Γιατί τελικά ο «κοινωνικός φονταμενταλισμός» και η άρνηση δεν απειλούν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της χώρας.
Σε ανώριμες κοινωνίες, όπως η δική μας, η άρνηση λειτουργεί, συχνά, σαν ένας μηχανισμός αυτονόμησης αλλά και περιχαράκωσης του ατόμου.
Που έγκειται όμως, η ελληνική «ανωριμότητα»; Στην αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού κράτους να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο ολοκληρωμένο αφήγημα για την ευημερία και την ανάπτυξη της χώρας. Και στην εμμονή του εκπαιδευτικού και πολιτικού συστήματος στις φαντασιακές παραδόσεις.
Είναι, λοιπόν, φυσικό να συντηρούνται, σε διάφορες ομάδες και πολιτικά κόμματα, ιδεολογίες ή αντιλήψεις άρνησης της πραγματικότητας.
Πολλές φορές έχουμε να κάνουμε με μία φονταμενταλιστική νεωτερική θρησκευτικότητα όπου επιδιώκεται ξεκάθαρα η εκκοσμίκευση της ιδεολογίας. Ανεξαρτήτως αν η πολιτισμική πραγματικότητα δεν το επιτρέπει. Καταλήγοντας μοιραία, στον ολοκληρωτισμό ως αποτέλεσμα της μη παραδοχής του ανέφικτου.
Για τους σύγχρονους «φονταμενταλιστές» δεν έχει σημασία το ασήμαντο ποσοτικό και ποιοτικό τους εκτόπισμα στον στενό ή ευρύτερο χώρο τους. Δεν τους προβληματίζει ότι στα πανεπιστήμια αποτελούν μία ισχνότατη μειοψηφία. Δεν τους απασχολεί επίσης, ότι τα προβλήματα του σημερινού κόσμου είναι διαφορετικά από αυτά που ο Μαρξ καταγράφει στους προβληματισμούς του. Ούτε σε άλλες περιπτώσεις, η αδιαφορία της πλειοψηφίας για ξεπερασμένα οράματα «μεγαλοιδεατισμού».
Οι συνειδητοποιημένοι «αρνητές», βουτηγμένοι στον ιδεολογικό ναρκισσισμό τους, αδιαφορούν για τις προκλήσεις της εποχής. Απέχουν από κάθε συνειδητή κατανόηση του σύγχρονου κόσμου, θεωρώντας πως η οικονομία, η πολιτική, η επιστήμη και η τεχνολογία αποτελούν πεδία ελέγχου από τους διεθνιστικούς ή ταξικούς τους εχθρούς.
Απειλεί όμως, ο «φονταμενταλισμός» το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της χώρας; Μπορούν οι μειοψηφίες των «αυτονομιστών» να εμποδίσουν με το συντεταγμένο τους μίσος, τις αποφάσεις για εκσυγχρονισμό των θεσμών, για στήριξη της καινοτομίας, για αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, για περισσότερες θέσεις εργασίας, για πιο καθαρή ενέργεια; Μπορούν οι μαύροι και κόκκινοι «αντιφρονούντες» να βλάψουν την επιστημονική κοινότητα, να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να επιβάλουν τον λαικισμό;
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν μπορούν. Η κοινωνία ωριμάζει και οι μετρήσεις αποτυπώνουν την αλλαγή. Το 75% τάσσεται υπέρ της φύλαξης και της ελεγχόμενης εισόδου των φοιτητών στα πανεπιστήμια. Το 63% δεν «συμπάσχει» με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Η συστημική αριστερά προβληματίζεται πλέον, για την ιδεολογική της ταυτότητα. Και στην αντίπερα όχθη, η ξενοφοβική διάθεση των Ελλήνων περιορίζεται σε ασήμαντες μειοψηφικές τάσεις.
Είναι βέβαιο ότι οι επαγγελματίες «ποιμένες» των αρνητών θα συνεχίζουν να επενδύουν στην γοητεία του «κοινωνικού φονταμενταλισμού». Για να επιβιώσουν πολιτικά, θα επιμένουν στον προσηλυτισμό των νέων σε «μανιφέστα» και σε «γραφές». Ταυτίζοντας τις εθνικιστικές ή αντεξουσιαστικές εμμονές με τις φαντασιακές «ρίζες» και την παράδοση.
Ας υπερασπιστούμε την πραγματικότητα. Και στο όνομα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ας δημιουργήσουμε ένα δυναμικό γοητευτικό αφήγημα της λογικής. Ένα αφήγημα που θα στρέφει το βλέμμα των νέων στο μέλλον και όχι στην κατασκευασμένη «παράδοση» των αναχρονιστικών «αρχών».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
