Φιλοποίμην (Μάκης) Παπούλιας

Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Ποτάμι

Η προσωπική σας επαγγελματική δραστηριότητα δείχνει ένα δρόμο για την ελληνική ανάκαμψη. Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτήν;

Απογοητευμένος από τα «πολιτικά και αυτοδιοικητικά» πράγματα της χώρας μας, αναζήτησα διέξοδο στο χωριό μου. Το Ψάρι Γορτυνίας. Ήταν μια επιστροφή δημιουργίας, καθώς είχαμε φύγει (οικογενειακώς) κυνηγημένοι το ’47 και επέστρεψα για πρώτη φορά το ’82, ώριμος και έτοιμος για να κάνω θετικό έργο στην περιοχή μου. Είχα μεράκι για την περιφερειακή ανάπτυξη, αλλά με έσπρωξαν και προγονικοί συναισθηματικοί λόγοι πίσω στο χωριό. Συνάντησα χρήσιμους πολίτες που γρήγορα γίναμε ομάδα, χωρίς κομματικές σφραγίδες και προαπαιτούμενα. Ιδρύσαμε την «Αρκαδιανή», μια αγροτουριστική μονάδα με δέκα δραστηριότητες, μοναδική σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ένα πρότυπο εφαρμοσμένο σχολείο προόδου το οποίο το έχουν παράδειγμα προς μίμηση η περιφερειακή αυτοδιοίκηση, ο δήμος, το πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, το επιμελητήριο Αρκαδίας, καθώς και πάρα πολλοί Σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα. Με υπομονή και επιμονή, καταφέραμε ένα χωριό από το πουθενά να στηρίζεται στις δυνάμεις του, να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να λειτουργεί ως πρότυπο. Δεν είμαστε οι σοφοί που προείδαμε την κρίση, απλώς τώρα ο κόσμος επιβεβαιώνει ακόμη περισσότερο την «Αρκαδιανή» προτιμώντας να αγοράζει ελληνικά προϊόντα. Έχουμε πολύ καλή παρουσία στα μαγαζιά και ανανεώνονται συνέχεια οι παραγγελίες. Όραμά μας είναι να γίνει ουσιαστικά βιώσιμη η «Αρκαδιανή», να περάσουν τα προϊόντα μας σε όλη την Ελλάδα και να γίνονται εξαγωγές στο εξωτερικό.

Η Αρκαδία είναι ένα συνειρμικό όνομα που επικράτησε παγκόσμια ως η αναπόληση μιας απλής και εφικτής ευδαιμονίας, που είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της αρμονίας, της αθωότητας, της χαράς της ζωής, του μέτρου και της επιστροφής στην ουσία. Και εμείς, μια ομάδα ανθρώπων που αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο αυτή την κληρονομιά και κατάγονται από το ίδιο χωριό, δημιουργήσαμε την «Αρκαδιανή» θέλοντας να μεταφέρουμε αυτά τα μηνύματα. Παράλληλα, η τοποθεσία εμπνέει γαλήνη, η θέα από ψηλά δίνει χώρο στα μάτια και στο μυαλό να ανασάνουν από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, προσφέροντας ένα χώρο ελεύθερης σκέψης και μια τάση για πιο φιλοσοφική προσέγγιση των πραγμάτων.

Είχατε πάντοτε μια αριστερή θεώρηση των πραγμάτων και μια ανάλογη πολιτική ιστορία. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε ενεργά με το Ποτάμι;

Στις 23 Απριλίου, τρεις μέρες μετά το Πάσχα, κηδεύαμε τον Χρίστο Ρεγκλίτη, αγωνιστή της δημοκρατίας και χιλιο-βασανισμένο από τη χούντα. Στο τέλος της σεμνής τελετής βρέθηκα να κουβεντιάζω με φίλους και συναγωνιστές, από τη φυλακή και την εξορία. Η πολυ-διασπασμένη αριστερά διατηρεί βαθιές φιλικές ρίζες και σχέσεις που δοκιμάστηκαν σε συνθήκες σκληρές. Κανείς δεν μίλησε γι’ αυτά που μας χωρίζουν. Στο πούλμαν που μας μετέφερε στην Κόρινθο, τον τελευταίο προορισμό του νεκρού συντρόφου μας, στο μυαλό μου τριγυρνούσε η νεολαία της ΕΔΑ και το κίνημα των Λαμπράκηδων που, μέσα σε τέσσερα μόνο χρόνια ζωής, άφησε ισχυρό και ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην ιστορία, την πολιτική και τον πολιτισμό. Μας ωρίμασε μέσα σε λίγα χρόνια τόσο πολύ, που όταν έγινε η δικτατορία το 1967, σαν έτοιμοι από καιρό, βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Γιατί τότε οι ερωτήσεις ήταν περισσότερες από τις απαντήσεις. Τα διαβάσματα, η καθημερινή μας σχέση και αγωνία, μαζί με τους αγώνες, έβαζαν χρώμα και ποιότητα στη ζωή μας. Με έπιασε μελαγχολία. Όχι μόνο από τη θλιβερή αποστολή που πήγαινα, αλλά από το κενό που βρέθηκα από την πρώτη μέρα που δέχθηκα την πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη να είμαι υποψήφιος στην Ευρωβουλή.

