Όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, σαράντα δύο χρόνια αφότου αποφοίτησα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναρωτιέμαι: Ρε, μπας και θα ’ταν καλύτερα να ’χα γίνει δικαστικός; Τι τις ήθελα τις εκδόσεις, τις μεταφράσεις και τις επιμέλειες, τα μαθήματα και τα σεμινάρια, τα περιοδικά και τα κάθε είδους γραψίματα; Ως δικαστικός θα είχα ήδη εδώ και μερικά χρόνια τερματίσει ευδοκίμως τη σταδιοδρομία μου και σήμερα θα (απο)λάμβανα μια διόλου ευκαταφρόνητη σύνταξη. Και όχι μόνο αυτό. Σε αντιδιαστολή με εκατομμύρια συμπολίτες μας, που είδαν –και βλέπουν– να μειώνονται τα εισοδήματά τους, τα δικά μου θα μπορούσαν να παραμείνουν αλώβητα, αφού καλοί εν ενεργεία «συνάδελφοι» θα φρόντιζαν να τα επαναφέρουν στην πρωτέρα κατάστασή τους, και μάλιστα αναδρομικά.
Kάτι ανάλογο φαίνεται ότι πρόκειται να ισχύσει λίαν συντόμως και για τους λεγόμενους ένστολους, ενώ δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν και άλλοι κλάδοι. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ισχυρότατες ομάδες πίεσης, που όχι μόνο είναι δικό τους εν πολλοίς το μαχαίρι με το οποίο κόβεται το πεπόνι, αλλά και που καμιά κυβέρνηση και κανένα πελατειακό σύστημα δεν θέλει να τις δυσαρεστήσει.
Τι δυνατότητες να ασκήσουν αντίστοιχη πίεση έχουν, αλήθεια, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα; Και για να μη θεωρηθεί ότι κρίνω εξ ιδίων και εξ όσων συμβαίνουν στο στενό μου περίγυρο, δεν εννοώ μόνο επαγγελματικές ομάδες όπως οι μεταφραστές, οι γραφίστες, οι καθηγητές ωδείων κ.λπ. Μιλάω και για την υπάλληλο του σουπερμάρκετ ή την πωλήτρια του πολυκαταστήματος, η οποία, με υποτυπώδη μισθό, είναι συχνά υποχρεωμένη να στέκεται επί οκτώ ώρες όρθια, χωρίς να ανήκει σε κάποια πανίσχυρη συντεχνία, ώστε να μπορεί να απειλεί με μπλακάουτ, χαμένα εξάμηνα, «δέσιμο των κάβων» κ.λπ.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά γίνομαι έξαλλος όταν καλά προστατευμένες με μαξιλάρια ασφαλείας συντεχνίες πουλάνε προοδευτιλίκι και δίνουν μαθήματα «κοινωνικής ευαισθησίας» σε ανθρώπους που κινούνται τριάντα και τριανταπέντε χρόνια στην ελεύθερη αγορά εργασίας, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι λίγο-πολύ οι συμπολίτες μας –ή σχεδόν όλοι– έχουν δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται τα τελευταία χρόνια. Πώς, όμως, μπορεί να είναι συγκρίσιμη η μοίρα των δικαστικών, που ως κλάδος έχουν τη δυνατότητα να επανέρχονται στην πρωτέρα κατάσταση διά… δικαστικής αποφάσεως, με τη μοίρα που επιφυλάσσεται στα λεγόμενα μπλοκάκια; Ένα απλό, απολύτως υπαρκτό, παράδειγμα: νέος, 30 ετών, παίρνει την ηρωική απόφαση να σφραγίσει μπλοκάκι, μήπως και καταφέρνει να παίρνει δυο-τρεις δουλειές. Με πολύ κόπο, και καθόλου αυτονόητα, κερδίζει 8.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή κάτι σαν 650 ευρώ το μήνα. Από αυτά, δίνει περίπου 3.000 ευρώ στον ΟΑΕΕ, το πρώην ΤΕΒΕ. Από τα υπόλοιπα 5.000 πληρώνει φόρο 26% (1.300 ευρώ), συν 55% προκαταβολή φόρου για τον επόμενο χρόνο! Κι αυτό, παρά το ενδεχόμενο τον επόμενο χρόνο να έχει μηδενικά έσοδα πληρώνοντας παράλληλα εισφορές στον ΟΑΕΕ! Και τι να πει κανείς για άλλους, πολύ μεγαλύτερους στην ηλικία επαγγελματίες με μπλοκάκι, που τα τελευταία χρόνια τα εισοδήματά τους έχουν μειωθεί κάτω απ’ το μισό, αλλά οι εισφορές τους στον ΟΑΕΕ παραμένουν ακατέβατες και ο φόρος που πληρώνουν αυξάνεται!
Α, ναι: και κάτι ακόμα. Όλους αυτούς με τα μπλοκάκια δεν τους φτάνουν οι κεραμίδες που έχουν πέσει στο κεφάλι τους, έχουν και το στίγμα ότι ανήκουν στη γενική κατηγορία «ελεύθεροι επαγγελματίες», οι οποίοι, κατά το γνωστό κλισέ, έτσι γενικώς και αορίστως, «φοροδιαφεύγουν». Λες και είναι ίδια περίπτωση ο μεγαλογιατρός ή ο μεγαλοδικηγόρος –ή ακόμα και ο ηλεκτρολόγος ή ο υδραυλικός– που δεν κόβει απόδειξη και ο νεαρός με το μπλοκάκι που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα.
Γι’ αυτό σας λέω. Τίποτα δεν σε εξασφαλίζει καλύτερα από το να ανήκεις σε μία από τις ισχυρές ομάδες πίεσης ή τις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Άσε πια… αν φοράς στολή ή τήβεννο.
22°
