Η επιλογή ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Το «ΠΑΣΟΚ» και ο πράσινος ήλιος ως σήμα επέστρεψαν με μεγάλη πλειοψηφία στην ψηφοφορία πολλών, 180.000 ψηφοφόρων του κινήματος για την επιλογή του ονόματός του. Η μεγάλη αυτή προσέλευση ήταν μια σαφέστατη επιτυχία, η οποία σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έχει πλέον μπει στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής ως ο τρίτος διακριτός πόλος. Η επιλογή του ονόματος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ήταν αναμενόμενη και λογική, μιας και η θετική, πολυσυλλεκτική σύλληψη της συγκρότησης του ΚΙΝΑΛ δεν «τράβηξε», δεν προχώρησε αρκετά και δεν κέρδισε τον κόσμο της κεντροαριστεράς και του κέντρου, όπως προσδοκούσαν αυτοί που τη συνέλαβαν και, κυρίως, την έκαναν πράξη. Κατά τη γνώμη μας η αποτυχία αυτή επήλθε γιατί η καθοδήγηση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά ήταν πλημμελής, ανεπαρκής πολιτικά, φτωχή σε νέες ιδέες και σε ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις. Όμως το ίδιο, και για τους ίδιους λόγους, μπορεί να συμβεί με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, άλλωστε πρόκειται για άλλο ένα νέο όνομα του ίδιου πολιτικού σχηματισμού.

Η αποτυχία του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού μπορεί να έρθει με οποιονδήποτε αρχηγό, και για να αποτραπεί χρειάζεται ουσιαστική ανανέωση της πολιτικής του και της προσέγγισής του των πολιτικών δεδομένων. Η αλλαγή ονόματος –αν και το ΠΑΣΟΚ είναι δυνατό και δημοφιλές brand name, παρά τη φθορά του– δεν αρκεί για να ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει κάποτε, μετά τις δεύτερες εκλογές του 2023 κατά τους υπολογισμούς μας, αξιωματική αντιπολίτευση. Απαιτούνται ρεαλιστικές προτάσεις για την οικονομία και την κοινωνία και όχι φλερτ και ανταγωνισμός με τις σχηματικές, συριζαίικες καταγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όχι πλειοδοσία σε παροχολογίες και κάστρα στην άμμο.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πρέπει να δηλώσει εκ των προτέρων, πριν το θέμα τεθεί πρακτικά μετά τις δεύτερες επαναληπτικές εκλογές, με ποιο κόμμα επιθυμεί να συνεργαστεί. Γιατί έτσι θα δυσαρεστήσει εκ των προτέρων πολλούς φίλους του κόμματός του, ο νοών νοείτω. Το πρόβλημα θα τεθεί στην πράξη μετά τις δεύτερες εκλογές (δεν θα μπορεί να συνεργαστεί παρά μόνο με το κόμμα που θα αναδειχτεί πρώτο) και θα κληθεί να απαντήσει έμπρακτα στο κρισιμότατο ζήτημα.

Όταν μετά τις δεύτερες εκλογές το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συνδράμει το πρώτο κόμμα να φτιάξει κυβέρνηση ή αν θα ωθήσει τη χώρα σε ακυβερνησία, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έχει στη διάθεσή του ορισμένες επιλογές. Από αυτά που λέει τώρα συμπεραίνουμε πως θα δεχτεί μια τέτοια, αναγκαστική συνεργασία με την προϋπόθεση να μπει πρωθυπουργός όχι ο σημερινός εγγυητής των μεταρρυθμίσεων, φιλελεύθερος Μητσοτάκης, αλλά κάποιος φιλελεύθερος προερχόμενος από την κεντροαριστερά (όπως π.χ. οι Γεραπετρίτης, Πιερρακάκης, Πικραμμένος, Χρυσοχοϊδης, Διαμαντοπούλου, κ.α., κατά προτίμηση ένας βουλευτής). Άλλη λογική επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να συμμετέχει κανονικά, με δικούς του υπουργούς στην κυβέρνηση βάσει μιας προγραμματικής συμφωνίας με το πρώτο κόμμα.

Άλλη δυνατή επιλογή είναι αυτή που είχε ακολουθήσει η ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το 2012. Να στείλει ορισμένες προσωπικότητες και στελέχη της κεντροαριστερής δημοκρατικής παράταξης στην κυβέρνηση, που δεν θα είναι μέλη του κόμματος, αλλά φιλοπασοκικές κεντροαριστερές προσωπικότητες, δηλαδή που θα αντιπροσωπεύουν τη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά, μα που δεν θα εκθέτουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Με αυτό τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα συμβάλλει στο να σχηματιστεί και να λειτουργήσει η κυβέρνηση, θα την στηρίζει παρέχοντάς της ψήφο εμπιστοσύνης και πλειοψηφία στη βουλή, μα θα υπερψηφίζει μόνο τα νομοσχέδια με τα οποία συμφωνεί, κατά βούληση, δηλαδή θα μπορεί να απαιτεί συνεννόηση πριν φτιαχτεί και κατατεθεί ένα νομοσχέδιο.

