. Μεταναστευτικό. Φυσικά και χρειαζόμαστε την επέκταση του φράκτη στον Έβρο, διότι κανείς δεν μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει ανεξέλεγκτα από τη χώρα. Ειδικά σε αυτούς τους πονηρούς καιρούς. Και η παράνομη μετανάστευση έχει πράγματι μειωθεί δραστικά. Αλλά η υπογεννητικότητα κάνει θραύση και ως εκ τούτου χρειαζόμαστε εργατικά χέρια, δηλαδή οικονομικούς μετανάστες. Που θα εισέρχονται νόμιμα στη χώρα, θα ελέγχονται κανονικά και φυσικά θα έχουν όλα τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν οι υπόλοιποι πολίτες, και κυρίως θα ζουν υπό ανθρώπινες συνθήκες. Γιατί αλήθεια αφήνουμε το μεταναστευτικό στους «δουλεμπόρους»; Γιατί να πνίγονται οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να μπουν στη χώρα; Γιατί να μην υπάρχει ένας επίσημος μηχανισμός επιλογής και εισόδου των οικονομικών μεταναστών στις χώρες προέλευσης; Γιατί η δήθεν πονόψυχη αλλά πολιτισμένη ΕΕ αδιαφορεί; Και εδώ χρειαζόμαστε έμπρακτες απαντήσεις, αν και γνωρίζουμε την πολυπλόκαμη ισχύ των κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
Διάλεξα να αναφερθώ σε 6 τομείς που απασχολούν τον πολίτη, που σε δύο μήνες θα κληθεί να ψηφίσει. Και που ας υποθέσουμε ότι θέλει αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ανήκει στον κεντρώο χώρο και δεν ανήκει σε κανένα κόμμα ούτε περιμένει κάποιο προσωπικό όφελος. Και στους 6 αυτούς τομείς η σημερινή κυβέρνηση έχει να επιδείξει έργο, σε άλλους σημαντικό σε άλλους όχι, το οποίο δεν ήταν αρκετό ή ποιοτικό ώστε να μιλάμε για σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Ο πολίτης όμως θέλει απαντήσεις. Θέλει να δει επιλογές που θα μεταμορφώνουν τη χώρα και θα κάνουν τη ζωή του συνολικά καλύτερη. Τα ημίμετρα τον έχουν κουράσει και όταν μιλά για αλλαγές εννοεί ριζικές ενάντια σε κάθε είδους συμφέροντα. Επιχειρηματικά, συντεχνιακά, δημοσιοϋπαλληλικά. Στο φινάλε, τόσα χρόνια βάζει πλάτη, καιρός είναι να δει και κάποια ανταπόδοση. Δηλαδή δεν την περιμένει απλώς, την απαιτεί.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
