Το ζήτημα της αποστολής περισσότερων όπλων στην Ουκρανία είναι τόσο αξιακό, όσο και πρακτικό
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι κομμάτι της επίθεσης στην Ευρώπη και τη Δύση. Είναι επίσης βαριά παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης και της Δύσης και (εξαιτίας της γειτονίας με την διαρκώς απειλητική Τουρκία) έχει κάθε συμφέρον το διεθνές δίκαιο να γίνεται σεβαστό και όπου δεν γίνεται σεβαστό να επιβάλλεται.
Δεν έχω ακούσει κανένα κυβερνητικό στέλεχος να διαφωνεί με τις παραπάνω θέσεις πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι α) η άμυνα της Ουκρανίας είναι ταυτοχρόνως άμυνα της Ευρώπης, άμυνα της Δύσης και άρα άμυνα και της Ελλάδας β) η απόκρουση της εισβολής και η τιμωρία του εισβολέα είναι απολύτως χρήσιμες για την Ελλάδα καθώς κάνουν τη Ρωσική εισβολή ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτό άλλωστε δείχνει η συμμετοχή στις κυρώσεις όπως και η αποστολή όπλων στους Ουκρανούς. Η Ελλάδα στηρίζει εμπράκτως την Ουκρανική αντίσταση όχι μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά και επειδή αντιλαμβάνεται ότι τόσο ο ρωσικός επεκτατισμός όσο και ο αναθεωρητισμός απειλούν τα συμφέροντα και την ακεραιότητα της χώρας.
Είναι λοιπόν κάπως περίεργο η κυβέρνηση ξαφνικά να υιοθετεί τη συριζαϊκή αντίληψη για την στάση που πρεπει να έχει η Ελλάδα στη ρωσική εισβολή και μέσω του υπουργού Άμυνας να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να στείλει επιπλέον εξοπλισμό στην Ουκρανία «για να μην αποδυναμωθεί η άμυνα της χώρας». Είναι περίεργο, τόσο γιατί οι Ουκρανοί αμύνονται και για την χώρα μας όσο και γιατί από τα δισεκατομμύρια που απλόχερα σκορπά η ελληνική κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια όλο και κάτι θα μπορούσε να περισσέψει για να μετατραπεί σε στρατιωτικό εξοπλισμό που θα κατευθυνθεί εκεί που ο ελεύθερος κόσμος δίνει τη μεγαλύτερη μάχη εναντίον της απολυταρχίας. Όπως όλα δείχνουν ο πόλεμος δεν θα τελειώσει στις επόμενες ημέρες και η σπουδή της Ελλάδας να διαβεβαιώσει ότι δεν θα βοηθησει περαιτέρω τους Ουκρανούς είναι μάλλον ακατανόητη.
Εκτός φυσικά αν η κυβέρνηση δεν είναι εντελώς σίγουρη ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι απολύτως συνδεδεμένο με τη δημοκρατική Ευρώπη και προσπαθεί να κρατήσει κάποια μικρή πισινή κλείνοντας το μάτι στον γενοκτόνο Πούτιν. Βέβαια το κλείσιμο ματιού σε έναν σφαγέα που εδώ και χρόνια μέσω ατόμων και ομάδων επιρροής βάζει βόμβες στα θεμέλια κάθε δημοκρατίας (και της ελληνικής) δεν είναι μόνο ανήθικο, αλλά υπονομεύει τη θέση της χώρας και τους δημοκρατικούς της θεσμούς. Το κλείσιμο ματιού στο θηρίο όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων αλλά δημιουργεί τον κίνδυνο να μείνει η Ελλάδα χωρίς ένθερμους συμμάχους όταν το θηρίο αποφασίσει πως ήρθε η σειρά της. Και εν πάσει περιπτώσει αν στην κυβέρνηση θεωρούν τη δημοκρατία στην Ευρώπη και τη Δύση δευτερεύουσας σημασίας ας βρουν το θάρρος μας το πουν.
Ίσως όμως να μην πρέπει να περιμένω θάρρος από μια κυβέρνηση της οποίας ούτε ένα στέλεχος δεν βγήκε να υπερασπιστεί τους μαχητές που ακούστηκαν στην ελληνική Βουλή και η πουτινική προπαγάνδα βάφτισε «νεοναζί». Ίσως να μην πρέπει να περιμένω θάρρος από μια κυβέρνηση που αρνείται να διερευνήσει τον βαθμό διείσδυσης της Ρωσίας στη χώρα και τις συνέπειες της διείσδυσης αυτής και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα (δεν πρέπει π.χ. να ερευνηθεί η σχέση της Ρωσίας με διάφορες μονές που έγιναν τα «κρυφά σχολειά» της αντιεμβολιαστικής παράνοιας;). Σε κάθε περίπτωση όμως περιμένω από την κυβέρνηση να είναι συνεπής στην εκδηλωμένη πρόθεση της να είναι στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Κι επειδή η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» είναι ένας μπακαλιάρος που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αυτό που περιμένω από την κυβέρνηση είναι να είναι με την πλευρά της Ευρώπης και της Δύσης δηλαδή με την πλευρά της Δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου. Χωρίς λοξές ματιές στο τέρας που τα απειλεί.
Γιατί, την ώρα που εμείς θα σουβλίζουμε αρνιά και θα γλεντάμε, οι Ουκρανοί θα πολεμούν για την πατρίδα τους σε έναν πόλεμο που είναι και για τις δικές μας πατρίδες. Και θα σκοτώνονται, θα βασανίζονται, θα βιάζονται, θα χάνουν αγαπημένους και σπίτια και θα προσπαθούν να αμυνθούν απέναντι σε μια χώρα που αρνείται στους Ουκρανούς το δικαίωμα να υπάρχουν. Και δεν μπορούν να αμυνθούν ούτε με ευχές, ούτε με ωραία λόγια συμπαράστασης, ούτε με φλογερά πόστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε με άρθρα σαν κι αυτό, ούτε με σταφίδες. Όχι πως όλα αυτά δεν είναι καλά αλλά αυτό που πρώτα και πάνω από όλα χρειάζονται οι Ουκρανοί είναι όπλα. Όπλα που πρέπει να συνεχίσει να προσφέρει και η Ελλάδα, όχι από οίκτο, όχι ως ελεημοσύνη, αλλά επειδή όσο χρειάζονται οι Ουκρανοί τα όπλα άλλο τόσο χρειάζεται και η Ελλάδα τη νίκη της Ουκρανίας. Τουλάχιστον η Ελλάδα της Ευρώπης, της Δύσης, της Δημοκρατίας και του Διεθνούς Δικαίου. Και μπράβο της.
