Ο Μάνος Βουλαρίνος παραθέτει τα στοιχεία για τη βία στις ΗΠΑ πέρα απο διαδηλώσεις, ταραχές, πλιάτσικα, εμπρησμούς, καλούς και κακούς.
Οι διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ δεν έχουν σχέση ούτε με τις εφηβικές ιδεοληψίες των επαναστατών του τσίπουρου και του καναπέ, ούτε με τις βολικές βεβαιότητες των μικροαστών. Οι διαδηλώτες είναι και δικαίως οργισμένοι πολίτες, αλλά είναι και χαβαλέδες που θέλουν να παίξουν τους εξεγερμένους επειδή γοητεύτηκαν από την αφέλεια του Τζόκερ. Στους δρόμους υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι με αιτήματα και κακομαθήμενα κωλόπαιδα που θέλουν να διασκεδάσουν την ανία τους λεηλατώντας και ξυλοφορτώνοντας όποιον βρεθεί στον δρόμο τους.
Αυτό που σίγουρα δεν υπάρχει είναι αναλογία με την ευρωπαϊκή ή την ελληνική πραγματικότητα.
Καταλαβαίνω πως για κάποιους που βαριούνται (ή δεν μπορούν) να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, οι ευθείες αναλογίες είναι πολύ διευκολυντικές, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν αν τις χρησιμοποιήσουν θα είναι να γράψουν και να πουν μπούρδες. Οι ΗΠΑ είναι πολύ διαφορετικές και με την Ελλάδα και με την Ευρώπη (εδώ είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους).
Για αρχή μιλάμε για μια χώρα στην οποία η οπλοφορία όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά αποτελεί και ακρογωνιαίο λίθο του συντάγματος. Μιλάμε για μια χώρα σε κάποιες πολιτείες της οποίας επιβάλλεται και εκτελείται ακόμα και σήμερα η θανατική ποινή.
Πρόκειται δηλαδή για μια κοινωνία η οποία όχι μόνο δεν φαίνεται να φοβάται τη βία με τον τρόπο που τη φοβούνται οι ευρωπαϊκές, αλλά και μια κοινωνία στην οποία η ανθρώπινη ζωή έχει μικρότερη αξία από αυτή που έχουμε συνηθίσει να της δίνουμε σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Κι αυτό είναι κάτι που καλό είναι να το έχουμε στο μυαλό μας.
Αρκεί να μην το χρησιμοποιούμε ως φερετζέ που σκοπός του είναι να κρύψει τον αναμφισβήτητο ρατσισμό.
Γιατί πέρα απο διαδηλώσεις, ταραχές, πλιάτσικα, εμπρησμούς, καλούς και κακούς, οι αριθμοί δείχνουν πως αν ήσουν σε θέση να διαλέξεις το χρώμα του δέρματος σου και ζεις στην Αμερική, καλύτερα να μη διαλέξεις το μαύρο.
Για αρχή ας δούμε τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από όπλο στις ΗΠΑ τα τελευταία 3 χρόνια (φόνοι και ατυχήματα χωρίς τις αυτοκτονίες)
Μετά ας δούμε τους αμερικάνους που σκοτώθηκαν από αστυνομικό (όχι για να τα συγκρίνουμε με τους θανάτους από όπλο, αλλά για να βάλουμε άλλο ένα κομματάκι στο παζλ που ονομάζεται βία στην Αμερική)
2017 – 1.095
2018 – 1.143
2019 – 1.098
Τις ίδιες χρονιές οι αστυνομικοί που σκοτώθηκαν από εγκληματική ενέργεια κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους (όχι από ατύχημα ή από παθολογικά αίτια) ήταν
2017 - 46
2018 - 55
2019 - 48
(σε περίπτωση που αναρωτιέστε οι συνολικοί θάνατοι στην υπηρεσία μαζί με δυστυχήματα, παθολογικα κλπ είναι περίπου διπλάσιοι)
Ήδη διαπιστώνουμε ότι οι ΗΠΑ είναι μια εξαιρετικά βίαιη κοινωνία. Αλλά αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε και χωρίς στοιχεία. Μια κοινωνία που θέλει να κουβαλάει όπλα λογικό είναι να τα χρησιμοποιεί κιόλας. Το ίδιο λογικό είναι και οι αστυνομικοί της να τραβούν πιο εύκολα το όπλο. Άλλο είναι να συλλαμβάνεις κάποιον που ξέρεις ότι σχεδόν σίγουρα είναι άοπλος και άλλο να συλλαμβάνεις κάποιον που είναι πολύ πιθανόν όχι μόνο να έχει όπλο, αλλα και να το χρησιμοποιήσει.
Εκεί που το πράγμα γίνεται πιο ενδιαφέρον (και φωτίζει αρκετά τις ταραχές) είναι στη φυλετική κατανομή των θυμάτων της αστυνομικής βίας.
2017 – Λευκοί 46.2% Μαύροι 25,2%
2018 – Λευκοί 41,7% Mαυροι 22,5%
2019 – Λευκοί 35,5% Μαύροι 22,6%
Επειδή δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών τα στοιχεία που κανείς μπορεί να βρει διαφέρουν ως προς τον ακριβή αριθμό, αλλά όχι πολύ. Και όλα δείχνουν ακριβώς το ίδιο: το ποσοστό των μαύρων αμερικάνων που πέφτει θύμα της αστυνομικής βίας είναι δυσανάλογα μεγάλο.
Για να καταλάβετε την δυσαναλογία να σας πω πως στους κατοίκους των ΗΠΑ (συμφωνα με την απογραφη του 2010) το ποσοστό των λευκών είναι 72% και των μαύρων 12% (κι επειδή κάποιοι θα αναρωτηθείτε, να σας πω πως αυτοί που οι αμερικάνοι βάζουν στην κατηγορία Hispanic είναι το 18% του πληθυσμού (ανεξαρτήτως φυλής) και απότελούν το 14 με 15% των θυμάτων της αστυνομικής βίας)
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως της γνώμης που μπορεί να έχετε για τους διαδηλωτές, την αστυνομία, τον Τραμπ, το πλιάτσικο και όλα τα άλλα, καλό είναι την ώρα που την εκφράζετε να μην ξεχνάτε πως α) μιλάτε για μια χώρα που δεν μπορεί σε τίποτα να συγκριθεί με την Ελλάδα ή γενικά την Ευρωπαϊκή Ενωση και β) μιλάτε μια χώρα στην οποία ο ρατσισμός δεν είναι μια κηλίδα του παρελθόντος, αλλά ένα από τα πιο άσχημα κομμάτια του παρόντος και αναπόφευκτα πυροδοτεί ταραχές. Και μπράβο σας.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
15°
