Πριν ακόμα σιγοσβήσει από τις μνήμες μας η εικόνα του Θάνου Αξαρλιάν (που σαν προχτές αδικοπράγησε επί της ζωής του η ανθρώπινη βλακεία), είχαμε νέες ασκήσεις επικίνδυνου επαναστατικού ντιριντάχτα. Μόνο στην καλή τους τύχη οφείλεται, που δεν χάθηκαν ζωές ελλήνων και ξένων, τους οποίους η βάσκανος μοίρα έθεσε ενώπιον του αυτοκαλούμενου κοινωνικού αντάρτη «αρχιτρομοκράτη» Μαζιώτη.
Κι αν πεις κουβέντα (ας πούμε: και τι έφταιγε το μωράκι που σκοτώθηκε από αδέσποτη;) σε κάποιον θιασώτη της τρομοκρατικής βίας, που δόξα να χει ο μεγαλοδύναμος υπάρχουν πολλοί τριγύρω μας -ζούμε ανάμεσά τους-, ξέρει τι να σου πει. Το θεώρημα είναι παλιό και γνωστό. Κανείς δεν είναι αθώος. Μωρά, γιαγιάδες, υγιείς, ασθενείς, πλούσιοι, φτωχοί, όλοι κάτι κακό έχουν κάνει ή πρόκειται να κάνουν.
Κακός ο Σμπώκος; Να κι εγώ, ανοίγω δουλειές κατά όποιου μου θυμίζει τον Σμπώκο. Και τις ξαδέρφες του και όσους νοικιάζουνε τα σπίτια τους και φυσικά, τους γείτονες όλων αυτών. Μαύρο φίδι που τους έφαγε, αυτό δεν είναι το σωστό; Αυτό θα πει ουδείς αθώος, ακόμα και τα νεογέννητα έχουν διαπράξει το αμάρτημα ότι έρχονται με έπαρση να ξεπουλιάσουν στον άθλιο κόσμο μας. Πυρ στον Εχθρό και όποιος τριγύρω φάει σκάγια καλά να πάθει.
Κανείς δεν είναι αθώος, λοιπόν, ή μάλλον σχεδόν κανείς. Γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αθώοι είναι ο Μαζιώτης και οι σύντροφοί του, αυτοί που μόνοι τους δίνουν τον αγώνα τον Καλό, ασκώντας Καλή βία σε όποιον τους αντιτίθεται, δηλαδή σε όλη την κοινωνία. Ακόμα και αυτοί οι πάμπολλοι ψεκασμένοι που πιστεύουν ότι καλά κάνει ο Μαζιώτης, αφού είναι αντιμνημονιακός, πάλι δεν έχουν επαφή μαζί του. Κρυμμένος «επαναστάτης», ένα κωσταλέξι, που κυρίως ασχολείται με τις ληστείες του και πότε πότε αμολάει και ένα ηχηρό πυροτέχνημα κατά του συστήματος, είναι ξεκομμένος από την κοινωνία, ασχέτως αν αυτό δεν τον ενδιαφέρει.
Η Καλή βία, λοιπόν, του «όχι αντάρτη, αλλά κοινωνικού αντάρτη» (αλλά!...) -κάτι σπουδαίο θα σημαίνει αυτή η διαφορά- είναι μια βία που έχει στόχο να εξαφανίσει τους Κακούς. Όλοι οι πυροβολημένοι, που καταγράφηκαν στην Ιστορία του ανθρώπου ως σωτήρες των Καλών εναντίον των Κακών, κάπως έτσι το πήγαν. Όπου βλέπουμε κάποιον Άλλον από μας, που δεν μπορούμε να τον κάνουμε Ίδιον με μας, τον ελιμινάρουμε. Έτσι κάνουμε Κάθαρση από τους Κακούς μέχρις ότου τους εξαφανίσουμε. Και μετά; Και μετά, όταν εξαφανίσουμε τους Εχθρούς και μείνουμε μόνοι μας εμείς οι Καλοί, θα φτιάξουμε έναν υπέροχο καθαρό Νέο Κόσμο Αρείων ή Προλεμαζιωταρίων. Αυτός θα έχει μόνο Καλούς και θα τρώνε όλοι πιλάφι με μέλι. Να τα λέμε κι αυτά.
