Ο Βαγγέλης Περρής σχολιάζει την τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ για υποχρεωτικό 40% ελληνικό ρεπερτόριο στο ραδιόφωνο και θέτει ερωτήματα.
Ούριος άνεμος φυσάει στα πανιά της Ελλάδας που αντιστέκεται. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι είναι πλέον ώριμες οι συνθήκες για κάνει Ξαστεριά και είναι χαρακτηριστικό ότι το 35,8% των Ελλήνων δεν σκοπεύει να εμβολιαστεί γιατί δεν θέλει να μεταφέρει στον οργανισμό του τα ανθελληνικά τσιπάκια του Bill Gates και του ΠΟΥ. Ακόμη πιο ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι το 28% του πληθυσμού δεν τρώει κουτόχορτο και δηλώνει ότι αν έχει να διαλέξει μεταξύ των επιστημόνων λοιμωξιολόγων και των αποφοίτων του Fame Story, προτιμάει σαφώς τους δεύτερους γιατί οι πρώτοι είναι πουλημένοι.
Αφού λοιπόν λύσαμε το ελάσσον θέμα του κοροδοιού, μπορούμε να ασχοληθούμε και με τα μείζονα θέματα της πατρίδας, συγκεκριμένα με το ρεπερτόριο των ραδιοφώνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, μετά από αυτοσυγκέντρωση που διήρκησε μόλις ενάμιση χρόνο παρουσίασε στη Βουλή μία πρόταση που θα χτυπήσει τον διεθνιστικό μουσικό ιμπεριαλισμό στη ρίζα του. Θα επιβάλει με ένα νόμο, ένα άρθρο, σε όλα τα ραδιόφωνα να παίζουν τουλάχιστον 40% τραγούδια ελληνικού ρεπερτορίου και αυτό αφορά ακόμα και στους σταθμούς που ειδικεύονται στη ροκ, στην κλασική μουσική, τα χριστουγεννιάτικα, την τζαζ και το ποδόσφαιρο.
Η ιστορική αυτή παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλες οι μεγάλες κομμουνιστικές υλοποιήσιμες ιδέες (σεισάχθεια, τύπωμα εναλλακτικού νομίσματος, οικονομική βοήθεια απο το Ιράν κλπ), παρουσιάζει κάποια κενά, αλλά επειδή δεν βρέθηκε κάποιος ταβερνιάρης για να τα εντοπίσει στον σ. Αλέξη, αναλαμβάνουμε εμείς να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις και ερωτήσεις.
1. Τα τραγούδια τύπου «Μαντουβάλα» που βασίζονται σε εξωτικούς σκοπούς θα χρεώνονται ως ελληνικά ή θα θεωρούνται ξένο ρεπερτόριο, συγκεκριμένα ινδικό;
2. Το «Εγώ για σένα» της σ. Ραλλίας Χρηστίδου που έχει ελληνικούς στίχους, αλλά βασίζεται σε τραγούδι του Αντριάνο Τσελεντάνο δεν πρέπει να απολαμβάνει ειδικής μεταχείρισης και να μετέχει σε αμφότερες τις κατηγορίες ώστε να παίζει συνέχεια; Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και με το «Μην κλαις για μένα Ελλάδα» που ερμηνεύει ο επίσης σύντροφος Εθνικός Σταρ Ανδρέας Ευαγγελόπουλος και αποτελεί ελληνική εκδοχή του «Don’t cry for me Argentina».
3. Τα κυπριακά τραγούδια σε ποια κατηγορία θα ανήκουν; Προσοχή! Αν θεωρηθούν ξένα, τότε υπάρχει κίνδυνος το 40% του ελληνικού ρεπερτορίου να μην μπορεί να καλυφθεί, όποτε θα ήταν αναπόφευκτο να πέσει στο 20% και ίσως πιο κάτω.
