Λίγες μέρες πριν τις εκλογές και ως μια από τις 85.000 εγγεγραμμένους δημοτικούς, περιφερειακούς και κοινοτικούς υποψηφίους, καλούμαι να βάλω σε ένα πλαίσιο τις σκέψεις μου για το πώς θέλω να είναι η πόλη μου.
Δεν θα ήθελα να σταθώ στα προαπαιτούμενα της αστικής ζωής. Στα δομικά ζητήματα που κάθε ευρωπαϊκός δήμος οφείλει να διασφαλίζει και να παρέχει στους δημότες του. Γιατί είναι αυτονόητο, ένας δήμος να έχει επιλύσει τα προβλήματα που αφορούν στην καθαριότητα και το κυκλοφοριακό. Να προάγει την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, στηρίζοντας τους αδύναμους πολίτες του. Να ενισχύει την αστική επιχειρηματικότητα και να παρέχει ένα σύγχρονο πλαίσιο λειτουργίας και διοικητικής οργάνωσης. Και να μην θεωρεί, το 2014, εκσυγχρονιστικό το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την ανεξιθρησκεία και την online εξυπηρέτηση των συναλλαγών.
Είναι, πολύ πιο σημαντικό να δούμε γιατί αρκούμαστε στο να διαπιστώνουμε και να καταγράφουμε τους αυτονόητους άξονες του αστικού ιστού, χωρίς ποτέ να ολοκληρώνουμε κάποιον από αυτούς και γιατί πιστεύουμε πως τα παραπάνω αρκούν για να ανήκει μια πόλη στον σύγχρονο μητροπολιτικό χάρτη.
Μπορεί δηλαδή, να αλλάξει μια πόλη, μόνο και μόνο επειδή αύξησε τον αριθμό των απορριμματοφόρων της, χάραξε ποδηλατοδρόμους, αύξησε τους πεζόδρομους και έκανε ένα gay pride; Αρκεί αυτό;
Είναι οι κίτρινες γραμμές και το «mind the gap» του underground που έκαναν το Λονδίνο μητρόπολη ή μήπως οι καλλιτέχνες που ζούσαν στο black line της Camden και του East London, οι συναυλίες του Hyde Park, η μόδα της Carnaby Street και οι The Clash με το «London calling”;
Είναι η ύπαρξη της Alexanderplatz που έκανε το Βερολίνο μητρόπολη ή ο Βέντερς και τα «Φτερά του Έρωτα», ο Bowie και το «Heroes» η dance culture και το clubbing; Και σίγουρα το Άμστερνταμ έγινε πολύ πιο διάσημο από τους στίχους του Ζακ Μπρελ, τα coffee shops και τις βιτρίνες με τα «κορίτσια του» παρά από τους ποδηλάτες του.
Καμιά πόλη δεν έγινε μητροπολιτικό κέντρο επειδή καθήλωσε τους πολίτες της σ’ ένα wi fi spot. Καμιά πόλη δεν απέκτησε ταυτότητα μόνο μέσα από το άριστο ordum της. Καμιά πόλη δεν άλλαξε επειδή αδελφοποιήθηκε με κάποια άλλη . Και καμιά πόλη δεν έχει ελπίδα να αλλάξει όσο χαμηλώνει τον πήχυ των προσδοκιών των πολιτών της. Όσο προσπαθεί να γίνει αντίγραφο κάποιας άλλης πόλης.
Οι πόλεις φτιάχνονται από τις ετερογενείς μειοψηφίες τους και όχι από μια συμπαγή πλειοψηφία που συντηρείται αναπαράγοντας την ομοιομορφία της. Ο κανόνας της ομοιογένειας είναι και το δεκανίκι του συντηρητισμού. Τελευταία βέβαια, πολλοί προσπαθούν να κλείσουν το μάτι στις μειοψηφίες, στους δημιουργικούς ανθρώπους, στη διαφορετικότητα, αλλά μένει να αποδειχθεί εάν αυτό γίνεται για ψηφοθηρικούς και επικοινωνιακούς λόγους ή αν είναι όντως ένα ειλικρινές «προσκλητήριο».
Η ίδια η ουσία των μητροπόλεων και των αγαπημένων μας πόλεων συνίσταται σε αυτό το λογισμικό ετερογενών πολιτιστικών, φυλετικών, κοινωνικών, σεξουαλικών, πολιτικών αναφορών και σχέσεων. Αυτό το λογισμικό τροφοδοτεί τον αστικό αρτηριακό παλμό προωθώντας την ανανέωση, τη μετάβαση, την πρωτοπορία, την ελευθερία έκφρασης και δημιουργίας.
Και σ’ αυτό αναγράφονται πρωτίστως οι αδύναμοι πολίτες, οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες, οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι άνεργοι αλλά παράλληλα και κάθε εν δυνάμει δημιουργικός άνθρωπος, κάθε δημότης.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