Άλλως ειπείν, Μαζιώτης νικά κι όλα τα κακά σκορπά. Η διαφορά του με τον Ιησού Χριστό είναι ότι εκείνος είχε επιλέξει τη βία του να την επιβάλει στην άλλη ζωή. Σε όσους χάσουν τον Παράδεισο κατά τη Δευτέρα Παρουσία, οπότε τα καζάνια της Κόλασης θα τους περιμένουν κοχλάζοντας. Ενώ ο Μαζιώτης ξεκινάει τη γιορτή του απολαμβάνοντας βία σκληρή και αδυσώπητη από την πρώτη στιγμή.
Δεν μπορείς να τον κακίσεις τον Μαζιώτη. Όπως σταδιακά έχει διαμορφώσει το αξιακό του σύστημα, μάλλον θα αισθάνεται κάτι σε Άγιος Νικόλαος. Όλα για μας τα κάνει και όχι για της χολής του το χαβά. Εν τάξει, τα Μήντια πολύ τον θαυμάζουν, χρόνια τώρα, αλλά κάνει κι αυτός ό, τι μπορεί, ζει για να τον θαυμάσουμε. Τι να κάνει ο δόλιος, του λείπει τρυφερότητα, ζητάει επιβλητικά να τον δοξάσουμε για όσα κάνει για το καλό μας.
Και ποιος μηχανισμός φτιάχνει τον τρομοκράτορα, πέρα από τις ντετερμινιστικές εξηγήσεις των ψυχολόγων, τύπου κακά παιδικά χρόνια χωρίς φροντίδα και στοργή; Είναι απλό. Ένα σκοτισμένο μυαλό, λίγη φλασιά απόλυτης αλήθειας που σου γουρλώνει τα μάτια και κάποιες αφαιρέσεις. Πολλές αφαιρέσεις υπεραπλουστευτικές. Έτσι το αξιακό σου σύστημα γίνεται ένας τούμπανος καθοδηγητής που όλα τα αλέθει, οέο. Είμαι ο Άτλας και κρατάω στους ώμους μου την οικουμένη. Εγώ ξέρω ποιο είναι το δέον γενέσθαι και πρέπει να το υλοποιήσω αυτοπροσώπως.
Αν κάποιος με εμποδίσει, χωρίς αναστολές οφείλω να τον εξαφανίσω, αλλιώς η κοινωνία που όλα τα περιμένει από μένα, θα ζημιωθεί και θα στεναχωρηθεί. Αμαρτία δεν είναι; Δεν έχει σημασία αν είμαι ναζί ή αλ κάεντα ή ελληναροτερρορίστας. Σε κάθε περίπτωση δεν πονάει η ψυχή μου, όταν σκοτώνω ένα άσχετο με τον καβγά γεροντάκι ή μωράκι. Αυτό θα καταγραφεί ως θυσία στον υπέρ πάντων αγώνα. Κι ας είναι αυτοί οι πάντες μόνο οι κολλητοί μου. Εγώ, τα φιλαράκια μου και η σημαία μας, από την οποία παίρνουμε την άδεια, ορίζουν το πόσο δίκαιο είναι να εξαφανιστεί κάποιος για το καλό του (μας, ή μήπως, μου;). Τι αξία να έχει μια ανθρώπινη ζωή, αφού ΕΓΩ την κρίνω ως μηδαμινή (αντικειμενικά, όμως, ε;)…
Η ελληνική τρομοκρατία, από την «Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη» της 17 Ν, έως το «κοινωνικό αντάρτικο» του Μαζιώτη και τις μηδενιστικές σέχτες, είναι ένα γνήσιο βάρβαρο υποπροϊόν του τσιφτετελληνικού μπανανέ εθνολαϊκισμού. Ούτε σταλινική ή Τροτσκιστική ηθική υποδομή διαθέτει, αφού δεν έχει εργατοδιεθνιστικές αναφορές. Ούτε φυσικά αντεξουσιαστική, κανέναν από όλα αυτά τα παρτάλια δεν τον λες Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, ο οποίος ξεσήκωσε εκατομμύρια αναρχικούς στον ισπανικό εμφύλιο. Είναι όλοι τους ξελιγωμένοι εξουσιαστές, αποφασισμένοι να περάσουνε μια καυτή ζωή εις βάρος της κοινωνίας, για το καλό της, όμως.
