Το κίνημα #metoo είναι ένα κοινωνικό κίνημα που καλεί συνανθρώπους μας όλων των χώρων και κλάδων να πάνε κόντρα σε κάθε εξουσιαστική σχέση.
Τα στόματα ανοίγουν. Με καθυστέρηση χρόνων, αλλά ανοίγουν και αυτό έχει σημασία. Η κοινωνία μας κάνει τα πρώτα γενναία βήματα της προς ένα κόσμο χωρίς φόβο, προς έναν κόσμο χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις, προς έναν κόσμο, που βάζει stop στη σιωπή.
Οι κοινωνίες αλλάζουν, όταν είναι έτοιμες. Αλλάζουν, όταν ανοίγουν το δρόμο γενναία κοινωνικά παραδείγματα. Αλλάζουν, όταν υπάρχουν ισχυροί συμβολισμοί με την ενσωμάτωση στο ξέφωτο του πολιτικού γίγνεσθαι ανθρώπων με διαφορετικές επιλογές από τους πολλούς. Φυσικά, όλο αυτό χρειάζεται χρόνο. Χρόνο και ειλικρινή υπομονή από όλους μας.
Το κίνημα #metoo δε είναι ένα κίνημα που βρίσκει «απήχηση» μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο. Το κίνημα #metoo είναι ένα κοινωνικό κίνημα που καλεί συνανθρώπους μας όλων των χώρων και κλάδων να πάνε κόντρα σε κάθε εξουσιαστική σχέση και ιδιαιτέρως δε σε σχέσεις, που χρησιμοποιούν την σεξουαλική κακοποίηση ως μέσο επιβολής.
Οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, που κατηγορούνται, έχουν αποδοχή και αναγνωρισιμότητα, που δυστυχώς αποτελεί το μανδύα κάλυψης τους. Για χρόνια ολόκληρα κάποιοι από αυτούς έμπαιναν κάθε βράδυ στο σαλόνι μας. Μια τους φράση πολλές φορές ήταν αρκετή να δημιουργήσει τάση ολόκληρη. Και ίσως τώρα μαζί με την αποστροφή και την καταδίκη είναι η ώρα και για λίγο συλλογική αυτοκριτική. Για το πόσο εύκολα καταπίνουμε όμορφα λόγια από τέτοιους κήνσορες με το μπλαζέ ύφος και τη δήθεν αγανάκτηση. Ας σκεφτούμε, όμως, επιτέλους πόσα αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλους χώρους και ας επιλέξουμε μαζικά να δούμε το θέμα της εξουσιαστικής βίας στην ολότητα του.
Και όταν γίνεται λόγος για ολότητα πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για θύματα γυναίκες ή για θύματα άντρες με τις κλισέ φράσεις «οι γυναίκες αλλά και οι άντρες θύματα βίας», που παραπέμπουν σε ένα διαχωρισμό υπονοώντας την ευαλωτότητα των γυναικών και αφήνοντας ένα μικρό παραθυράκι στην ακαμψία των αντρών. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για ανθρώπους, θύματα εξουσιαστικής βία και σεξουαλικών εγκλημάτων.
Και το κυριότερο όλων: Τώρα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί και να είμαστε όλοι μαζί από την σωστή πλευρά της ιστορίας. Τι σημασία έχει αν ένας βιαστής ή κακοποιητής είναι κόκκινος, μπλε ή πράσινος; Τι σημασία έχουν οι πολιτικές του πεποιθήσεις; Η κουλτούρα της εξουσιαστικής βίας και της σεξουαλικής κακοποίηση είναι σίγουρα υπόθεση της δικαιοσύνης, ενδεχομένως της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας, όχι όμως της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν έχει χρώμα, ούτε ταυτότητα. Έχει μόνο την απεχθή ιδιότητα να ασελγεί επάνω σε ζωές, συναισθήματα και φιλοδοξίες συνανθρώπων μας.
Και τέλος – τέλος ας αποφασίσουμε να μην παρασυρθούμε σε μία ανθρωποφαγία, που δαιμονοποιεί τον έρωτα, το φλερτ και τις μοναδικές αισθήσεις που χαρίζουν. Τα όρια είναι ξεκάθαρα και ο διαχωρισμός από το σεξουαλικό έγκλημα κάτι παραπάνω από αυτονόητος και προφανής.
Ήρθε η ώρα να σπάσουμε τα ταμπού μας ως κοινωνία, να μη διστάζουμε να μιλάμε ανοιχτά στα παιδιά μας, να εντάξουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία μας και να υποκλιθούμε βαθιά στα θύματα, που μέχρι σήμερα υπομέναν βασανιστικά, γιατί εμείς δεν δείχναμε έτοιμοι να τους ακούσουμε.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
