Γιατί αυτά που ζητούν οι αγωνιστές φοιτητές είναι λίγα. Aυτό που θα έπρεπε να ζητούν είναι κατάργηση των εξετάσεων σε όλα τα εξάμηνα.
Κι όμως. Παρά την (καθόλου αδικαιολόγητη) ανησυχία για αφελληνισμό του λαού της ομορφότερης χώρας του κόσμου, παρά τον φόβο για απώλεια της ιδιοσυστασίας μας (φόβος που είχε εκφραστεί και από τα ιερά χείλη του μακαριστού Χριστόδουλου, αν θυμάστε) η Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει είναι πάντα εδώ για να επιβεβαιώνει πως μπορεί να μας πάρουν τη μουσική και το αλκοόλ από τα μπιτσόμπαρα, αλλά ποτέ δεν θα υποτάξουν το ελεύθερο πνέυμα μας. Αυτό που πάντα θα αγωνίζεται για έναν άλλο καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός.
Το αισιόδοξο αυτό μήνυμα το εμπνεύστηκα κοιτάζοντας τη φωτογραφία κάποιων φοιτητών του ΑριστοΤΕΛΕΙΟΥ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που ζητούν να περάσουν το εξάμηνο χωρίς να δώσουν εξετάσεις επειδή λόγω κορωνοϊού έχει αναστατωθεί το πρόγραμμα σπουδών και καταλήψεων (υποθέτω... μπορεί να το ζητούν κι επειδή αναστατώθηκαν οι ψυχούλες τους... έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία).
Αυτοί οι πραγματικοί Έλληνες (με το Ε όσο πιο κεφαλαίο γίνεται) φοιτητές ΔΕΝ ζητούν επανάληψη του εξαμήνου και ΔΕΝ ζητούν μετάθεση της εξεταστικής, όπως πιθανόν να έκαναν οι φοιτητές εκείνοι που, αλλοτριωμένοι από τον καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμο, θα ήθελαν οι βαθμοί και το πτυχίο τους να αναταποκρίνονται κάπως στις γνώσεις τους. Δεν μοιάζουν με εκείνα τα σκυμμένα ανθρωπάκια που «μαθαίνουν» και εξετάζονται. Αυτοί οι μαχητές της ζωής ζητούν να περάσουν το εξάμηνο κι ας μην ξέρουν ούτε τον τίτλο των μαθημάτων στα οποία περνάνε. Και το μόνο στο οποίο μπορεί κανείς να τους ασκήσει κριτική είναι ο μινιμαλισμός τον αιτημάτων τους.
Γιατί αυτά που ζητούν οι αγωνιστές φοιτητές είναι λίγα.
Γιατί αυτό που θα έπρεπε να ζητούν είναι κατάργηση των εξετάσεων σε όλα τα εξάμηνα, ανεξαρτήτως πανδημιών.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο των στερεοτύπων μας. Ας παραδεχτούμε επιτέλους πως οι εξετάσεις, κάθε είδους εξετάσεις, δεν είναι τίποτα περισσότερο από γνωστικό μπούλινγκ. Ένα μπούλινγκ που χωρίζει τους φοιτητές σε κατηγορίες οι οποίες ορίζονται με βαθμούς που αντιπροσωπεύουν τις γνώσεις τους στο εξεταζόμενο μάθημα. Το αποτέλεσμα είναι να τσακίζεται η προσωπικότητα των μαθητών εκείνων που για οποιονδήποτε λόγο δεν κατάφεραν να μάθουν τόσο καλά όσο κάποιοι συμμαθητές τους. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα θα «κοπούν» από το μάθημα με αποτέλεσμα να κοπούν και στη ζωή, καθώς η ψυχική υγεία ενός ευαίσθητου ανθρώπου δεν είναι εύκολο να αντέξει την απόρριψη ή την κατηγοριοποίηση.
Αυτό το γνωστικό μπούλινγκ, αυτός ο διαχωρισμός των φοιτητών σε αυτούς που «ξέρουν» και αυτούς που «δεν ξέρουν», πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του. Αλλιώς θα πρέπει να δεχτούμε την ήττα μας ως κοινωνία και να υποκύψουμε στις ορέξεις αυτών που πιστεύουν ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι στους οποίους αποκτώνται γνώσεις και όχι χώροι διεκδίκησης και αγώνα οι οποίοι κάποια στιγμή οδηγούν και σε κάποιο πτυχίο.
Γι’ αυτό οι αγωνιστές φοιτητές οφείλουν να διευρύνουν τον ωραίο αγώνα τους και να απαιτήσουν την κατάργηση κάθε εξεταστικής και την παράδοση του πτυχίου σε κάθε φοιτητή μετά το πέρας των ετών φοίτησης που εκείνος κρίνει αρκετό. Γιατί το πτυχίο είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ κάθε φοιτητή.
Και φυσικά δεν πρέπει να σταματήσουν εκεί.
Πρεπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται να μην γίνουν κομμάτια της μεγάλης καπιταλιστικής μηχανής και να απαιτήσουν συνταξιοδότηση αμέσως μετά την παράδοση του πτυχίου σε όσους αποφοίτους δεν καταφέρουν να προσληφθούν στο δημόσιο. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν πιόνια στο παιχνίδι της κερδοφορίας που παίζεται στον λαβύρινθο όπου κατοικεί και παραφυλάει ο μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού.
