Πολιτικη & Οικονομια

Οι Έλληνες που δεν αντέχουν την πολιτικοποίηση της Eurovision

Η Eurovision είχε πολιτικό χαρακτήρα από τη γέννησή της

Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Eurovision ως μία ακόμη έκφραση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και η ενόχληση των αντιδυτικών συμπολιτών μας.

Για να είμαι ειλικρινής πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας πως βαριέμαι φοβερά τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Βαριέμαι και τα τραγούδια και τους τραγουδιστές και την απολύτως προβλέψιμη εκκεντρικότητα που μου φαίνεται τόσο τολμηρή όσο τα δήθεν τολμηρά σεξουαλικά αστεία με τα οποία χαχανίζουν θεοσεβούμενες θείες. Αλλά αυτό δεν με κάνει να μην καταλαβαίνω ότι είναι ένα θέαμα με τεράστια επιρροή και δεν με εμποδίζει από το να χαίρομαι όταν μέσω και αυτού του θεάματος εκφράζεται η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στη χώρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της άμυνας της Δύσης απέναντι στον πουτινικό ολοκληρωτισμό. Και καθώς χαίρομαι, ταυτοχρόνως απορώ με τους ζοχαδιασμένους πουτινόφιλους συμπολίτες που γέμισαν τα μέσα της κοινωνικής της εκτόνωσης με σχόλια εναντίον της πολιτικοποίησης του θεσμού και της «αδικίας» που υπέστη όχι μόνο η έτσι κι αλλιώς πιο αδικημένη/βασανισμένη χώρα στον πλανήτη, η Ελλάδα, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες που διαγωνίζονταν.

Το ότι η «αδικία» συντελέστηκε από τους ίδιους τους κατοίκους των χωρών αυτών είναι σκέψη πολύ σύνθετη για πουτινόφιλους οπότε δεν έχω απαίτηση να την κάνουν. Αλλά περίμενα να καταλαβαίνουν ότι το να κατηγορεί κάποιος τη Eurovision για πολιτικοποίηση είναι σα να κατηγορεί τον επαγγελματικό αθλητισμό για εμπορευματοποίηση. Όταν μάλιστα αυτός που ενοχλείται από την πολιτικοποίηση της Eurovision είναι Έλληνας η ενόχληση του είναι ανέκδοτο. Εκτός αν οι ενοχλημένοι συμπολίτες νομίζουν ότι η επίμονη ανταλλαγή 12αριών ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο γίνεται για καλλιτεχνικούς λόγους.

Η Eurovision όχι μόνο είναι ένα πολιτικό γεγονός (και σίγουρα πολύ περισσότερο από καλλιτεχνικό) αλλά είναι τέτοιο από τη γέννησή της. Στην πραγματικότητα θεσμοθετήθηκε αποκλειστικά και μόνο για πολιτικούς λόγους. Ήταν τη δεκαετία του '50, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που οι ηγεσίες της Ευρώπης προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να ενισχυθεί η διάθεση για συνύπαρξη μεταξύ των Ευρωπαίων που μέχρι λίγα χρόνια πριν σκοτώνονταν. Κι αυτοί οι τρόποι, εκτός από τους εμφανώς πολιτικούς όπως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (που πιο μετά έγινε ΕΟΚ και ακόμα πιο μετά ΕΕ), περιλάμβαναν ευρωπαϊκές αθλητικές διοργανώσεις (όπως το Κύπελλο Πρωταθλητριών) και τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Με λίγα λόγια δεν μιλάμε απλώς για έναν διαγωνισμό που έχει και πολιτική διάσταση (όπως αναπόφευκτα έχει κάθε διοργάνωση στην οποία διαγωνίζονται χώρες και ανεμίζουν σημαίες), αλλά για έναν διαγωνισμό που δημιουργήθηκε εξ αρχής για αμιγώς πολιτικούς λόγους.

Συνεπώς, με δεδομένη την ιστορία αλλά και τις αλλαξοδωδεκαριές με την Κύπρο, πολύ γελάω με τις ενστάσεις των συμπολιτών. Από την άλλη (κι αν πάρουμε ως δεδομένο ότι δεν μιλάμε για τους πιο λογικούς και συγκροτημένους ανθρώπους) καταλαβαίνω ότι είναι εκνευριστικό να καταλαβαίνεις ότι ανήκεις στην ευρωπαϊκή μειοψηφία και να έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα που δείχνει ότι η στήριξη στην εκστρατεία του Πούτιν εναντίον της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου, ταιριάζει λιγότερο με την Ευρώπη και περισσότερο με την Τουρκία. Πόσο μάλλον όταν πουλάς τουρκοφαγικό πατριωτισμό ή δημοκρατικές ευαισθησίες. Και μπράβο σου.

ΥΓ. Νομίζω είναι λάθος να κατηγορήσουμε ως εκτός τόπου και χρόνου την ελληνική κριτική επιτροπή που δεν έδωσε ούτε ένα βαθμό στην Ουκρανία. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για την τέχνη και το να τους κακολογούμε είναι σα να κακολογούμε καλλιτέχνες που συμμετείχαν στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε η χούντα των συνταγματαρχών. Δεν φταίνε αυτοί που ειναι τόσο απορροφημένοι από την τέχνη τους ώστε να μην τους απασχολεί η πολιτική και ο κόσμος γύρω τους.

ΥΓ2. «Η πατρίδα τους είναι σε πόλεμο κι αυτοί έχουν όρεξη για τραγούδια;» αναρωτήθηκαν κάποιοι συμπολίτες και έτσι, με 12 λέξεις, διέγραψαν τη Σοφία τη Βέμπο και δεκάδες άλλους καλλιτέχνες που είχαν κέφι για τραγούδια και παραστάσεις την ώρα που η Ελλάδα αντιμετώπιζε αντίστοιχη φασιστική εισβολή.