Ειλικρινά απορώ ποιοι εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτό το πανηγυράκι. Όχι, δεν μιλάω για τη Eurovision (από την οποία μας απέκλεισαν οι ανθέλληνες Ευρωπαίοι) αλλά για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (για τους φίλους «Deth») η οποία εξακολουθεί να υφίσταται την εποχή του ίντερνετ και της εκμηδένισης των αποστάσεων. Τέλος πάντων…
Εδώ και αρκετά χρόνια, το μόνο ενδιαφέρον (;) προκύπτει από τις πολυαναμενόμενες (;;;) τοποθετήσεις του εκάστοτε πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτι ανάλογο έγινε και φέτος, με Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα να αποδίδουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο το αδιέξοδο που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας.
Αρχίζοντας από τα πιο φρέσκα, η ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε σοκ. Είναι φυσικά αλήθεια πως διαχρονικά το φαβορί για την πρωθυπουργία τάζει λαγούς και πετραχήλια, αλλά αυτό που είδαμε το σαββατόβραδο ξεπέρασε κάθε όριο. Σε μια εποχή που ο κόσμος βρίσκεται στα όριά του, ο Τσίπρας απλώς μοίραζε λεφτά στο μιλητό. Και να τα 12.000 αφορολόγητο και να οι 300.000 προσλήψεις και να ο χαμηλότερος μισθός στα 751 ευρώ… Θα μου πείτε, υποσχέσεις έχουμε ξανακούσει. Από όλους τους μελλοντικούς πρωθυπουργούς, με πιο πρόσφατα τα τρία Ζάππεια του Σαμαρά. Σαφώς, αλλά η πρωτοτυπία του Τσίπρα ήταν πως εκείνος δεν μπήκε στον κόπο πού θα βρει όλα αυτά τα χρήματα. Απλώς ανακοίνωνε ένα-ένα τα γενναιόδωρα μέτρα και το κοινό από κάτω χειροκροτούσε. Πάλι καλά που δεν φώναζε «Όλε! Όλε!».
Σχεδόν καμία ιδεολογική αναφορά. Για τους μετανάστες κουβέντα, ενώ ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους χάθηκε κάπου στις χαράδρες του Αγίου Όρους. Αυτά που ξέρατε για ριζοσπαστικές αριστερές ξεχάστε τα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι ένα λαϊκό κόμμα που μοιράζει εικονικά χρήματα.
Από την πλευρά του, ο Σαμαράς δείχνει να ζει σε ένα δικό του κόσμο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου κυριαρχεί μια Ελλάδα πανίσχυρη η οποία καλπάζει στη Λεωφόρο της ανάπτυξης. Μοναδικός κίνδυνος οι κομμουνιστές που θα μας πάρουν τα σπίτια. Ευτυχισμένο και αίσιο το 1947!
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο νυν πρωθυπουργός έχει πετάξει λευκή πετσέτα μετά τις ευρωεκλογές. Θεωρεί δεδομένη τη συντριβή του κόμματός του και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να περιορίσει την έκταση της ήττας μπας και σώσει το κεφάλι του την επόμενη μέρα. Έτσι εξηγείται άλλωστε και η επιλογή μιας σειράς υπουργών χαμηλών προσδοκιών αλλά υψηλότατης σταυροδοσίας στις περιφέρειές τους. Σε όλα αυτά δε, προστίθεται ένας καταιγισμός από επικοινωνιακά λάθη με αποκορύφωμα το «μαύρο» στην ομιλία του Τσίπρα από την ταλαίπωρη ΝΕΡΙΤ…
Συνοψίζοντας, ο Έλληνας βρίσκεται μπροστά σε δύο επιλογές:
Α. Τη χάλκινη (ούτε καν χρυσή) μετριότητα και την υποτυπώδη σταθερότητα του τρόμου που προσφέρει ο Σαμαράς. Θα κάνουμε μια μεταρρύθμιση στις δέκα θα κρατήσουμε χαμηλά τους τόνους και –αν δεν στραβώσει κάτι– θα καταφέρουμε –με μεγάλες απώλειες αλλά χωρίς ολοκληρωτική καταστροφή– να φτάσουμε στην ανάπτυξη το 2021 για να γιορτάσουμε τους δύο αιώνες της παλιγγενεσίας μας. Φυσικά, όλα αυτά συνοδεία Μπαλτάκων, εθνικισμού και ματαιώσεων τεστ Παπ.
Β. Το ρίσκο του Τσίπρα. Και αν τελικά σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και τηρήσει τις δεσμεύσεις; Τουλάχιστον θα γλιτώσουμε από τους ακροδεξιούς της Πολιτικής Άνοιξης. Στο κάτω κάτω, λιγότερο αποτελεσματικός από τον Σαμαρά είναι δύσκολο να μας βγει. Αν πάλι γίνει το θαύμα και ο Σερ Άλεξ πραγματοποιήσει έστω το ένα δέκατο των υποσχέσεών του; Πού ξέρεις δηλαδή; Αν μάλιστα είσαι γερός τζογαδόρος ενδεχομένως και να ελπίζεις πως η Ελλάδα θα σωθεί τελικά με στάσεις πληρωμών και επιστροφές σε εθνικά νομίσματα. Σχεδόν μηδαμινές πιθανότητες, αλλά τρελό τζάκποτ αν κερδίσεις. Όρεξη και διάθεση να έχεις να τζογάρεις…
Αυτοί είναι οι δύο δρόμοι συνέλληνες (που λέει κι ο Βελόπουλος). Ενδεχομένως να υπάρχει και τρίτος, αλλά ελάχιστοι το ψάχνουν. Καλό βόλι…
13°
