Μία γυναίκα που με την συμπεριφορά της και τον τρόπο ζωής της αναδείκνυε και κατοχύρωνε τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που πρέπει να δίνει μία γυναίκα στην ζωή της για να επιβιώσει, να αναδειχτεί και να αναδείξει τα πιστεύω της.
Μία γυναίκα που, ενώ έζησε τα μισά και πάνω χρόνια της με την «ιστορία» της υγείας στην οικογένειά της, δεν πρόταξε να πορευθεί στην ζωή της με την λύπηση αλλά επέλεξε τον δρόμο της μαχητικότητας. Η «ασθένεια της οικογένειας Γεννηματά» έγινε φιλοσοφία ζωής και στωικότητας απέναντι στην μικροπρέπεια και μικροψυχία.
Μία γυναίκα πολιτικός που πολλοί προσπάθησαν να την έχουν «υπό την κηδεμονία τους» ή να είναι «διαχειρίσιμη». Απέτυχαν παταγωδώς!
Μια γυναίκα που χτύπαγε τον σεξισμό και τον κατινισμό… όσο τον ζούσε η ίδια αλλά και οι άλλες γυναίκες.
Μία γυναίκα που υπερασπιζόταν πρώτιστα τα δικαιώματα των γυναικών. Με το ίδιο πάθος. Εκείνων των δικαιωμάτων των γυναικών της διπλανής πόρτας αλλά και των γενικότερων διεκδικήσεων της σύγχρονης εποχής και κατήγγειλε κάθε κατάχρησή τους.
Μία γυναίκα που πέρασε το κατώφλι της πανδημίας. Βροντοφώναζε για τις αμέλειες και καθυστερήσεις για την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Στάθηκε απέναντι στο ανερχόμενο κοινωνικό φαινόμενο της γυναικοκτονίας και πρόταξε τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να μην είναι και στην πανδημία οι γυναίκες τα θύματα της επιθετικότητας, της μοναξιάς και της απομόνωσης.
Μία γυναίκα που αγωνιζόταν να αναδείξει το υποχρεωτικό δίπολο της πραγματικής πολιτικής. Εκείνου της διαφορετικότητα της αλλά και της υποχρεωτικότητας της σύνθεσης. Πίστευε ότι εάν ένας από τους δύο πόλους ήταν πιο ισχυρός από τον άλλον, δεν μπορούσε να «προχωρήσει» η πολιτική στην κοινωνία. Παρά την κριτική που δεχόταν δεν δίσταζε να υποστηρίζει νομοθετήματα που θα συνέβαλαν στην κοινωνική και οικονομική στήριξη των πολιτών. Με την ίδια τόλμη όμως καταψήφιζε και συγκρουόταν με κάθε λογική που συρρίκνωνε τα ανθρώπινα δικαίωμα, το κράτος πρόνοιας και τον αναπτυξιακό ρόλο του κράτους στην νέα εποχή. Κατήγγειλε με θάρρος κάθε πρακτική αδιαφάνειας από όπου και εάν προερχόταν. Κράταγε σταθερά το τιμόνι της αυτόνομης πορείας της δημοκρατικής παράταξης, παρά τα φανερά και υπόγεια πλαγικοπήματα που δεχόταν.
Εκνευριζόταν με την αδικία και την έλλειψη πολιτικού πολιτισμού όταν συνειδητά και επιδεικτικά την «προσπερνούσαν» στις κοινοβουλευτικές συζητήσεις και μετέτρεπαν την Βουλή σε ρινγκ. Φρίκαρε όταν την αποκαλούσαν χαμηλόφωνα «κυρά Φώφη» οι ένθεν και ένθεν «αντίπαλοί» της χωρίς αντιπροτάσεις ή λόγω της δικής τους προσωπικής ατζέντας. Πορωνόταν όμως, και γινόταν πιο δυναμική.
Μια γυναίκα που πλήρωνε τα λάθη, τα παθήματα των επιλογών της, και είχε την αποφασιστικότητα να τα κάνει μαθήματά της. Δεν είναι λίγοι εκείνοι και εκείνες που σκαρφάλωσαν στις πλάτες της και μετά …ρίξανε την σκαλωσιά. Πάντα όμως έβλεπε την μεγάλη εικόνα της πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας! Πάνω σε αυτό τον καμβά σχεδίαζε και συνέθετε τις συμμαχίες.
Μια γυναίκα που ήξερε τα όριά της, που μπορεί να φθάσει η δυναμική της και ποιο ρόλο θα έχει σε κάθε αναμέτρηση. Με την αποχώρησή της από την τελευταία διαδικασία για την εκλογή νέου προέδρου του Κινήματος Αλλαγής μάς «αποκάλυψε» ποιο ρόλο κρατούσε για εκείνην πέρα και έξω από τα τελικά αποτελέσματα. Εκείνου της Ενότητας.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την Φώφη. Δεν της αξίζει να αναλωθούμε όμως σε έναν «επικήδειο αναγνωρισιμότητας του έργου της» και σε λίγες μέρες να σκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ως ένας άνθρωπος που την σεβάστηκα, όχι παθητικά και καιροσκοπικά, αλλά για τον ρόλο της και τις προσπάθειές της να αναδιατάξει και να ενοποιήσει τον πολιτικό χώρο της δημοκρατικής παράταξης, πιστεύω ακράδαντα ότι η Φώφη θα σηματοδοτήσει ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Εκείνου της κοινωνικής ευαισθησίας και αξιοπρέπειας.
Η Φώφη μάς αφήνει μία νέα πρόκληση.
Οι πολιτικοί να είναι κοντά στην κοινωνία ως κανονικοί άνθρωποι. Να την καταλαβαίνουν ,να την βοηθούν στην πράξη και να αγωνίζονται με πατριωτισμό. Το τσαγανό της γυναίκας Φώφης, ας σηματοδοτήσει μια νέα κοινωνική, πολιτική συμπεριφορά που θα αναδιατάξει τα σημεία και τη δυναμική των καιρών μας.
10°
