Με το που φτάσαμε στην απαγόρευση των δημοσκοπήσεων, τα χαρακτηριστικά αυτής της εκλογικής διαδικασίας άρχισαν να διαμορφώνονται.
Πρώτα απ’ όλα, ουδέποτε είχε σημειωθεί τέτοια προεκλογική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος. Ακόμα και το 2004, που το ΠΑΣΟΚ έχανε πριν από τα Χριστούγεννα δημοσκοπικά 15 μονάδες, η απώλεια περιορίστηκε σταδιακά στις 5, ενώ ο Κώστας Σημίτης αποχώρησε ως ο καταλληλότερος πρωθυπουργός.
Η εξέλιξη δεν προκαλεί σοβαρή έκπληξη. Η «πολιτική ηγεμονία» και η ισχύς της καραμανλικής διακυβέρνησης ήταν ένας μύθος – εμφανής σε όσους διέβλεπαν την αναντιστοιχία λόγων και έργων.
Η «τέχνη» τού να προσπαθείς να αντιστρέψεις την πραγματικότητα, με σχεδόν αυριανιστική συνέπεια, έφτασε να υποκαταστήσει την πολιτική – και να φέρει τη χώρα στο χειρότερο σημείο της από τη μεταπολίτευση. Μαζί της έφερε και τη «σφαγή»: Ακόμα και στο «παρά πέντε», οι σκιαμαχίες Τσιτουρίδη και άλλων «κομμένων», οι αποφάσεις δικαστηρίων κατά Μιχαλολιάκου, καθώς και η σκανδαλώδης φυγή του «γκόλντεν μπόι» Χατζηεμμανουήλ προς το ΔΝΤ, που απετράπη υπό το βάρος της κατακραυγής, δείχνουν το μέγεθος της διάλυσης. Η ΝΔ, στηριγμένη σε πήλινα πόδια, οφείλει αμέσως μετά τις εκλογές να μπει σε περίοδο ανασυγκρότησης, που θα την οδηγήσει μακριά από την απαράδεκτη πλιατσικολογική λαϊκοδεξιά και θα την καταστήσει ένα σοβαρό (πραγματικό) κεντροδεξιό σχηματισμό, απαραίτητο για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ιδιαιτέρως δε οφείλει να αποτελέσει ένα σοβαρό ανάχωμα προς την ακροδεξιά, με τις δήθεν «ξεκάθαρες θέσεις», που δεν αποτελούν παρά καλυμμένες απλοϊκές, ρατσιστικές, υπερσυντηρητικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη δημοκρατία και το επίπεδο της δημόσιας ζωής.
Στην αντίθετη κατεύθυνση, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του, των τελευταίων ετών. Κι εδώ όμως «σφαγή», λόγω πρότερου «αντιπαθούς» κυβερνητικού παρελθόντος. Ο αρχηγός του αισθάνεται ισχυρός –τόσο που να καρατομεί με άνεση όποιον επιθυμεί– και το μήνυμά του δείχνει να περνάει στην κοινωνία, αφού πέτυχε να εκβιάσει τις πρόωρες εκλογές εγκλωβίζοντας τη ΝΔ. Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι μετά την εμφάνισή του στη ΔΕΘ ενισχύθηκε το πρωθυπουργικό του προφίλ (ειδικά για την οικονομία), ο λόγος του εισακούεται σε μεγάλο βαθμό από τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων (25% ΝΔ, 1/3 ΚΚΕ & ΛΑΟΣ και πάνω από το 50% του ΣΥΡΙΖΑ), ενώ μόνο το 17% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ του χρεώνει την απουσία Σημίτη. Παρασύρει μάλιστα –με την «καρατόμηση» Έβερτ– τη ΝΔ, που δεν μπορεί να υπολείπεται τόσο καταφανώς σε ανανέωση. Ο άλλος πολιτικός φορέας που βρίσκεται σε κατάρρευση είναι ο Συνασπισμός. Η σύγκρουση των δύο ηγετών, οι παλινωδίες Αλαβάνου –που έδωσε δαχτυλίδι, το μετάνιωσε, παραιτήθηκε, υπονόμευσε και τέλος αποχώρησε–, καθώς και οι παλινωδίες του επιτελείου Τσίπρα ακόμα και την τελευταία στιγμή (όπως π.χ. με τον Στάθη Σταυρόπουλο για επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας), οδηγούν στο γνωστό θρίλερ της εισόδου ή μη στη Βουλή μετά από τη μεγαλύτερη δημοσκοπική αλλά και εκλογική άνοδο της ανανεωτικής αριστεράς στην ιστορία της. Ο φόβος της διάσπασης οδήγησε στη συλλογική ηγεσία των 11, που προκαλεί τραγελαφικές καταστάσεις και αποδυναμώνει τον ΣΥΝ, ο οποίος καλείται να αποφασίσει την «απεξάρτηση από γκρουπούσκουλα» και τη ριζική στροφή στην πολιτική περί συνεργασίας, που μέχρι τώρα οδηγούσε στην απώλεια χιλιάδων ψηφοφόρων στα δεξιά του.
Το εκλογικό σώμα δείχνει πιο σκληρό και πιο άτεγκτο από ποτέ: δεν συγχωρεί με την παραμικρή υποψία και απαιτεί απτά δείγματα ώστε να εμπιστευθεί επιφυλακτικά. Είναι έτοιμο να αποσύρει την εμπιστοσύνη του ανά πάσα στιγμή. Οι φωνές που ζητούν «τιμωρία του δικομματισμού» (για να επωφεληθεί ποιος σήμερα, τα κόμματα των άκρων ή ο «αυτοκαταστροφικός» ΣΥΡΙΖΑ;) απέτυχαν να πείσουν, καθώς οι ψηφοφόροι διαισθάνονται ότι –εφόσον δεν διαφαίνεται νέος αξιόπιστος πολιτικός σχηματισμός εξουσίας– αυτό θα οδηγήσει τη δημοκρατία σε περιπέτειες, με άνοδο της ακροδεξιάς ή/και έναν ελληνικής έμπνευσης μπερλουσκονισμό. Το 75% αυτών που απείχαν στις ευρωεκλογές δηλώνουν (ευτυχώς) ότι θα πάνε να ψηφίσουν. Το θέμα είναι να επωφεληθούν από τη μεγάλη ευκαιρία να καταψηφίσουν εγκατεστημένους κομματάρχες και αμφίβολης ποιότητας «δελφίνους», γιους και κόρες τοπικών «μαφιόζων και διεφθαρμένους του παρελθόντος. Να ψηφίσουν νέα και άφθαρτα έντιμα πρόσωπα, που θα υπερκεράσουν όλους αυτούς – και θα τους αφήσουν έξω από το παιχνίδι...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
