Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος γράφει για το χρονικό της ΔΗΜΑΡ στα χρόνια των μνημονίων.
Μάιος του 2010. H Αθήνα φλέγεται από τις διαδηλώσεις κατά του πρώτου μνημονίου. Διαδηλώσεις που αφήνουν πίσω τους τρεις νεκρούς στη Marfin. Την ίδια χρονική περίοδο μια παρέα συντρόφων-φίλων προετοιμάζει την έξοδο από τον Συνασπισμό/ΣΥΡΙΖΑ, το συνέδριο του οποίου αρχίζει την πρώτη μέρα του Ιουνίου.
Οι φράξιες δίνουν και παίρνουν, το ίδιο και οι συνάξεις σε ταβέρνες και καφέ. Το στοίχημα μεγάλο, οι δυσκολίες ακόμα μεγαλύτερες. «Είμαστε για νέο κόμμα;» αναρωτιούνται πολλοί, αναζητώντας την αναγκαία εμψύχωση.
Πράγματι, το βράδυ της τρίτης μέρας του συνεδρίου ο Φώτης Κουβέλης, εμφανώς συγκινημένος, ανακοινώνει από βήματος: «Υποστηρίξαμε σταθερά και προσπαθήσαμε να σας πείσουμε ότι η επιμονή στη διατήρηση του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή μας σε αυτό λειτουργεί ως τροχοπέδη στο αναγκαίο άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία, μας καθηλώνει και μας οδηγεί σε πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με τις παραλυτικές ισορροπίες, την κρίση πολιτικών αξιών και πολιτικών σχέσεων και τη μόνιμη εχθρότητά του προς το κόμμα μας, διαμορφώνει ένα σκηνικό παρακμής που το παρατηρεί όλη η ελληνική κοινωνία. Εξ άλλου, ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε. Ζητήσαμε την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, το θεωρήσαμε ως ζήτημα κορυφαίας σημασίας και σας δηλώσαμε με ειλικρίνεια και ευθύνη ότι για την Ανανεωτική Πτέρυγα, η απόφαση του Συνεδρίου σε αυτό το θέμα έχει οριακά χαρακτηριστικά. Δεν σας πείσαμε. Σεβόμαστε τις επιλογές σας και σας καλούμε να σεβαστείτε και εσείς τις δικές μας. Δεν θα μετάσχουμε στην ευθύνη υλοποίησης μιας απόφασης και κατεύθυνσης που δεν την πιστεύουμε, δεν θα θέσουμε υποψηφιότητα για τα νέα όργανα του κόμματος, δεν θα μετέχουμε σε αυτά και δεν θα πάρουμε μέρος στη σχετική ψηφοφορία για την ανάδειξή τους».
Η διάσπαση ήταν γεγονός. Τον Φ. Κουβέλη ακολουθούν 3 βουλευτές και περίπου 300 στελέχη από όλη την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα, παρόντος –και με την ευλογία– του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου, ιδρύεται η ΔΗΜΑΡ. Το νέο κόμμα στηρίζει ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας. Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί κ.λπ. Αλλά και τα ΜΜΕ παρακολουθούν με ενδιαφέρον το εγχείρημα, το οποίο καταγράφει με το καλημέρα τη δική του παρουσία στις δημοσκοπήσεις. Παραταύτα, οι μεγάλες δυσκολίες ανακύπτουν (και) από την έλλειψη χρημάτων, κάτι που αντιλαμβάνεται ο καθένας με την επίσκεψη στα... γραφεία του κόμματος, στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην πλατεία Βικτωρίας.
Κι όμως, η πίστη στο εγχείρημα και τις ιδέες, το μεράκι-πολιτικό πάθος των ανθρώπων, όπως και το «δίκιο του αγώνα», φέρνει τα πρώτα απτά αποτελέσματα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, με τις γενναίες πρωτοβουλίες της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του Φ. Κουβέλη, αλλά και την απολύτως θετική ανταπόκριση του Γιώργου Παπανδρέου εκλέγονται ο Γιώργος Καμίνης στην Αθήνα και ο Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και πολλοί άλλοι, όπως ο Πάνος Σκοτινιώτης στον Βόλο και ο Φίλιππος Φίλιος στα Ιωάννινα.
