Τα Ραφάλ στα Βαλκάνια

Σαν τα μικρομέγαλα παιδάκια που προσπαθούν να δείξουν πως είναι μεγαλύτερα από την ηλικία τους, έτσι και η Ελλάδα προσπαθεί να δείξει ότι προοδεύει παραμένοντας στην πραγματικότητα ένα ακόμα βαλκανικό κράτος. Ίσως πιο προηγμένο από τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη (τα οποία τα καημένα έχουν και τη δικαιολογία ότι έζησαν για δεκατίες υπό κομμουνιστικό και Ρωσικό ζυγό), αλλά με τη βαλκανίλα να είναι διάχυτη και επίμονη σα δυσάρεστη μυρωδιά σε πολυφορεμένα αθλητικά παπούτσια έφηβου.

Έτσι η, μάλλον απαραίτητη με δεδομένο το πόσο κακοί είναι οι γείτονες, αναβάθμιση του στόλου της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας, η αγορά των εντυπωσιακών (και μακάρι αχρείαστων) Ραφάλ, έγινε σποτάκι για το κόμμα της Ν;eας Δημοκρατίας σε μια ακατανόητη προσπα;aεια κομματικοποίησης αυτού που πρέπει να μείνει μακριά από κάθε κομματικοποίηση: της εθνικής άμυνας. Ναι, η Νέα η Δημοκρατία είναι κυβέρνηση και τα παρήγγειλε και ναι, η αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε την αγορά τους αλλά αυτό δεν κάνει τα αεροσκάφη νεοδημοκρατικά. Επρεπε να τα πάρουμε, τα πήραμε κι ας μην ήθελαν κάποιοι και τώρα είναι ολωνών. Δεν χρειάζεστε εμένα να σας εξηγήσω πόσο καταστροφικός είναι ο τσακωμός και ο οπαδισμός στα αμυντικά ζητήματα και ο διχασμός που αποπειράται να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, συχνά ταυτιζόμενος με τον γείτονα Σουλτάνο, είναι ήδη αρκετός. Δεν χρειαζόμαστε και τα νεοδημοκρατικά in your face.

Φυσικά μια κυβέρνηση μπορεί να περηφανεύεται για τα κατορθώματά της αλλά δεν χρειάζεται να μετατρέπει την ενίσχυση της άμυνας της χώρας σε κομματικό πανηγύρι. Και η δικαιολογία «και οι άλλοι τα ίδια θα κάνανε» ξεχνάει ότι δεν ψηφίσαμε τους άλλους για να μη δούμε να γίνονται αυτά που θα έκαναν. 

Αλλά η απροκάλυπτη κυβερνητική εκμετάλλευση δεν ήταν η πιο βαλκανική στιγμή της υποδοχής των Ραφάλ. Τη βαλκανικότερη στιγμή, τη σφραγίδα βαλκανικής γνησιότητας,  πρόσφεραν οι μάγοι της φυλής που, ως είθισται σε κάθε κρατική υπόθεση, «χοροστάτησαν» και άγιασαν τα αεροπλάνα.

Αν αυτή η εικόνα σας φαίνεται αστεία και κάπως αταίριαστη με την Ευρώπη του 21ου αιώνα   

Τότε δεν μπορεί να νιώθετε κάτι διαφορετικό γι’ αυτή την εικόνα:

Η εικόνα ενός ιερέα να κάνει βουντού (αλλάζει κάτι αν το πούμε ευλογία;) σε ένα μηχάνημα είναι νομίζω υποτιμητική ακόμα και για την ίδια τη θρησκεία καθώς την υποβιβάζει σε πρακτική μαγείας με ξόρκια κ.λπ. αλλά αυτό δεν με νοιάζει. Αυτό είναι πρόβλημα των επαγγελματιών της θρησκείας και των πιστών. Εμένα με νοιάζει που μου θυμίζει την εξουσία που έχει η Εκκλησία και το πόσο βαθιά χωμένη είναι σε κάθε έκφραση του κράτους (μια διαφορά που ξεχνούν όσοι μοιράζουν φωτογραφίες με ανάλογες, αλλά μάλλον μεμονομένες, δυτικές περιπτώσεις). Με νοιάζει που η πολιτισμική εξέλιξη που αναπόφευκτα οδηγεί στο διαζύγιο κράτους και εκκλησίας δεν φαίνεται να είναι καλοδεχούμενη στα μέρη μας. Με νοιάζει επειδή υπενθυμίζει ότι όση πρόοδο κι αν έχουμε κάνει ως χώρα και ως κοινωνία αυτή έχει γίνει μόνο μέσα στο πλαίσιο των περιορισμών που θέτει η βαλκανίλα. Με λίγα λόγια, έχουμε προοδεύσει αρκετά... για βαλκάνιοι. Παίζουμε μεν στην πρώτη κατηγορία του κόσμου αλλά πάντα βρισκόμαστε στις τελευταίες της θέσεις να παλεύουμε για τη σωτηρία. Και η χτεσινή φιέστα ήταν άλλη μια υπενθύμιση αυτής μας της κατάστασης. Και μπράβο της.  

ΥΓ: Αν, για λίγο, τόσο ώστε να μην πάθουμε τίποτα σοβαρό, υποθέσουμε ότι ο αγιασμός των μηχανών, εν προκειμένω των αεροπλάνων της πολεμικής αεροπορίας, είναι απαραίτητος γιατί προσφέρει κάτι στην άρτια λειτουργία και την προστασία τους, δεν θα πρέπει να αναζητούμε τις ευθύνες των ιερέων που τις άγιασαν κάθε φορά που κάτι πάει στραβά;