4. Το «Μαγκάβα τουτ» της Άννας Βίσση, που προωθεί την τσιγγάνικη γλώσσα, μήπως πρέπει να επιδοτηθεί;
5. Ο βαθιά ανθρωπιστικός ύμνος «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη» παρουσιάζει την εξής ανωμαλία: Ενώ είναι 100% ελληνικό γιατί μεταδίδει επαναστατική αισιοδοξία και διαβεβαιώνει ότι η γη θα κοκκινίσει από το θάνατο διοτι του γουρουνιού του αστισμού θα κόψουμε τα πόδια, οι στίχοι του είναι γραμμένοι από Γερμανό. Μήπως θα πρέπει να υπάρχει στην ποσόστωση και ένα 15% -20% με απάτριδα τραγούδια που να είναι όπως η θάλασσα, δηλαδή χωρίς σύνορα;
Υπάρχουν και άλλα τέτοια ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν όταν με το καλό γίνει το Συνέδριο, όμως η βασική ιδέα όχι μόνο είναι σωστή, αλλά χρειάζεται να επεκταθεί και σε άλλες μορφές τέχνης και πολιτισμού.
1. Τα θέατρα να παίζουν 60% ξένα έργα και 40% ελληνικά. Το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» από τότε που η Έλενα Ακρίτα υποδύθηκε την Σούγκαρ, κατοχυρώνεται ως κλασικό παράδειγμα ελληνικής δραματουργίας.
2. Τα βιβλιοπωλεία να είναι υποχρεωμένα κάθε μέρα να πωλούν 60% ξένα βιβλία και 40% ελληνικά. Σε περίπτωση που στο τέλος της ημέρας δεν προκύπτει το ποσοστό, τότε οι βιβλιοπώλες να αρνούνται να δώσουν για παράδειγμα τον «Φύλακα στη σίκαλη» και να τον αντικαθιστούν υποχρεωτικά με το «Σταυροδρόμι της ψυχής» της Χρυσηίδας Δημουλίδου.
3. Στα μπαρ, όταν τελικά αποφασίσουν να τα ανοίξουν αυτοί που άργησαν να τα κλείσουν, τα ποτά που σερβίρονται να έχουν την αναλογία 60% με 40%. Θέλεις κοκτέιλ; Υποχρεωτικά θα είναι 60% ουίσκι ή βότκα αλλά το υπόλοιπο 40% θα αποτελείται από δίκταμο Κρήτης, σουμάδα ή την κανελάδα της γιαγιάς.
4. Οι ζωγραφικοί πίνακες που κοσμούν τους τοίχους των γκαλερί και των μουσείων θα πρέπει να υπακούουν στον ίδιο κανόνα. Ένας φίλος μου που έκανε βόλτα στο μουσείο Γουλανδρή, αντελήφθη ότι υπάρχουν πολλοί Τζακομέτιδες, Σεζάνιδες, Πικάσοι και άλλοι ξένοι. Οι Έλληνες εκτίθενται σε ποσοστό που υπολείπεται κατά πολύ του εθνικώς αποδεκτού 40%, οπότε χρειάζεται να μπει μία τάξη και σ’αυτό τον τομέα. Αν δεν υπάρχουν πολλά δικά μας έργα, η ποσόστωση μπορεί κάλλιστα να καλυφθεί με φωτοτυπίες από ελληνικά φωτοτυπάδικα του καπετάνιου με το τσιμπούκι, της τσιγγανόπουλας που κλαίει και με τον παραδοσιακό πίνακα «Ο πωλών τοις μετρητοίς- ο πωλών επί πιστώσει».
5. Στους κινηματογράφους, όταν επίσης επιτέλους ανοίξουν από αυτούς που άργησαν να τους κλείσουν, επικρατεί ένα χάος. Ο νέος νόμος πρέπει να επιβάλλει στους αιθουσάρχες να μην προβάλλουν συνεχώς την χολιγουντιανή πλύση εγκεφάλου, (όπου το Χόλιγουντ ξεκινάει από την Ιταλία και φτάνει μέχρι την Κίνα), αλλά και 40% καλών ελληνικών ταινιών. Αν δεν υπάρχουν, θα θεωρηθούν σαν ταινίες και οι παραστάσεις του Καραγκιόζη, του αγαπημένου ήρωα των παιδιών και του προτύπου πολιτικής δράσης των μεγάλων.
6. Η ποσόστωση 60%-40% πρέπει να υπάρχει και στις βαφτίσεις των παιδιών. Εδώ το καλό παράδειγμα το έχει δώσει ο ίδιος ο σ. Τσίπρας που μόνο το ένα παιδί του έχει βαφτίσει Ερνέστο (ποσοστό 50%).
ΥΓ: Και όσοι μιλούν ξένες γλώσσες πρέπει να τις ελληνοποιούν κατά 40%. Και σε αυτό, ο σ. Τσίπρας έχει ανοίξει τον δρόμο.
15°