Είναι σαφές ότι το πολιτικό άστρο της ΔΗΜΑΡ ανατέλλει και κερδίζει την εκτίμηση του κόσμου, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων. Και βεβαίως απογειώνεται με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας τον Ιούνιο του 2012. Μέσα σε δύο χρόνια έχει πετύχει ένα μικρό θαύμα. Η αριστερά της ευθύνης, η αριστερά που δεν λέει «όχι σε όλα», η φιλοευρωπαϊκή αριστερά και, εν πολλοίς, η κυβερνώσα αριστερά είναι παρούσα για πρώτη φορά από το 1989. Πετυχαίνει μικρές νίκες, παρά την κυβερνητική απειρία της, αλλά και την εμφανή δυσκολία που έχει στη λήψη αποφάσεων. Στηρίζει επώδυνες αποφάσεις για το καλό της χώρας.
Το «όνειρο», ωστόσο, κρατά ένα χρόνο, καθώς σαν να τη χτύπησε ο ιός της «αριστεράς», του εύκολου δρόμου και της καταγγελίας, αποφασίζει εν μια νυκτί να φύγει από την κυβέρνηση.
Από εκείνη την ημέρα και μετά αρχίζει η κατηφόρα. Ακύρωση του κυβερνητικού της έργου, άρνηση διαλόγου με τους «58», απίστευτες παλινωδίες σε κοινοβουλευτικό επίπεδο (καταψηφίζει την εφαρμογή νόμων που είχε ψηφίσει), αντιφατικές πολιτικές επιλογές (να φύγει η κυβέρνηση, αλλά όχι εκλογές), περίεργες συμμαχίες. Όλα αυτά, βεβαίως, έχουν ως αποτέλεσμα το 1,23% των ευρωεκλογών. Η πλήρης κατάρρευση σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Και εκεί που λες ότι ο κατήφορος τελειώνει, αρχίζει η κωμωδία. Η επιλογή για συνέδριο ενός κόμματος που δεν υπάρχει παρά μόνο στις... γελοιογραφίες, αλλά και η διαγραφή Ψαριανού (σ.σ. του βουλευτή που δικαιώθηκε σε όλες του τις εκτιμήσεις). Επιλογές που οδηγούν σε μαζικές αποχωρήσεις του τμήματος εκείνου που είχε προειδοποιήσει ή μάλλον είχε βαρέσει καμπάνα για όλες τις επιλογές της ηγεσίας. Προηγουμένως, φυσικά, είχαν αποχωρήσει οι ψηφοφόροι.
Και φτάσαμε στο αποκορύφωμα του δράματος, όλη η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος να ζητά την αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη, αλλά εκείνος να κερδίζει με 68% την επανεκλογή του, όπως επαναλαμβάνανε με καμάρι και χωρίς αιδώ οι στενοί του συνεργάτες την επομένη του συνεδρίου.
Αυτή είναι η μικρή και πονεμένη ιστορία της ΔΗΜΑΡ. Ενός κόμματος που ξεκίνησε ως η ελπίδα κάθε σκεπτόμενου και προοδευτικού ανθρώπου και κατάντησε σκετς για επιθεωρήσεις, αλλά και περίγελος στους διαδρόμους των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου, που έβλεπαν χαιρέκακα τους πρώην συντρόφους τους να αναζητούν εισιτήριο επιστροφής.
Τέλος πάντων. Ας αποτελέσει, τουλάχιστον, η σύντομη ιστορία της ΔΗΜΑΡ οδηγό για πολλούς…
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι η κατάληξη της ΔΗΜΑΡ πονάει όλους εμάς που ήμασταν από την πρώτη μέρα στο δωματιάκι της πλατείας Βικτωρίας. Φαντάσου, όμως, πόσο πονάει τους ανθρώπους που έδωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους για την Ανανεωτική Αριστερά και τη βλέπουν να πεθαίνει γελοιοποιημένη.
14°
