Ο Τέλης Σαμαντάς γράφει για το πρώτο πλακάτ της μεταπολίτευσης και τις πρώτες αντίδρασεις της αριστεράς μετά την κατάρρευση της χούντας
24 Ιουλίου του 1974. Το νέα έχουν διαδoθεί, η χούντα έχει καταρρεύσει, έρχεται ο Καραμανλής. Η «Βραδυνή» προλαβαίνει και τυπώνει χιλιάδες φύλλα, μονοσέλιδα, με την εικόνα του Καραμανλή και τον τίτλο «Ε-Ε-Ε- ΕΡΧΕΤΑΙ!». Τα κόμματα της Αριστεράς συνεδριάζουν για να καθορίσουν τη θέση τους.
Εμείς τι κάνουμε; «Εμείς»: δηλαδή ο «Τομέας Πολιτισμού» του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, που τότε, στην παρανομία ακόμη, μέτραγε καμιά τριανταριά μέλη. (Ενας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός, για την εποχή).
«Εμείς», λοιπόν, τι κάνουμε; Ποια είναι η άποψη μας, πώς αντιμετωπίζουμε την πτώση της χούντας; Την απόφαση πρέπει να την πάρουν, τάχιστα, δύο άτομα: η Κίττυ Αρσένη, ως επικεφαλής του «Τομέα» και ο υποφαινόμενος, ως μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος για τον περί ού ο λόγος «Τομέα». Και, προφανώς, η Κίττυ και ο υποφαινόμενος «αποφασίζουμε» πως πρέπει να χαιρετίσουμε την πτώση της δικτατορίας -σε πλήρη αντίθεση με το ΚΚΕ και το ΠΑΚ, που το μεν πρώτο μιλούσε για «τι μπρόκολα, τι λάχανα», ο δε Αντρέας για «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Αλλά και να πιέσουμε ώστε να κερδίσουμε, στις νέες συνθήκες, ό,τι μπορούμε παραπάνω. Κι αυτά να τα διαμορφώσουμε σε σύνθημα. Εμ, έλα που η «απόφαση» μας έπρεπε και να εγκριθεί από το τότε Πολιτικό Γραφείο του κόμματος.
Ευτυχώς, ο υπεύθυνος εκ μέρους του Πολιτικού Γραφείου ήταν ο Γρηγόρης Γιάνναρος –και κατ’ επέκταση ο Λεωνίδας Κύρκος. Πράγμα που σήμαινε πως πήραμε τάχιστα και την «έγκριση» του κόμματος.
Κι έτσι βρεθήκαμε, η Κίττυ κι εγώ, να φτιάχνουμε, με τη βοήθεια του χεριού και του πινέλου του Αλέκου Λεβίδη και με τη συμμετοχή της Ειρήνης Λεβίδη, στη «Στροφή», το βιβλιοπωλείο τους, στη στοά του «Κεντρικού», το πρώτο πλακάτ της μεταπολιτευτικής εποχής. Ένα πλακάτ που από τη μιά μεριά έγραφε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ –ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, κι από την πίσω ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥΣ.
Μ’ αυτό, λοιπόν, το χαρτονένιο πλακάτ, 1,50 Χ 1,20 περίπου, καρφωμένο σ’ ένα πρόχειρο κομμάτι ξύλο από τα ράφια του βιβλιοπωλείου, μπήκαμε κι εμείς κι άλλοι «δικοί» μας -μαζί, δειλά-δειλά, και κάποιοι παράνομοι μέχρι τότε «Ρηγάδες», ο Χρήστος, ο Βίκτωρας, ο Αντρέας, ο Μάνος ...- στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, όπου κυριαρχούσε το «Ε-Ε-Ερχεται» με τα εκατοντάδες εξώφυλλα της «Βραδυνής» με την εικόνα του Καραμανλή. «Εμείς», οι σταμπαρισμένοι αριστεροί.
Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: όχι μόνο παραμερίζουν, ανοίγοντας μας δρόμο αλλά και μας υποδέχονται θερμά. Διασχίζουμε έτσι το πλήθος, με την Κίττυ μπροστά, στην οποία, σχεδόν, υποκλίνονται. Μπροστά σε μία σπουδαία γυναίκα, άγνωστη ασφαλώς στους περισσότερους –αλλά που και μόνο η αυστηρή, δωρική παρουσία της, επέβαλλε το σεβασμό.
Κάθε, λοιπόν τέτοια μέρα, αυτή η εικόνα έρχεται στο μυαλό μου: εκείνο το πρώτο πλακάτ της Μεταπολίτευσης που κράδαινα και η περήφανη κορμοστασιά της Κίττυς Αρσένη να διασχίζει το πλήθος μέχρι την κορυφή της πλατείας Συντάγματος.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
