Σχόλιο για την πανδημία του κορωνοϊού, τα περιοριστικά μέτρα, τον εμβολιασμό και την πεποίθηση ορισμένων ότι ζουν υπό συνθήκες χούντας
Μια παραζάλη αιωρείται πάνω από τη χώρα, λέξεις ή έννοιες με ειδικό φορτίο και ιστορικές αναφορές γίνονται λάστιχο από την αλόγιστη τους χρήση. Η πανδημία έχει οδηγήσει μια ομάδα συμπολιτών μας να θεωρεί ότι έχουμε χούντα − ακούγεται αστείο αν μη τι άλλο, αλλά συναντάται ολοένα πιο συχνά.
Κάποιοι πήραν τη σκυτάλη από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης: Αγανακτισμένοι και λοιποί ζούσαν για καιρό με αυτή τη βαριά σκέψη…
Έχουμε χούντα στην Ελλάδα; Αν θέσεις αυτόν τον προβληματισμό σε πολίτες άλλων χωρών, όπως της Λευκορωσίας για παράδειγμα, όπου ο Ρομάν Προτάσεβιτς έγινε σε μια μέρα πασίγνωστος ως θύμα κρατικής αεροπειρατείας, ή στο Χονγκ Κονγκ, όπου έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Daily Apple, θα προκληθεί άφθονο γέλιο.
Κι αν μάλιστα δείξεις στους πολίτες αυτών των αυταρχικών καθεστώτων τον βαθμό της ελευθερίας της έκφρασης που υπάρχει στη χώρα μας, τότε θα αφήσουν τα γέλια και θα αρχίσουν τα «γαλλικά»: Ύβρις εσείς, ύβρεις εμείς. Και, μεταξύ μας, δικαίως…
Πόσες φορές είδατε συμπολίτες μας να ξεκινάνε μια πρόταση, προφορικώς ή γραπτώς, με την πεποίθηση ότι ζουν υπό συνθήκες χούντας; Αν είστε χρήστες των social media αποκλείεται να έχετε γλιτώσει από αυτό το κράμα απελπισίας, οργής και… επαναστατικότητας. Από αυτόν τον αστείο αγωνιστικό οίστρο που ευτελίζει κάθε έννοια.
Κι ο εξευτελισμός γίνεται βαρύτερος αν μπει κανείς στη διαδικασία να ερμηνεύσει τι λένε, να αναλύσει τη δομή της –όποιας– διαμαρτυρίας τους: Γιατί «έχουμε χούντα» το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους σύγχρονους αντάρτες; Διότι εν μέσω πανδημίας πρέπει είτε να τηρήσουμε περιοριστικά μέτρα (που επέβαλαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών), είτε να φοράμε μάσκα (που μας προστατεύει από το να νοσήσουμε), είτε να κάνουμε το εμβόλιο (ως το μοναδικό μέσο θωράκισης εαυτού και κοινωνίας από την Covid-19).
Στο μυαλό ενός ανθρώπου με ορθολογική σκέψη, τα παραπάνω είναι αυτονόητες ενέργειες. Στη σκέψη όμως των ανθρώπων που αντιμάχονται τη… «χούντα» αυτά μοιάζουν με ζυγούς και αλυσίδες. Και υπάρχει μια σειρά άλλων (πιο επιδραστικών) ανθρώπων που φροντίζουν να τροφοδοτούν αυτή την ανοησία, είτε λόγω ανυπέρβλητης χαζομάρας είτε λόγω ιδιοτέλειας. Τα λαμόγια πάντα χαίρονται στον κακό χαμό - τους βολεύει η αστάθεια και η ανισορροπία.
Και τι κάνουμε όταν ο παραλογισμός όχι μόνο υψώνει κεφάλι, αλλά λόγω της φύσης της πανδημίας έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει κοινωνικές ρηγματώσεις, να στοιχίσει ακόμα και ανθρώπινες ζωές μεταξύ των ανεμβολίαστων που ζουν σε βαθιά πλάνη;
Το πρόβλημα είναι εδώ και είναι μεγάλο. Δεν είναι σίγουρο το πόσοι είναι οι συμπολίτες μας που σκέφτονται με αυτό τον τρόπο (τα ποσοστά εμβολιασμού μας δίνουν μια γεύση), δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει playbook για την ασφαλή αντιμετώπιση αντικοινωνικών και βλαπτικών συμπεριφορών.
Το σίγουρο είναι ότι οι λέξεις έχουν τη δική τους συνείδηση και ως εκ τούτου διαμορφώνουν συνειδήσεις. Άρα ας πούμε δυνατά ότι όχι μόνο δεν έχουμε χούντα (μα πρωτοφανή ελευθερία στην έκφραση), αλλά όσοι χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα λένε απλά βλακείες. Νέτα σκέτα.
9°
