Πολιτικη & Οικονομια

2022: Ήρθε η «χρονιά της καθολικής υποχρεωτικότητας»;

Το μείγμα υπερμεταδοτικότητας και ατελέσφορων μέτρων μοιάζει εκρηκτικό

Περικλής Δημητρολόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο για τη μεταδοτικότητα του κορωνοϊού, τα πιθανά μέτρα που θα ληφθούν το 2022 και την επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού.

Αν συνεχιζόταν εκείνη η παλιά έκδοση, τον «Καζαμία» του 2022 δεν θα τον έγραφαν οι προφήτες, αλλά οι επιδημιολόγοι. Και ο Ιανουάριος δεν θα ξεκινούσε από το «Α» της πρώτης ανατολής του ήλιου, αλλά από το «Όμικρον» της τελευταίας μετάλλαξης του κορωνοϊού. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Στην κλασική ερώτηση «Τι μας φέρνει η νέα χρονιά;», η απάντηση είναι ήδη γνωστή: «Περισσότερα κρούσματα». Η μεταδοτικότητα είναι τέτοια, λένε τα μοντέλα ανάλυσης, που το ’22 θα μπορούσε θα πάρει τα σκήπτρα της «χρονιάς της Covid» από το ’21 ή το ’20.

Οκ, θα νοσήσουμε περισσότεροι. Αλλά πώς γίνεται να πεθάνουμε λιγότεροι; Πώς γίνεται τα 20 χιλιάδες θύματα, με τα οποία έκλεισε το ’21, να μην έχουν γίνει 30 ή 40 χιλιάδες σε έναν χρόνο από τώρα; Μια απάντηση είναι πως εκείνη η διάκριση που καθόρισε τη μάχη κατά της πανδημίας τον περασμένο χρόνο εξακολουθεί να ισχύει: Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι δεν είμαστε το ίδιο απροστάτευτοι απέναντι στον ιό. Δεν είμαστε καν το ίδιο απροστάτευτοι οι τριπλοεμβολιασμένοι με τους δις εμβολιασμένους. Αλλά εδώ δεν μπορεί να μην δει κανείς το χάσμα: Το Ισραήλ ανακοίνωσε πως «θα πρωτοπορήσει» με την τέταρτη δόση στους άνω των 60 και το υγειονομικό προσωπικό. Αλλά στην Ελλάδα η μάχη συνεχίζει να δίνεται κυρίως με μια «εκστρατεία πειθούς» που δεν πείθει. 

Αρκεί να δει κανείς τα ποσοστά των ένστολων που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το υπουργείο Άμυνας για να το καταλάβει. Στην Αεροπορία έχει εμβολιαστεί μόλις το 62,23% του μόνιμου προσωπικού, στον Στρατό το 63,51%, στο Ναυτικό το 72,59%. Ένα σημαντικό τμήμα των ένστολων επιμένει να αισθάνεται άτρωτο ή να επαναπαύεται στη σκέψη η στρατιωτική εκπαίδευση εξασφαλίζει υγειονομική θωράκιση. Τι μένει; Μια πολεμική ιαχή να σκίσει τον αέρα. Ή θα είναι μια κραυγή που θα εκλιπαρεί για οξυγόνο;

Το ερώτημα μπορεί να τεθεί λιγότερο πολεμικά, αλλά όχι λιγότερο δραματικά: Πόσο θα δοκιμαστούν οι αντοχές του Συστήματος Υγείας σε συνθήκες υπερμεταδοτικότητας; Θα πιεστεί όσο δεν πιέστηκε τα δύο προηγούμενα χρόνια της πανδημίας; Πριν αναζητήσει κανείς την απάντηση στον «Καζαμία», οφείλει να δει αν υπάρχουν πλέον διαθέσιμα μέτρα που να απαντούν στο πρόβλημα. Το rapid test, που θα ήταν μια κάποια λύση επί πληρωμή, θεωρήθηκε −και είναι από πολλές απόψεις ζημιογόνο και αποσύρθηκε υπέρ των δωρεάν self test και της πρωθυπουργικής «εμπιστοσύνης στην κοινωνία».

Το ωράριο στη διασκέδαση που υποτίθεται πως θα επιβληθεί μετά τις γιορτές προϋποθέτει πως, όπως όλοι μας, έτσι και ο ιός θα πηγαίνει κάποια στιγμή για ύπνο. Και το lockdown ξορκίζεται όχι μόνο ως οικονομικά αντιπαραγωγικό αλλά και ως ανεφάρμοστο. Ποιος, λένε από την κυβέρνηση, θα πειθαρχήσει; Μπορεί το ’22 να είναι άλλη μια χρονιά Covid ή η «χρονιά της Covid», αλλά δεν είναι ’20. Τα κλειστά εμπορικά και τα sms για τη μετακίνηση εξάντλησαν τα όριά τους.

Το μείγμα υπερμεταδοτικότητας και ατελέσφορων μέτρων μοιάζει εκρηκτικό. Και από αυτήν την άποψη, το 2022 θα μπορούσε να είναι η χρονιά αυτού που το 2021 ψιθυρίστηκε ή ειπώθηκε μέσα από τα δόντια. Θα μπορούσε να είναι «η χρονιά της καθολικής υποχρεωτικότητας». Αλλά αυτό το κεφάλαιο στον «Καζαμία» δεν θα το γράψουν ούτε οι προφήτες ούτε οι επιδημιολόγοι. Θα το γράψει η πολιτική.