Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα πολιτικά κόμματα να αποκαλούν καταχρηστικά κάθε είδους εκλογική αναμέτρηση ως την κρισιμότερη μέχρι εκείνη τη στιγμή για προφανείς προεκλογικούς λόγους. Το αποτέλεσμα είναι να την έχουμε πατήσει σαν τον ψεύτη βοσκό και τώρα που οι επικείμενες ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου είναι πράγματι οι κρισιμότερες ευρωεκλογές που έχουν διεξαχθεί όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη, το ενδιαφέρον να είναι -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- υποτονικό.
Γιατί όμως αυτές οι ευρωεκλογές είναι πράγματι οι κρισιμότερες; Μήπως επειδή στην Ευρώπη λαμβάνεται μια πελώρια γκάμα αποφάσεων που κρίνει καθοριστικά την καθημερινή μας ζωή; Ασφαλώς, αλλά αυτό ίσχυε και στις προηγούμενες ευρωπαϊκές αναμετρήσεις και δεν στάθηκε ικανό να διορθώσει το έλλειμμα ενδιαφέροντός και ενημέρωσής μας για τα ευρωπαϊκά θέματα.
Η απάντηση είναι ότι οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου είναι οι σημαντικότερες γιατί έπονται της βαθύτερης οικονομικής και θεσμικής κρίσης που αντιμετώπισε η Ένωση στη διάρκεια της ιστορίας της. Μιας κρίσης που ανέδειξε αδυναμίες και αντιφάσεις που τα χρόνια της ευμάρειας βρίσκονταν εν υπνώσει και έθεσε υπαρξιακά ερωτήματα για το μέλλον της Ένωσης, τα οποία βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση και επίδραση με το εσωτερικό των κρατών μελών και επομένως και της Ελλάδας.
Οι θεσμικές ανεπάρκειες, οι δομικές, αρχιτεκτονικές αδυναμίες, το δημοκρατικό έλλειμμα, το ευρωπαϊκό παραγωγικό πρότυπο, η διαχείριση του τραπεζικού ζητήματος, η πολιτική απάντηση στην κυριαρχία των αγορών και του ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το πλέγμα σχέσεων και επιρροής μεταξύ βορρά και νότου είναι ζητήματα που θα κριθούν τελεσίδικα μέσα στην επόμενη πενταετία. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι η πολιτική οικογένεια που θα κληθεί να τα διαχειριστεί, έχοντας τον αποφασιστικό ρόλο τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στην Επιτροπή, είναι αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον της Ένωσης και συνεπώς το μέλλον όλων μας.
Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη ανοίγονται σε αδρές γραμμές τρεις μεγάλοι δρόμοι, τρεις πολιτικές φιλοσοφίες και αντιλήψεις για το μέλλον της που παρά τις επιμέρους εσωτερικές διαφοροποιήσεις μπορούν να περιγραφούν ως ακολούθως:
Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δηλαδή της ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς. Είναι ο δρόμος που δεν εγγυάται τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα υπήρξε πολιτικά κυρίαρχο τα προηγούμενα χρόνια, τόσο σε επίπεδο θεσμικών οργάνων (Κοινοβούλιο, Επιτροπή), όσο και σε επίπεδο κυβερνήσεων. Η Ευρώπη της κρίσης, της μονόπλευρης λιτότητας, της ατολμίας θεσμικών παρεμβάσεων, η Ευρώπη της ανεργίας και της ανάστασης του φαντάσματος της ακροδεξιάς φέρει την ανεξίτηλη σφραγίδα των χριστιανοδημοκρατών.
Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του ποικιλόχρωμου αριστεροδεξιού λαϊκισμού. Είναι ο δρόμος στον οποίο συμπίπτουν σε εντυπωσιακά μεγάλο βαθμό τόσο τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), όσο και τα κόμματα της λαϊκίστικης ή εξτρεμιστικής δεξιάς (κόμμα Λεπέν). Φιλοσοφία αυτού του δρόμου είναι η λιγότερη Ευρώπη. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η ανακατάληψη της εθνικής κυριαρχίας, η αντιμετώπιση της Ένωσης όχι ως του κοινού μας σπιτιού, αλλά ως ενός εχθρικού συνασπισμού δυνάμεων που ευθύνεται για τα δεινά μας κι όσο συντομότερα ξεμπερδέψουμε από αυτόν τόσο καλύτερα. Δεν χρειάζεται βέβαια καν να επισημανθεί πόσο αυτοκτονικός είναι αυτός ο δρόμος μέσα σε ένα ακραία ανταγωνιστικό και σύνθετο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Να καλείται δηλαδή ουσιαστικά το έθνος-κράτος να επιβιώσει μόνο του μέσα στο σύγχρονο κόσμο!
Και υπάρχει και ο τρίτος δρόμος. Αυτός που προτείνει το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι ο δρόμος που λέει όχι στη λιγότερη Ευρώπη και ναι σε περισσότερη, αλλά διαφορετική. Είναι ο δρόμος που εισηγείται έναν ριζικό αναπροσανατολισμό του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού στην κατεύθυνση της αύξησης των κονδυλίων στήριξης των Ευρωπαίων ανέργων, αντιμετώπισης και ανακούφισης της νέας φτώχειας μέσω της καθιέρωσης ενός ελάχιστου, ευρωπαϊκού, εγγυημένου εισοδήματος, στήριξης της νεανικής επιχειρηματικότητας, αποφασιστικής προώθησης όλων των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών που βαλτώνουν (τραπεζική ένωση, φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών), δημιουργίας θεσμών ουσιαστικής αλληλεγγύης, όπως τα ευρωομόλογα και η στοχευμένη νομισματική χαλάρωση, απεγκλωβισμού από το απόμακρο και πολιτικά ανομιμοποίητο σχήμα της τρόικα και καταπολέμησης των ακραίων δυνάμεων, του πάσης φύσης ρατσισμού και της υστερικής ξενοφοβίας. Είναι ο δρόμος που πιστεύει ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης οφείλουν πάντα να συνοδεύονται από κοινωνική μέριμνα, μείωση των ανισοτήτων και δημοκρατική εμβάθυνση.
Μένει στους Ευρωπαίους πολίτες να επιλέξουν ποιον από τους τρεις δρόμους θα ακολουθήσουν. Όσοι πιστεύουν ότι η ενδεδειγμένη λύση και πρόταση που απαντά στις αγωνίες και τις προκλήσεις της εποχής είναι αυτή που έχει χαράξει το ευρωπαϊκό, σοσιαλιστικό κόμμα έχουν μία μόνο επιλογή: την Ελιά-Δημοκρατική Παράταξη, τον επίσημο και αναγνωρισμένο φορέα εκπροσώπησης του ευρωπαϊκού, σοσιαλιστικού κόμματος στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
