Ο Τσίπρας, η συμφωνία των Πρεσπών, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η ώρα της αποκαταστάσης του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ που κατηγορήθηκε άδικα.
«Το μόνο καλό που έκανε ο Τσίπρας, ήταν οι Πρέσπες, μας απάλλαξε από ένα βάσανο κάνοντας όλη τη βρώμικη δουλειά» μου έλεγε πρόσφατα σε μια φιλική κουβέντα, μια παλιά καραβάνα της πολιτικής, βορειοελλαδίτης και παλιός υπουργός του Καραμανλή του πρεσβύτερου.
Και πρόσθεσε : «αυτό φυσικά το λέμε μεταξύ μας». Αν και δεν του το είπα ποτέ, μέσα μου συμφώνησα απόλυτα.
Για 27 ολόκληρα χρόνια, η Ελλάδα είχε εμπλακεί σε μια ατελέσφορη διαμάχη που φαινόταν εκ των προτέρων χαμένη, καθώς αυτά που ισχυριζόταν ελάχιστη κατανόηση έβρισκαν στα αυτιά των συμμάχων της.
Παρά ταύτα, χάρη φυσικά στις ενέργειες και των προηγουμένων κυβερνήσεων, θεωρώ ότι κατήγαγε τελικά μια μεγάλη νίκη καθώς συνέβη το πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία, χώρα να υποχρεωθεί ν‘αλλάξει σύμβολα, σημαία, Σύνταγμα και όνομα, να εγκαταλείψει ανιστόρητους αλυτρωτισμούς αλλά και ν ‘αναλάβει δεσμεύσεις για καλή γειτονία.
Δεν είναι καθόλου λίγα έστω κι αν ενδεχομένως αρκετοί διαφωνούν. Ούτως η άλλως σε μια διαπραγμάτευση δεν παίρνεις ποτέ το 100% αυτών που διεκδικείς, απεναντίας το σοφό είναι να αφήνεις στον άλλον χώρο για έναν έντιμο συμβιβασμό αντί να επιδιώξεις να τον ταπεινώσεις.
Το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης, ή θα είναι win-win ή απλά δεν θα υπάρχει. Και όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, μάλλον δεν έχουν ιδέα ούτε από τεχνική διαπραγματεύσεων αυτού του επιπέδου, ούτε από ιστορία, ούτε από πολιτική.
Δεν μπορώ να κρίνω κατά πόσο οι Πρέσπες συνετέλεσαν στην ήττα του Σύριζα, δυο χρόνια πριν. Πιθανότατα να έπαιξαν ρόλο αν και υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι ο Σύριζα μικρή μόνο πτώση είχε τελικά στη Βόρεια Ελλάδα.
Γεγονός πάντως είναι ότι η Ελλάδα απαλλάχθηκε οριστικά από ένα αγκάθι στα βόρεια σύνορά της απελευθερώνοντας διπλωματικούς πόρους και δυνάμεις, πολύτιμες για τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που έρχονται.
Και η άβολη αλήθεια είναι ότι η τελική διευθέτηση του θέματος, εξυπηρέτησε μάλλον αφάνταστα και την παρούσα κυβέρνηση που, διαφορετικά, θα έβρισκε μπροστά της μια φλεγμαίνουσα πληγή κι ένα επιπλέον πρόβλημα μαζί με αυτά της πανδημίας, της ύφεσης αλλά και των κρίσεων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η δεύτερη άβολη αλήθεια, αφορά στην υπόθεση Γεωργίου που ως γνωστόν κατηγορήθηκε άδικα οτι παραποίησε δήθεν τα στοιχεία του ελλείμματος με σκοπό να μας βάλει με το στανιό στα μνημόνια.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στα Μνημόνια μπήκαμε το Μάιο του 2010 όταν ο άνθρωπος αυτός ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ, 4 μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου.
Και στα Μνημόνια μπήκαμε το Μάιο του 2010 με βάση το τότε καταμετρημένο έλλειμμα 12,5% το οποίο στην πραγματικότητα ήταν 15,3% καθώς ο Γεωργίου έπραξε το αυτονόητο υπολογίζοντας σε αυτό και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ.
Πέραν τούτου, όλοι οι επόμενοι προϋπολογισμοί όλων των κυβερνήσεων που ακολούθησαν καθώς και όλες οι δανειακές συμβάσεις, συντάχθηκαν και συμφωνήθηκαν με βάση το έλλειμμα που υπολόγισε ο Γεωργίου και αποδέχθηκε και η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δανειστές.
Ταλαιπωρήθηκε δηλαδή επί χρόνια από σκοτεινούς κύκλους του βαθέως κράτους, ένας ευσυνείδητος κρατικός λειτουργός και λοιδορήθηκε και απαξιώθηκε γιατί έκανε το απλά το καθήκον του.
Στην υπόθεση Γεωργίου εξευτελίστηκε επίσης και το ελληνικό κράτος καθώς ένα από τα προαπαιτούμενα που συμφώνησε με τους δανειστές ήταν η πλήρης απαλλαγή του αλλά και η ανάληψη των δικαστικών του εξόδων από το κράτος.
Και νομίζω πως έφτασε πια η ώρα ο άνθρωπος αυτός να αποκατασταθεί και επίσημα. Είναι πρωτίστως θέμα τάξεως, ηθικής και πολιτικής.
Συμβαίνει να είμαι ένας από αυτούς που πιστεύουν ότι στην πολιτική πρέπει να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας, πέρα και πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τη γενναιότητα να το πράξει.
Ηγέτες άλλωστε όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Χαρίλαος Τρικούπης, πέρασαν στο πάνθεον των Μεγάλων γιατί πάντοτε έλεγαν την αλήθεια στον κόσμο, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και γιατί απεχθάνονταν τη δημαγωγία και το λαϊκισμό.
Σε αντίθεση με τους Τζουμπέδες, τους Δηλιγιάννηδες και τους Γουλιμήδες που έμειναν στην ιστορία για τους ακριβώς αντίθετους λόγους.