Αυτή, λοιπόν, η μπαλκάν κομμουνίστ τρομοκρατία έρχεται από την μήτρα του παπανδρεϊκού μπανανολαϊκισμού με ολίγη από Άρη, άντε και από Τσε. Και η Ελλάδα ανήκει στους ποιους είπαμε; Και ΝΑΤΟ ΣΙΑ προδοσία. Σήμερα δε, αγγίζει καθαρά τις μέρες του Αντιμερκελισμού και του Ενιαίου Ψεκασμένου Ανεξυριζαυγιτισμού, αφού τα ξέρουμε όλα για του Έλληνος τον τράχηλον. Μπορείς να πεις ότι δρα στο όνομα της κοινωνίας πάντα ερήμην της, χωρίς να προσπαθεί να την οργανώσει στη βάση ορθολογικών αιτημάτων. Εκμεταλλεύεται μάλιστα τις μεταφυσικές της ανησυχίες, αγγίζοντας την περιοχή της Μαγείας, ενώ από επιχειρήματα, μικρά καλάθια.
Εκτός από το γνωστό πακέτο «εχθρός, μίσος, βία», που αποτελεί την ιδεολογική και λειτουργική βάση για κάθε φασισμό, έχουμε και τον ελληναραδισμό της ανυπακοής και της ανομίας, που κατά τεκμήριο σκοτώνουν την κοινωνία μας. Όσοι ενηλικιωθήκαμε στην Μεταπολίτευση, εμείς του 70’ οι εκδρομείς, που βλέπαμε τους Καστανίδηδες στα αμφιθέατρα και παθαίναμε αναγούλα, δεν είχαμε την παραμικρή ανοχή στη βία. Σκληρή αμφισβήτηση, με σκληρά επιχειρήματα. Με τα χρόνια της εθνικής μεταστοιχείωσής μας σε τσιφτετέλληνες, άρχισε η ανοχή στη βία να κερδίζει, άρχισε η μπούφλα να φαντάζει σαν επιχείρημα και ο ορθός λόγος να υπαναχωρεί.
Είναι ίδια η μήτρα της παράνοιας του Μαζιώτη με την παράνοια της κοινωνίας που νομίζει ότι είμαστε σε κατοχή και μας ψεκάζει η Μέρκελ, ενώ ζυγόν δεν υπομένουμε. Είναι ο πελατειακός μπανανέ εθνολαϊκισμός, που έχει από πάνω τον Αντρέα, ή τον Κωστάκη, ή τον Τσίπρα. Ακόμα και τον Σαμαρά, που τα σκίζει τα καλσόν μέρα με τη μέρα, βδομάδα με βδομάδα, όπως από τις εκλογές είχαμε επισημάνει. Είτε Μαζιώτης με τα σωτήρια πυροτεχνήματα, είτε Σαμαράς είτε Τσίπρας, όποιος φωνάζει και χτυπάει τα χέρια στο τραπέζι, είναι μπανανολαϊκιστής. Από δω και πέρα αρχίζουν οι βαριάντζες. Βάζουμε και λίγη βία; Να το, το ακροδεξιό φαινόμενο, οι ναζί και οι αντικρατικοί μπάτσοι. Αποφεύγουμε τη βία και βροντοφωνάζουμε υπέρ της δημοκρατίας; Να ο απλός μπανανολαϊκισμός.
