Ο Αλέκσης εξακολουθεί να είναι ο νο 1 υποστηρικτής του Μητσοτάκη

Κανονικά η φράση «ο Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθάει τον Μητσοτάκη» είναι ένα σχήμα λόγου που σκοπό έχει να περιγράψει την ανικανότητα του ηγέτη της ελληνικής αριστεράς και του κόμματός του να κάνουν στοιχειωδώς αποτελεσματική αντιπολίτευση. Όσο περνάει ο καιρός όμως και όσο πλησιάζουν οι εκλογές αρχίζω και πιστεύω ότι τη φράση πρέπει να τη χρησιμοποιούμε κυριολεκτικώς και να δεχτούμε ότι ο Αλέκσης συνειδητά κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τον πρωθυπουργό (πιθανότατα για να αποφύγει καθήκοντα τα οποία μπορεί να τον ζορίσουν τόσο που να βγάζει έρπη).

Δεν μπορώ διαφορετικά να εξηγήσω τη σπουδή με την οποία, κάθε φορά που η κυβέρνηση προβληματίζει ή εκνευρίζει ακόμα και τους ίδιους τους ψηφοφόρους της, ο Αλέκσης και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδουν να δείξουν, σε οποιονδήποτε μπορεί να κάνει δεύτερες σκέψεις, ότι όπως κι αν είναι η κυβέρνηση η αξιωματική αντιπολίτευση –η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης δηλαδή– είναι πολύ πολύ χειρότερη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις παρακολουθήσεις. Θέμα πολύ λιγότερο σημαντικό από όσο ισχυρίζονται οι δημοσιογράφοι αλλά όχι και εντελώς ασήμαντο. Εκεί που η κυβέρνηση ήταν κάπως στριμωγμένη στη γωνία ήρθε η αντιπολίτευση και ο τύπος της να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση. Με τις ακραίες, δυσανάλογες του ενδιαφέροντος της κοινωνίας για το θέμα, κορώνες και την απόπειρα εμπλοκής στην υπόθεση ακόμα και της οικογένειας του ιδιαιτέρως δημοφιλούς Πιερρακάκη, απομάκρυνε ακόμα περισσότερο το ήδη ψιλοαδιάφορο κοινό. Κατάφερε να πάρει ένα θέμα που θα μπορούσε να στριμώξει την κυβέρνηση και το μετέτρεψε σε απωθητική επίδειξη υστερίας υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι αν η υπόθεση ψαχτεί σε όλο της το εύρος θα πρέπει να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις και οι ίδιοι οι σύντροφοι.

Στην οικονομική πολιτική, απέναντι στις μεγάλες κρατικές παροχές αντί να απαιτήσει σύνεση, πλειοδοτεί επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση ότι αν η κυβέρνηση μπορεί να θεωρηθεί ανοιχτοχέρα με το δημόσιο ταμείο, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το δημόσιο ταμείο θα εξαϋλωθεί.

Στο μεταναστευτικό, αντί να συμφωνήσει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει η αίθουσα υποδοχής της Δύσης, διαδίδει την τουρκική προπαγάνδα για «δολοφονική Ελλάδα» και προπαγανδίζει υπέρ των ανοιχτών συνόρων υπενθυμίζοντας τα κατορθώματα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού.         

Στην εξωτερική πολιτική, οι σύντροφοι έχουν καταφέρει να αναφέρονται από τον τουρκικό τύπο ως η κυβέρνηση που θα ήθελε η Τουρκία για την Ελλάδα.

Παλιότερα στην πανδημία έκλειναν το μάτι στους αντιεμβολιαστές με το πρωτοπαλίκαρο του Αλέκση, τον παλικαρά Πολάκη, να επιχειρηματολογεί στη Βουλή εναντίον των εμβολίων, τρομοκρατώντας όσους έκαναν τη σκέψη «τι θα γινόταν αν στην πανδημία κυβερνούσε ο Αλέκσης και η παρέα του;». Τώρα πανηγυρίζουν για την επιστροφή στα νοσοκομεία των αντιεμβολιαστών υγειονομικών.

Λίγες μέρες πριν ο Αλέκσης πρωτοστάτησε στην υποστήριξη μιας συμπολίτισσας που μάλλον υπήρξε αλλεργική στην πληρωμή των χρεών της θυμίζοντας τις μέρες που ήταν αγκαλιά με το κίνημα Δεν Πληρώνω και τρομοκρατώντας τους πιθανούς νέους ψηφοφόρους του με την διαρκή αδιαφορία του (ή την πλήρη άγνοια) για τη λειτουργία της οικονομίας.  

Αλλά το αποκορύφωμα της φιλομητσοτακικής εκστρατείας του Αλέκση το βλέπουμε τις τελευταίες μέρες. Τις μέρες που ο συνδυασμός των λιτανειών με μολότοφ στη μνήμη του Γρηγορόπουλου και των ένοπλων διαμαρτυριών των Ρομά έχουν κάνει ακόμα και τους ψηφοφόρους της κυβέρνησης να δυσανασχετούν με την αδυναμία της να επιβάλει τον νόμο και την τάξη.

Αυτές, λοιπόν, τις μέρες ο Αλέκσης και τα στελέχη του κόμματός του κάνουν ό,τι μπορούν για να υπενθυμίσουν ότι αν η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να περιορίσει τη δράση των επικίνδυνων αντικοινωνικών και εγκληματικών ομάδων η αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο τις υπερασπίζεται, αλλά πασχίζει και να ρίξει λάδι στη φωτιά.

«Αν κλέβεις τα σπίτια των ανθρώπων μέσω των τραπεζών και των φαντς μπορεί να γίνεις και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος αν όμως κλέψεις 20 ευρώ βενζίνη μπορεί να βρεθείς με μια σφαίρα στο κεφάλι», φώναζε ο Αλέκσης από την Καστοριά θυμίζοντας σε όσους έχουν ασθενή μνήμη το λάδι που συστηματικά έριχνε στη φωτιά της λεηλασίας της Αθήνας το 2008. Ταυτοχρόνως επιβεβαίωσε, σε όποιους μπορεί να ήλπιζαν για το αντίθετο, ότι παραμένει ένας πολιτικός που θεωρεί κλοπή μια νόμιμη (και απολύτως χρήσιμη όπως και ο σύντροφος Τσακαλώτος παραδέχεται) πρακτική. Επιβεβαίωσε ότι παραμένει ο ίδιος επικίνδυνος λαϊκιστής που γνωρίσαμε και ότι η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα που απεχθάνεται τη νομιμότητα, υπερασπίζεται την παραβατικότητα, δεν εμπιστεύεται την επιστήμη, αδιαφορεί για τα εθνικά συμφέροντα και αδιαφορεί για την οικονομία.

Με λίγα λόγια, ο Αλέκσης ως νο1 υποστηρικτής του Μητσοτάκη, κάνει ό,τι μπορεί για να μας κάνει να χωνέψουμε ότι εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης δυστυχώς δεν υπάρχει. Και μπράβο του. Και μπράβο και στον Κυριάκο που έχει έναν τέτοιο φύλακα άγγελο να τον γλιτώνει σε κάθε στραβοπάτημα της κυβέρνησής του.