Θέλει τεράστιο θάρρος για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, η δημόσια αποκήρυξη της σάρκας που σε γέννησε, βγάζοντας τις παρωπίδες της ιδεολογικής τύφλωσης και μένοντας μόνο στη συγκεκριμένη πράξη του
Ο ναζιστικός χαορετισμός του Κωνστανίνου Πλεύρη στο δικαστήριο και ο χαρακτηρισμός του γιου του, Θάνου Πλεύρη.
Ο Θάνος Πλεύρης χρησιμοποίησε τη λέξη «αποκτήνωση» για την πράξη του πατέρα του, Κωνσταντίνου, στο δικαστήριο, όταν χαιρέτισε ναζιστικά ενώπιον της μητέρας του Παύλου Φύσσα. Είναι πράγματι κάτι εξαιρετικά θαρραλέο. Ο γιος να χαρακτηρίσει έτσι τον πατέρα του δημοσίως. Δεν είναι εύκολο –όσο και αν το πιστεύεις– να το πεις στους άλλους. Είναι κάτι που τα αγόρια τουλάχιστον κρατούν ως θαμμένο μυστικό, ανομολόγητο. Ως μια βαθιά –σχεδόν αρχαιοελληνικής προέλευσης– προφύλαξη από την κατάρα που έχουμε συναντήσει πολλές φορές, δίπλα μας. Ίσως στο διπλανό μας θρανίο στο σχολείο, στο διπλανό μας έδρανο στο πανεπιστήμιο, στο διπλανό μας γραφείο στη δουλειά. Τι λέει αυτή η κατάρα; Ότι στην προσπάθειά του κάποιος άντρας να αποδιώξει την κυριαρχία της πατρικής φιγούρας από πάνω του, έμοιασε ή έγινε και χειρότερος από τον ίδιον του τον πατέρα.
Θέλει τεράστιο θάρρος για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, η δημόσια αποκήρυξη της σάρκας που σε γέννησε, αν μπορεί κανείς να το εννοήσει έτσι, βγάζοντας τις παρωπίδες της ιδεολογικής τύφλωσης και μένοντας μόνο στη συγκεκριμένη πράξη του. Μοιάζει με τη βίαιη αποκοπή ενός ζωτικού οργάνου σε χειρουργικό τραπέζι όπου οδηγείται κάποιος όχι από κάποιο χτύπημα της μοίρας αλλά από επιλογή του. Με δική του απόφαση.
Θα αρχίσουν οι πολιτικές ερμηνείες. Υπάρχουν και είναι πολλές. Θα αρχίσουν οι μικροκομματικές προσεγγίσεις περί εσωκομματικών ισορροπιών ή εξαναγκαστικής, πιθανώς, πράξης από την ηγεσία του κόμματος. Ο πλανήτης της μετα-αλήθειας του διαδικτύου θα ανακαλύψει πολλές κρυμμένες εξηγήσεις που κανείς δεν έχει δει και ούτε ξέρει. Το καπάκι του υπονόμου θα ξανανοίξει και όλο και κάποιοι θα αρχίσουν να αναδεύουν το περιεχόμενό του με τις επιδραστικές τους κουτάλες. Αυτό γινόταν πάντα, αυτό θα γίνει και τώρα.
Αλλά αυτό το κλικ στη φράση και όσα έχουν ανακατευτεί μέσα σε κάποιον για να φτάσει να αποκαλέσει έτσι τον ίδιον του τον πατέρα, ιδίως αν ο λόγος είναι ιδεολογικά – ιστορικά και όχι πρακτικά ειδεχθής, θα έχει ξεχαστεί. Για αυτό και η λέξη που χρησιμοποίησε ο Θάνος Πλεύρης έχει ιδιαίτερη σημασία. Και αποκτά ακόμα μεγαλύτερη, ως πράξη δημόσιας αποκήρυξης ιδίως όταν εντός της δικής μας δημοκρατίας ο χαιρετισμός του πατέρα είναι εξ ορισμού ποινικά ανεκτός. Για όλους παραπάνω λόγους, όπως θα έλεγε και ένα νομικό έγγραφο στη γλώσσα του πατέρα και του γιου Πλεύρη, η τραγωδία δεν κρύβεται στον χαιρετισμό του -ούτως ή άλλως επικίνδυνου- γέρου αλλά στην πράξη του νέου…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