Η λατρεία της καταστροφής εν μέσω χάχανων είναι ενδημικό φρούτο. Βρείτε πόσοι συνέλληνες χάρηκαν, μόλις η γερμανίδα κέρδισε τη Βραζιλία, ψελλίζοντας κάτι σε «τουλάχιστον τώρα θα βγούνε έξω οι πεινασμένοι από τις φαβέλες και θα τα κάψουν όλα». Πολλοί. Η λατρεία της καταστροφής είναι μέρος των χρεoκοπιών και της μιζέριας μας. Και φυσικά όχι της «δημιουργικής», αλλά γενικά ΤΗΣ καταστροφής. Στις στάχτες λέμε ναι, γιατί άλλωστε πώς αλλιώς θα φτιάξουμε τον Νέο Καλό Κόσμο, όπως εξηγούσαμε προηγουμένως; Η λογική που τα σπάει είναι: τα καταστρέφουμε όλα και όταν αφήσουμε νεκρό σεληνιακό τοπίο, τότε δημιουργούμε νέα καλή ζωή. Συνταγή για εξαφάνιση μια και καλή του ανθρωπίνου είδους.
Ο τρομοκράτης είναι αντιμνημονιακός, οπότε βρίσκεται εξ ορισμού στο μεγάλο συμπαθητικό στρατόπεδο των Καλών Ανεξυριζαυγιτιστών. Έχει τη σωστή θέση απέναντι στον Εχθρό, που σύμπας ο εθνολαϊκισμός έχει χτίσει. Άρα, η μεγάλη πλειονότητα των τσιφτετελλήνων συμπαθεί την βλακεία του τρόμου, καθώς την θεωρεί στη σωστή πλευρά. Και στο βάθος των πραγμάτων αισθάνεται αλληλέγγυα με τους αντικρατικούς μπάτσους.
Ο αδίστακτος Μαζιώτης έχει περάσει επέκεινα και διαφέρει κατά τούτο από τους ψεκασμένους «αριστερούς», που του παρέχουν αφειδώς ηθικό έρεισμα. Η φαιδρότητα του κ. Διαμαντόπουλου και της ευρύτερης ψεκασμένης «Αριστεράς», έγκειται στο ότι όσο κι αν ψάξουν δεν θα βρουν γιατί είναι το ίδιο πράμα η τρομοκρατία με τον ένοπλο αγώνα μέσα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα θεωρούν ξένα μεταξύ τους πράγματα, ενώ είναι ταυτόσημα.
Πιστεύουν, ας πούμε, ότι τρομοκράτες είναι οι ναζί και οι μαφιόζοι και όποιος άλλος δεν ξέρει να χρησιμοποιεί την μαγική έκφραση κλειδί της Μεταπολίτευσης «κοινωνικοί αγώνες». Ενώ ένοπλος αγώνας είναι η Καλή κόκκινη βία που φέρνει κοινωνική απελευθέρωση. Γίδια, ε, γίδια, δεν το καταλαβαίνετε; Αφού το λένε και τα (Ιερά) Χαρτιά μας, βεβαίως, βεβαίως.
Εμείς, πάντως, δεν θα πάψουμε να παρενοχλούμε τους τρομοκράτορες και να τους καλούμε σε διάλογο. Για να αποδειχθεί ότι είναι άσχετοι σταλινικοί που δηλώνουν άσχετα αντεξουσιαστές. Είναι μέρος σημαντικό ΤΟΥ Συστήματος του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, όσο κι αν ζουν για να δηλώνουν αντισυστημικοί, μαζί με τους καμαρωτούς ανεξυριζαυγιτιστές και με τον αγωνιστή της εργατιάς Νίκο Φωτόπουλο. Άλλωστε η αδούλωτη ψυχή του Έλληνα, ξέρει να αντιστέκεται στο Κακό.
9°