Πάντως, με γενικόλογες, όμορφες, δελεαστικές, αφηρημένες διακηρύξεις κανένα κόμμα δεν γράφει πολιτική ιστορία, χρειάζεται υπευθυνότητα, πολιτικός πραγματισμός, θετική διάθεση και επίμονη υποστήριξη στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αν θέλει να παίξει θετικό εκσυγχρονιστικό ρόλο, οφείλει καταρχάς και καταρχήν να τις καθορίσει. Κατόπιν να τις υποστηρίξει αποφασιστικά! Μετά τις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα δείξει ολοκάθαρα τι πραγματικά αξίζει και τι μπορεί να κάνει, αν θα γίνει μοχλός εκσυγχρονισμού της κοινωνίας ή βαρίδι, συντελεστής επικράτησης του κρατισμού και των συντεχνιών και καθυστέρησης των αναγκαίων οικονομικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης χρειάζεται τόλμη, διαύγεια, καθαρό μυαλό, ευθυκρισία και πολιτικές καινοτομίες μακριά από την πεπατημένη. Απαιτείται από τον αδιαφιλονίκητο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σοσιαλδημοκρατικός ρεαλισμός και πολιτική οξυδέρκεια· επιμονή στην πολιτική ανανέωση ιδεών, προσώπων κι αναλύσεων και στις πολιτικές καινοτομίες. Απαιτείται εποικοδομητική και γόνιμη αντιπολίτευση, κατάστρωση εφαρμόσιμου κυβερνητικού προγράμματος χωρίς μαξιμαλισμούς και φρούδες υποσχέσεις. Οι παλιές συνταγές δεν αποδίδουν και δεν πείθουν πλέον, άρα χρειάζεται απαγκίστρωση του κόμματος από ένα παρωχημένο και ανούσιο πια, παλαιοπασοκικό, λαϊκιστικό ρεπερτόριο συνθημάτων και στερεότυπων φράσεων, που ταίριαζαν στρεβλά σε ένα μακρινό και ξεπερασμένο παρελθόν.

Είναι αρνητικό και οπισθοδρομικό το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να ξεπέσει, να μετατραπεί τελικά, σε έναν νέο, επιθετικό, σχηματικό, απόλυτο και λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ, απλά λιγότερο αριστερό από αυτόν του Τσίπρα, στην προσπάθειά του να τον ανταγωνιστεί για να κερδίσει τις ψήφους των κεντροαριστερών. Γιατί σήμερα, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η αντίθεση των λαϊκίστικων, αντισυστημικών, ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων εναντίον των δημοκρατικών, εκσυγχρονιστικών, μεταρρυθμιστικών, ευρωπαϊστικών δυνάμεων είναι πιο ζωντανή και λειτουργική από την αντίθεση δεξιάς / αριστεράς ή δεξιάς / προόδου, επειδή τα άκρα του πολιτικού φάσματος διπλώνουν και συναντώνται στις δημαγωγικές, λαϊκίστικες κι αντιευρωπαϊκές επιδιώξεις τους.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ οφείλει να πάρει καινοτόμες πρωτοβουλίες και να δείξει σοσιαλδημοκρατική πολιτική τόλμη και ρεαλισμό· να μην καταφύγει σε ξύλινη γλώσσα για να πείσει, σε λαϊκισμούς και σε μαξιμαλιστικές κι εύκολες οικονομικές υποσχέσεις, σε τάξιμο υπερβολικών επιδοτήσεων, παροχών και οικονομικών ενισχύσεων· να απομακρυνθεί ιδεολογικά από τη φθαρμένη, σπάταλη, αντιπαραγωγική  και ξεπερασμένη πολιτική του παλιού, βαθέως, παραδοσιακού και λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ, του κρατικίστικου, συντεχνιακού και πελατειακού μοντέλου που έφερε υπερχρέωση κι ελλείμματα.

Να κάνει προγραμματική, υπεύθυνη και σοβαρή αντιπολίτευση – που ο εχθροπαθής, μισαλλόδοξος ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ – και να παρουσιάσει θετικές, εφαρμόσιμες, εναλλακτικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων για τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα και όχι μη πραγματοποιήσιμα ευχολόγια για δήθεν απλόχερη ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων, όπου τα ποσά των προσφερόμενων επιδομάτων παίρνονται πίσω μέσω της καθοδικής πορείας της κακοδιαχειριζόμενης οικονομίας, του πληθωρισμού, της ακρίβειας και των φόρων· να αποφύγει τις εκ των προτέρων αρνήσεις κάθε κυβερνητικού μέτρου, τις αοριστολογίες, τις a priori καταγγελίες των πολιτικών αντιπάλων, την ανεύθυνη παροχολογία και τις αλόγιστες υποσχέσεις.