Η ηγέτιδα των Γάλλων ακροδεξιών Μαρίν Λεπέν αρνήθηκε να αντιπαρατεθεί σε τηλεοπτικό debate με τον επικεφαλής των ευρωσοσιαλιστών Μάρτιν Σουλτς στη France 2 καθότι Γερμανός, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά. Στην Ελλάδα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε άρθρο στην « Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο « Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Μέρκελ». Θα ανέμενε κανείς από έναν αριστερό να συμπεριελάμβανε στο δίλημμα κάποιον ιδεολογικό όρο και όχι ένα όνομα παραπέμποντας σε ανακλαστικά του τύπου «ή μαζί μας ή με τους Γερμανούς».
Επί της ουσίας ωστόσο η επιχειρηματολογία της κυρίας Λεπέν, αλλά και η βάση εκκίνησης των επιχειρημάτων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινούν και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Τον αντιευρωπαϊσμό με το πρόσχημα της γερμανικής κυριαρχίας και με άλλοθι την οικονομική πολιτική του Βόφγκανγκ Σόιμπλε. Κάπου εκεί εξαντλούνται και τα επιχειρήματα. Με μία διαφορά. Ο υπεραπλουστευμένος λαϊκισμός έχει ήδη κάνει τη δουλειά του.
Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί η υπόθεση της «προστατευμένης» εξόδου της χώρας στις αγορές και οι γνωστοί κονδυλοφόροι του λόμπι της δραχμής και θεωρητικοί της «παύσεως πληρωμών» επανήλθαν. Αν δεν πρόκειται για εμφανή σημάδια άτακτης υποχώρησης της λογικής, τότε κανείς θα πρέπει να αναρωτηθεί στα σοβαρά για το πραγματικό παιχνίδι που έπαιζαν έως τώρα ευαγγελιζόμενοι θεωρίες και αναλύσεις. Λέγεται πως όταν ο κ. Σόρος εξελίσσει ένα μεγάλο παιχνίδι στις διεθνείς χρηματαγορές, βομβαρδίζει την κοινή γνώμη με δημοσιεύματα που καταγράφουν τις ακριβώς αντίθετες θέσεις από εκείνες στις οποίες έχει επενδύσει ο γνωστός διεθνής παίκτης. Αν ισχύει αυτή η φήμη τότε ποιος ήταν ο ρόλος εκείνων που ενίσχυαν τις φωνές των διεθνών λεγόμενων κερδοσκόπων για την επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδο από το ευρώ;
Αυτοί οι άνθρωποι που αγκάλιασαν την πλατεία των αγανακτισμένων επιχειρώντας να εκφράσουν τη λαϊκή οργή είτε μέσω αρθρογραφίας και τηλεοπτικών καβγάδων είτε μέσω τηλεοπτικών shows, τώρα φιγουράρουν στις ευρωλίστες της αντιπολίτευσης. Κατάντια του ορθού λόγου ή απλώς ευτελές δούναι και λαβείν; Προφανώς το δεύτερο. Συνταγματολόγοι παντός καιρού, δήθεν τάχα μου ενταγμένοι στον αριστερό πολιτικό λόγο, ποδοσφαιριστές, τηλεοπτικές περσόνες κύρους αλλά και τηλεοπτικά σκουπίδια, όπως κάποιοι πικραμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνωστίζονται στις κομματικές λίστες των υποψηφίων. Ψάχνουν για ασφαλές μεροκάματο και μία παχουλή ευρωσύνταξη, τώρα που το κλίμα αλλάζει.
Στα Βόρεια Προάστια και το Κολωνάκι εμφανίστηκαν μετά από απουσία τεσσάρων ετών τα μεγάλα τζιπ με τις κοντές νεόπλουτες κυρίες, τη Φιλιππινέζα στο πίσω κάθισμα και τους χοντρούς κυρίους. Μυρίστηκαν «φρέσκο κρέας» και επανέκαμψαν. Στο μυαλό τους «η μπόρα πέρασε». Περιμένουν τώρα να ξαναφουσκώσει η τσέπη τους και παίρνουν θέσεις για το επερχόμενο τσίρκο. Δεν κατάλαβαν τίποτε.
Οι δημοσκόποι αναθάρρησαν. Το πολιτικό σκηνικό τούς έχει ανάγκη. Όταν το Μαξίμου ή η Κουμουνδούρου διαφωνούν με κάποια έρευνα τότε απλά «τη λαμβάνουν υπ’ όψιν ως στιγμιαία εικόνα της κοινωνίας διότι οι δημοσκοπήσεις είναι… εργαλείο». Όταν συμφωνούν με την έρευνα τότε τα τσιράκια των κομματικών γραφείων στέλνουν με αστραπιαία ταχύτητα τα δεδομένα της δημοσκόπησης μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Ακόμη και πανεπιστημιακοί θεσμοί μπήκαν στο παιχνίδι του προεκλογικού ΠΡΟΠΟ. Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και εκείνο της Πάτρας, διαθέτοντας άφθονο και φτηνό εργατικό δυναμικό (τους φοιτητές), διεξάγουν δημοσκοπήσεις και τολμούν να ισχυρίζονται πως τα «επιστημονικά δεδομένα» είναι απολύτως εγγυημένα. Οι ίδιοι οι πρυτάνεις επιχειρούν να εξαργυρώσουν την κομματική προσφορά τους με κάποια θεσούλα σε κάποιο ψηφοδέλτιο, κυρίως της αντιπολίτευσης, με προτίμηση την Αριστερά, συμμετέχοντας στο πολιτικό τάχα μου πάρτι.
Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνη την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Λες και οι άνεργοι δεν έφθασαν ποτέ το 30%. Λες και δεν μετανάστευσαν κάπου 300.000 νέοι άνθρωποι για να βρουν δουλειά στην αλλοδαπή.
Το γνωστό ηγετικό στέλεχος της Κουμουνδούρου επιζητεί την τηλεοπτική συντροφιά της κυρίας Τσιμτσιλή και εκδίδει και ανακοίνωση για να το εμπεδώσουμε. Τηλεφωνεί με αναίδεια σε διάφορους τηλεοπτικούς παράγοντες για να διασφαλίσει την… ανοχή τους. Δημοσιογράφοι πρώτης γραμμής εξαργυρώνουν χρόνια κομματικού ξεσκονίσματος και πολιτικού παραγοντισμού για μία θέση στις νέες ηγετικές ομάδες των κομματικών μηχανισμών. Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από το δραματικό εκείνο εικοσιτετράωρο της καταστροφής εκεί κάτω στο Καστελόριζο. Λες και δεν κάηκε η Αθήνα, δεν νέκρωσε η Σταδίου, δεν υποχώρησε σε μεγέθη πολεμικής καταστροφής το ΑΕΠ. Σαν να μη συνέβη τίποτε.
Στα «Χρόνια της Χολέρας» κάποιοι ρομαντικοί πίστεψαν πως το γονίδιο της λαϊκιστικής υστερίας που τρέφει αυτή τη γωνιά της γης εδώ και αιώνες, θα υποχωρούσε μπροστά στην αναμφισβήτητη πειθώ της πραγματικότητας. Ε, λοιπόν, έσφαλαν. Κάποτε ένας καλός φίλος, ο Βαγγέλης, μαθηματικός ως προς τις σπουδές του και «γεωμέτρης» ως προς τη σκέψη του, με είχε προϊδεάσει. «Οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν όλη τη φύρα της ελληνικής κοινωνίας. Θα δεις. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να απαλλαγεί η χώρα από το συρφετό που έχει συγκεντρωθεί σαν κατακάθι στον πάτο του βαρελιού».
Η αλήθεια είναι πως δεν θα ανέμενε κανείς πρωτοβουλίες αυτοκάθαρσης από τα δεξιά, συντηρητικά σχήματα. Ούτε θα ανέμενε επίκτητη γνώση και συνειδητοποίηση από εκείνους τους μηχανισμούς που οδήγησαν την πολιτική ζωή της χώρας στην πλήρη απαξίωσή της. Θα ανέμενε ωστόσο από εκείνο το κομμάτι του πολιτικού σκηνικού που αρθρώνει αριστερό και κεντροαριστερό λόγο να αναλάβει την πρωτοβουλία της ρήξης. Θα περίμενε κανείς από τους «Αθλίους» να εκφράσουν την πολιτική ανανέωση. Τελικά η άσκηση πολιτικής σε αυτή τη χώρα αρχίζει και τελειώνει στον τηλεοπτικό χρόνο μιας μεντιακής παραγωγής. Εκφράζεται μέσα από τις λίγες αράδες ενός δελτίου τύπου ή ενός ηλεκτρονικού μηνύματος μαζικής αποστολής από την ομάδα εθελοντών κάποιου πολιτικού γραφείου. Έτσι αντιλαμβάνονται ακόμη και οι νεότεροι πολιτικοί παράγοντες την παραγωγή πολιτικής σκέψης και τη μετουσίωσή της σε πολιτική πράξη. Με μεγέθη και παράμετρους πολιτικής επικοινωνίας και μόνον. Λες και δεν πέρασε ούτε μία ημέρα από την πρώτη εμφάνιση στην Αθήνα κάποιου Τόμσεν.
Ο πρωθυπουργός της χώρας σε στιλ ταπεινού ιεροδιακόνου ανακοίνωσε μέτρα για τους αστέγους. « Έλληνες είμαστε και δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας» είπε. Η θεατρική απόδοση της αμετροέπειας, δηλαδή. Ο Φύσσας δολοφονήθηκε, οι τρομοκράτες δολοφόνησαν, οι φυλακές γέμισαν από ναζί Χρυσαυγίτες, οι Αιγύπτιοι ψαράδες βασανίστηκαν, τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια, ο Πακιστανός δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα, ο Κασιδιάρης χαστούκισε on line, οι εργοδότες απέλυσαν μαζικά τους εργαζόμενους και προσέλαβαν στη μαύρη νέους εργάτες χωρίς ασφάλεια που δεν τους πληρώνουν, τα ενεχυροδανειστήρια γέμισαν τις γειτονιές, οι μαγαζάτορες σφάλισαν τα μαγαζιά τους, οι βιομηχανίες γάλακτος διατήρησαν ως καρτέλ τις υψηλές τιμές, όλα αυτά διότι είμαστε Έλληνες και δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας. Μα τι μας λέτε, κύριε πρωθυπουργέ; Επικοινωνείτε άραγε με την πραγματικότητα εκτός των τειχών ή απλώς φλυαρείτε;
