Ο Γιώργος Παναγιωτάκης σχολιάζει την εισβολή φανατικών οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο και το φανόμενο του Τραμπισμού.
«Αυτό είναι το σπίτι μας. Το δικό μας σπίτι!»
«Αυτή είναι η χώρα μας! Μας την έχουν κλέψει. Τη θέλουμε πίσω!»
«Έχουν προδώσει τη βούληση του λαού! Θα τους βγάλουμε έξω!»
Είναι μερικές από τις φράσεις που ακούγονται στα βίντεο από την εισβολή στο Καπιτώλιο. Οι άνθρωποι που τις λένε βρίσκονται σε έξαλλη κατάσταση. Είναι φανερό ότι αισθάνονται πως τους πνίγει το δίκιο. Σύμφωνα με τη δική τους αλήθεια, η διεφθαρμένη ελίτ, παρέα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις μεγάλες πολυεθνικές, έχουν κηρύξει τον πόλεμο στον απλό λευκό πολίτη και προσπαθούν να τον καθυποτάξουν προωθώντας τα δικαιώματα των μαύρων και των κάθε λογής μειονοτήτων. Η «κλοπή» που έγινε στις εκλογές είναι μέρος αυτού του σχεδίου που θα οδηγήσει στη λεγόμενη «Μεγάλη αντικατάσταση». Ο έλεγχος της οπλοκατοχής το ίδιο. Τα κινήματα Black Lives Matter και Me Too είναι ο πολιορκητικός κριός. Οι Δημοκρατικοί είναι συγκαλυμμένοι κουμουνιστές. Ο Τζο Μπάιντεν είναι παιδεραστής. Κάποιοι πρέπει επιτέλους να αντισταθούν σε όλα αυτά. Να ορθώσουν το ανάστημά τους και να εμποδίσουν τη γενοκτονία. Η εισβολή στο Καπιτώλιο, λοιπόν, ήταν απολύτως δικαιολογημένη.
Τείνουμε να πιστεύουμε ότι στις τάξεις αυτής της παράταξης υπάρχουν μονάχα άξεστοι ρέντνεκς. Όπως για παράδειγμα ο Ρίτσαρντ Μπαρνέτ ή Μπίγκο, ηγέτης μιας ομάδας υπέρ της οπλοκατοχής από το Άρκανσας. Ο Μπαρνέτ, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως λευκός εθνικιστής, είναι ο άντρας που φωτογραφήθηκε στο γραφείο της Νάνσι Πελόζι και μετά δήλωσε περήφανος στους New York Times: «Της έγραψα μια βρισιά, έβαλα τα πόδια μου στο γραφείο της και έξυσα τα αρ… μου».
Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν και άνθρωποι τελείως διαφορετικού μορφωτικού προφίλ. Όπως ο Τζακ Ποσόμπιεκ, ένας από τους θεωρητικούς του κινήματος, o οποίος έχει εκατομμύρια ακολούθους στο Twitter και οι αναρτήσεις του ισορροπούν με μαεστρία στο κενό διάστημα ανάμεσα στα γεγονότα («Η συντριπτική πλειοψηφία των media είναι εναντίον μας») και στις θεωρίες συνομωσίας («άρα είναι έμμισθα όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων»). «Αν η Άσλι Μπάμπιτ (σ.σ. Η άτυχη γυναίκα που έπεσε νεκρή στο Καπιτώλιο) ήταν μαύρη, το όνομά της θα βρισκόταν τώρα στα κράνη των παικτών του φούτμπολ». «Πριν από λίγους μήνες οι οπαδοί του Black Lives Matter έκαψαν ολόκληρες πόλεις. Κανείς δε μίλησε για κατάλυση της Δημοκρατίας. Είναι φανερό πως έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά». Αυτά, μεταξύ άλλων, γράφει στις τελευταίες του αναρτήσεις ο Ποσόμπιεκ. Γενικά, οι θεωρητικοί του κινήματος αποφεύγουν τις ακρότητες των οπαδών του QAnon. Δεν έχουν όμως πρόβλημα να τις αφήσουν να πλανιούνται ελεύθερες αφού έτσι μεγαλώνει η επιρροή τους.
Όσο και αν ο τραμπισμός είναι ένα αμιγώς αμερικανικό φαινόμενο, θα βρούμε και στα μέρη μας αντίστοιχους τύπους. Οι πιο λούμπεν εξ αυτών εκφράζουν τις απόψεις τους μέσα από εθνικιστικές σελίδες στα σόσιαλ μίντια όπου θα δεις να διακινούνται οι πιο ακραία μισαλλόδοξες και ψεκασμένες θεωρίες. Οι καθωσπρέπει, πάλι, επιχειρούν να καβαλήσουν το ολοένα και πιο ορμητικό αυτό ρεύμα μήπως και τους βγει σε καλό. Έτσι, ήδη από τις αμερικανικές εκλογές και πριν ξεκαθαρίσει το τελικό αποτέλεσμα, άκουγες ανθρώπους που βρίσκονται εδώ και δεκαετίες σε θέσεις εξουσίας, να εκθειάζουν τα ηγετικά προσόντα του Ντόναλντ Τραμπ και να κατηγορούν τα μέλη «της πολιτικής και μορφωτικής ελίτ» ότι δεν αφουγκράζονται τις ανησυχίες του απλού λαού. Ή να τα βάζουν με τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, διότι «αυτοί έκαναν τον κόσμο να αγανακτήσει». Κάποιοι, μάλιστα, διάβασαν τα γεγονότα του Καπιτωλίου σαν μια σύγχρονη εκδοχή της εισβολής στη Βαστίλη. «Αν πράγματι έγινε νοθεία στις εκλογές, έχει ή δεν έχει δικαίωμα ο λαός να αντιδρά έτσι;» ρωτούν αθώα.
Παραδόξως, τις ίδιες ακριβώς απορίες έχουν και πολλοί εκπρόσωποι της αριστεράς, οι οποίοι μοιάζουν να ζηλεύουν τον δυναμισμό του ακροδεξιού κινήματος και να φαντασιώνονται μέσω αυτού προλεταριακές εξεγέρσεις. Θα είναι, βέβαια, λίγο διαφορετικές από εκείνες που οραματιζόταν ο Κάρολος Μαρξ, αλλά αυτό δε δείχνει να τους πειράζει. Με άλλα λόγια, κομμάτια από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος σφιχταγκαλιάζονται υπό τις ευλογίες του «ακραίου κέντρου», δημιουργώντας έναν συνδυασμό που κυριολεκτικά σκοτώνει.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
