Ζωή ή εξουσία;

 Στη  θητεία της, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Άρντερν αντιμετώπισε την πανδημία, μια καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη και την τραγικότερη τρομοκρατική επίθεση στην ιστορία της χώρας, τη σφαγή 51 πιστών μουσουλμάνων σε ένα τέμενος του Κράισττσερτς.

Υπήρξε τόσο δημοφιλής παγκοσμίως, που κάποιοι την είχαν προτείνει ως καταλληλότερη για μία σωτήρια «μεταγραφή», προκειμένου να καλύψει το κενό ηγεσίας της Μεγάλης Βρετανίας, πριν αναλάβει ο Μπόρις Τζόνσον!

Η 42χρονη Άρντερν ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την πρωθυπουργία επειδή δεν έχει πλέον την ενέργεια που απαιτείται για το συγκεκριμένο αξίωμα. Πρόσθεσε συγκινημένη πως θα παντρευτεί επιτέλους, τον σύντροφό της καθώς ο Covid δεν τους το επέτρεψε κι ότι θα ασχοληθεί  με την κόρη της, τώρα που θα ξεκινήσει το σχολείο.

Δεν είναι σίγουρο ότι πρόκειται για κάποια γενναία απόφαση, γιατί η δημοτικότητά της είχε ήδη αρχίσει να πέφτει επικίνδυνα. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και αυτός να είναι ο λόγος της αποχώρησης, η απόφαση συνιστά ένα ώριμο δείγμα αυτογνωσίας και αίσθησης του μέτρου στη ζωή ενός πολιτικού.

Δεν περιμένει κανείς ανάλογες στάσεις ζωής σε πολιτικά συστήματα όπως της Τουρκίας. Στη Δύση όμως, είναι καιρός πια, η πολιτική μας κουλτούρα να στραφεί σε έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό. Όπου ο εξευτελισμός του ανθρώπου δεν θα είναι απαραίτητο διαβατήριο για την κατάκτηση ή την διατήρηση της εξουσίας.

Η Άνγκελα Μέρκελ βρέθηκε στην Καγκελαρία της Γερμανίας για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια! Ποιο ήταν το τίμημα της υπέρβασης για την Γερμανία και για τον κόσμο; Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης αλλά μπορεί ακόμα  και ο καταστροφικός πόλεμος της Ουκρανίας…

Σε άλλο επίπεδο, που ταιριάζει πιο πολύ στο προφίλ της Νεοζηλανδής Πρωθυπουργού, το δίλημμα για πολλούς υποψήφιους πολιτικούς είναι μεταξύ ζωής και εξουσίας. Για να καταλήξουν στο τέλος στην απόλυτη ταύτιση, ως μόνη επιλογή για το μέλλον τους.

Εξαρτάται τι είναι πρόθυμος να κάνει κανείς για να εκλεγεί, να διατηρήσει την δημοφιλία του και να αποτελεί για πολλά χρόνια, «πολιτικό κεφάλαιο» για το κόμμα του. Να είναι αρκούντως λαϊκιστής, να υποδύεται τον «ιδεοληπτικό», να συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις, να παρελαύνει στα τηλεοπτικά πάνελ και να φωτογραφίζεται απαραιτήτως με παπάδες..!

Κι όλα αυτά να τα υπηρετεί με συνέπεια για όσα χρόνια επιθυμεί να βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής, διατηρώντας τον ρόλο του εντός εξουσίας.

Στις σκανδιναβικές χώρες είναι λίγο διαφορετικά.  Οι πολιτικοί εγκαταλείπουν πιο γρήγορα το πολιτικό σύστημα και επιστρέφουν στις δουλειές τους. Δεν εμπλέκονται σε μηχανισμούς ειδωλοποίησής τους και αντιμετωπίζουν την διοίκηση περισσότερο ως μέσο ικανοποίησης ενεργητικής αυτοπραγμάτωσης και όχι τοξικομανίας της εξουσίας.

Η συλλογική ζωή  αναμφισβήτητα έχει πολλές άλλες «ηδονές» που δεν συμπεριλαμβάνονται  στον πολιτικό στίβο και στα κανάλια της εξουσίας. Όπως είναι οι υποχρεώσεις της οικογένειας, οι ερωτικές περιπέτειες.., οι παρέες, οι επιτυχίες στην εργασία, στις επιχειρήσεις, στις πνευματικές δημιουργίες και σε άλλα πολλά.

Δεν είναι προφανώς, απαραίτητο, για κάποιον που βρέθηκε σε θέση εξουσίας να θεωρεί τον εαυτό του πλέον, «πεφωτισμένο» και «αναγκαίο» για την ικανοποίηση των  αναγκών του λαού του…

Όλα αυτά όμως, έχουν να κάνουν με την λειτουργία των κομμάτων και με την ποιότητα του πολιτικού συστήματος που αναδεικνύει τα πρόσωπα.

Συνήθως, όλα αλλάζουν – και ο κόσμος μαζί- όταν συμπέσουν για κάποιες πολιτικές θητείες, ώριμες ηγέτες που θα θέλουν να εισάγουν νέους κανόνες στα δικά τους κόμματα. Και όταν οι ψηφοφόροι βαρεθούν πια να ψηφίζουν επαγγελματίες εξουσιομανείς.

Περιμένουμε πολλά από τις δημοκρατίες της Δύσης, στα επόμενα χρόνια. Η ίδια η ζωή είναι ο λόγος της εξουσίας. Και η εξουσία, μόνο ένας από τα πολλούς λόγους της ζωής…