Κάποιος ξεχώρισε και λέει αυτά που όλοι μας θέλουμε και όλοι ζητάμε στις καθημερινές μας συζητήσεις και τώρα όλοι ψάχνουν να του βρούν λάθη και λεκέδες χωρίς επιχειρήματα και με ευκολίες στη σκέψη, δαιμονολογούν αντί να διαβάζουν τα όσα λέει ο Θεοδωράκης, αντί να ψάξουν, να δουν, να συγκρίνουν τις φρέσκιες ιδέες με τις κονσερβοποιημένες. Με θλίβει η φτώχεια των επιχειρημάτων και η έλλειψη των ιδεολογιών που ευτελίζουν την πολιτική ζωή. Έτσι ανοίγουν το δρόμο στη Χρυσή Αυγή που ντροπιάζει τον πολιτισμό μας, την ιστορία και την πατρίδα μας. Έτσι αφήνουμε τους θεσμούς και τον πολιτισμό στους βαρβάρους που παίρνουν το νόμο στα χέρα τους και φτάνουν στις δολοφονίες. Αφήσαμε να αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή οι δύο δικαστίνες και όλοι στρέφονται στο Ποτάμι και το αφορίζουν με ξόρκια γιατί μπήκε μπροστά τους και λέει αλήθειες, τις οποίες όλοι μας καθημερινά συζητάμε και ζητάμε. Δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να νοιάζεται για τον τόπο του, να αγαπάει τη χώρα του. Και ποιοι είναι αυτοί; Δεν είναι αυτοί που έκαναν τις μίζες δημόσιο σπορ; Μίζες στα δημόσια έργα, στους εξοπλισμούς, στις ιδιωτικοποιήσεις. Βίλες, καταθέσεις και μία Βουλή με απόγονους πολιτευτών, λες και είναι η δημόσια ζωή, ιδιωτική επιχείρηση, με παιδιά του κομματικού σωλήνα και γόνους πολιτικών. Σε αυτά απαντάει ο Σταύρος Θεοδωράκης και έπεσαν επάνω του όλοι οι βολεμένοι που τώρα βγαίνουν από το κάδρο και ξεβολεύονται. Αντί για επιχειρήματα, πετάνε λάσπη και κατηγορούν το Ποτάμι ότι δεν έχει πρόγραμμα. Όπως λέει ο George Orwell, «ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, απατεώνες, κλέφτες και προδότες δεν είναι θύμα, είναι συνεργός». Το Ποτάμι είναι ταγμένο να αλλάξει την πολιτική ζωή του τόπου μας και ο κόσμος θα μας ανταμείψει γι’ αυτό.

Τι θα λέγατε στους συμπατριώτες μας να κάνουν για να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και τι στους Ευρωπαίους για να ξεπεράσουμε την ευρωπαϊκή κρίση;

Στους συμπατριώτες μου θα έλεγα να μην πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας, να ερευνούν τις πληροφορίες που ακούνε και να γίνουν περισσότερο δημιουργικοί και καινοτόμοι. Ιδιαιτέρως οι νέοι και οι άνθρωποι που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία.

Οι πολίτες γενικότερα χρειάζεται μετά την κρίση και την ύφεση να θυμούνται ότι από το 1974 και έως πρόσφατα ήταν η ηρεμότερη πολιτικά και οικονομικά, από καταβολής της χώρας, περίοδος. Γι αυτό πρέπει να επιλέγουν κόμματα που είναι δημοκρατικά, προωθούν την ανάπτυξη και είναι ευαίσθητα στα κοινωνικά ζητήματα. Να γίνουμε περισσότερο Ευρωπαίοι, αλλά ταυτόχρονα πατριώτες και προοδευτικοί πολίτες.

Στους Ευρωπαίους θα έλεγα να γίνουν περισσότερο Ευρωπαίοι. Να πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική και να είναι περισσότερο ανταγωνιστικοί έναντι στην παγκόσμια αγορά. Να είναι ευαίσθητοι σε κοινωνικά ζητήματα, την ανεργία και την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων. Επίσης να αποδεχθούν ότι πέραν της οικονομικής προόδου, η διάσταση της αλληλεγγύης είναι ένας βασικός πυλώνας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πώς φαντάζεστε την Ελλάδα σε 5 χρόνια;

Με την αισιόδοξη και την απαισιόδοξη προοπτική της. Η αισιόδοξη άποψη ορίζει μια χώρα με προοπτικές και έμφαση σε περισσότερο συγκροτημένα συστήματα παιδείας, δικαιοσύνης και λειτουργίας του κράτους δικαίου. Δηλαδή, κυριαρχία και επιβολή των νόμων για όλους ανεξαιρέτως. Με ανταγωνιστική οικονομία, έμφαση στην παραγωγή και εξαγωγή προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Ποιοτικές τουριστικές υπηρεσίες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλά και υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης. Η αισιόδοξη αυτή άποψη θέλει μια Ελλάδα δημοκρατική, που βγαίνει από την κρίση με αυτογνωσία και απόφαση για εδραίωση μιας ανταγωνιστικής οικονομίας και ενός σύγχρονου κράτους στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Από την άλλη μεριά, η απαισιόδοξη άποψη, η οποία ορίζει μια Ελλάδα μίζερη, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, συνεχιζόμενη πολιτική αστάθεια και συνεχείς εσωτερικές πολιτικές Έριδες. Μια Ελλάδα που αποστρέφεται και περιφρονεί την Ευρώπη, πιστεύει στον περιούσιο ελληνικό λαό και την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων. Μια χώρα που αποδίδει τις αποτυχίες της σε τρίτους, αδυνατώντας να οικοδομήσει μια ανταγωνιστική οικονομία, να αξιοποιήσει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα και να χαράζει σταθερή πορεία για το μέλλον.

Οι δύο αυτές προοπτικές έχουν ισοδύναμες πιθανότητες να πραγματοποιηθούν, Οι Έλληνες είναι ικανοί και για την πρώτη και για τη δεύτερη. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν να υιοθετήσουν τη λάθος κατεύθυνση. Οι εκλογές που έρχονται θα δείξουν το δρόμο. Οι Έλληνες με την ψήφο τους θα αποφασίσουν.