Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Και ξαφνικά, εκεί που ο προεκλογικός διάλογος γινόταν με όρους απόλυτου πολιτικού πολιτισμού, δύο βίντεο έμελλε να σπιλώσουν για πάντα την ποτισμένη μας από τον Διαφωτισμό σκέψη. Το Ποτάμι αποπειράθηκε να συσχετίσει την πρώτη σεξουαλική εμπειρία μιας κοπέλας με την πρώτη φορά άσκησης του εκλογικού δικαιώματος και την παρατεταμένη αγαμία μιας υπερήλικης γυναίκας με τη χρόνια αποχή από τη ψηφοφορία. Τραβηγμένοι συσχετισμοί; Άστοχοι παραλληλισμοί; Ίσως. Όχι, ουρλιάζουν οι αντίπαλοι. Δεν είναι άτυχη στιγμή, αλλά τα πραγματικά πιστεύω των στελεχών του Ποταμιού. Είναι σεξιστές, σωβινιστές και πάει λέγοντας. Άλλοι έψεξαν το concept, ότι είναι αντιγραφή αλά Obama, και λοιπά… Να υποθέσω ότι τους άρεσε η ιδέα αλλά όχι και η εκτέλεση;

Τα βίντεο του Ποταμιού δεν είναι σεξιστικά. Σεξιστικό είναι να αναδεικνύεις στην πολιτική σκηνή γυναίκες που επιβεβαιώνουν (για λόγους ανωριμότητας) όλα τα στερεότυπα του κοινωνικού φύλου. Σεξιστικό και υπάνθρωπο είναι να αντιμετωπίζεις τη συνομίλητριά σου με όρους σπηλαίων επειδή φορά φούστα. Σεξιστικό είναι να πιστεύεις πως σκοπός της ζωής μιας γυναίκας είναι κατά βάθος να υπηρετεί τον άνδρα και να κάνει παιδιά και όχι η αυτοπραγμάτωσή της. Απογοητευτικό είναι να μην πέρασε ποτέ από το σπίτι σου ο Διαφωτισμός, παρά μόνο ο παπάς της Ενορίας με τον Αγιασμό.

Ας σοβαρευτούμε. Τίποτα από τα προηγούμενα δεν εμφανίζονται στα βίντεο. Υπάρχει μια υπόρρητη αρχική αναφορά, αλλά γρήγορα τα πράγματα αποκαθίστανται και κυλούν σε προεκλογικά μονοπάτια. O στόχος είναι να φέρει ανθρώπους στις κάλπες. Η παρουσία μόνο γυναικών είναι λάθος. Στη θέση της γηραιάς κυρίας θα ήθελα ένα γηραιό κύριο. Μια ισορροπία και μια ελπίδα ότι και οι γέροι έχουν ψυχή.

Το Ποτάμι ενοχλεί. Πολύ. Γιατί απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν πενθήσει τα χαμένα και έχουν αποφασίσει να πάνε παρακάτω. Αυτή είναι η κρίσιμη μάζα στην κοινωνία μας. Και αυτούς τους θέλουν όλοι. Είναι πάντα χρήσιμοι. Απλά χρησιμοποιούνται με διαφορετικό τρόπο από κάθε κόμμα. Και αυτό δεν το κατάφερε με δημαγωγία, όσο κι αν κάποιες φορές οδεύει στα επίθετα που παράγονται από τη λέξη «λαός». Το κατάφερε συγκεντρώνοντας στο Ποτάμι ανθρώπους που μπορούν –και το έχουν αποδείξει ήδη– καθένας στον τομέα του, να αλλάξουν τα πράγματα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεσμεύθηκε ότι θα τους χρησιμοποιήσει για το καλό της χώρας. Για αυτό θα κριθεί.

Και επειδή ένεκα της Άνοιξης (δε μπορώ να βρω άλλη εξήγηση) τα βίντεο γαργάλησαν πολύ το υπογάστριο πολλών και ποικίλων σχολιαστών, ας μην αλλάξω τέμπο. Κάποιοι προτιμούν τον Ιδανικό και κάποιοι τον Ανάξιο Εραστή. Εμένα θα μου επιτρέψετε να θέλω εκείνον που μπορεί απλά να κάνει τη δουλειά. Τον καθημερινό, το ρεαλιστή.

Εξάλλου εκείνη η σχισμή στην κάλπη μπορεί να έχει τόσες παραπομπές. Και κείνο το ψηφοδέλτιο που πέφτει για να βρει τα άλλα και να μονιάσει ή να αντιπαρατεθεί μαζί τους μπορεί να παραπέμπει στο αέναο ταξίδι της ζωής προς τη γονιμοποίηση και την πραγμάτωση του ονείρου. Πονάει πάντα η πρώτη φορά, παιδιά. Η πρώτη φορά που κάτι διαφορετικό χύνεται στην κάλπη.