Ο Κώστας Κυριακόπουλος γράφει για όλα αυτά που συμβαίνουν στην ψηφιακή καρακοσμάρα μας αλλά και για όσα συμβαίνουν έξω από αυτή εξαιτίας του κορωνοϊού.
Επειδή ο κόσμος και οι καθημερινές συμπεριφορές έχουν γυρίσει ανάποδα, τα μέσα έξω, σαν πενταβρώμικο πουκάμισο που το βγάζεις γρήγορα με μορφασμούς αηδίας για να πάψεις να βρωμάς, είναι αυτονόητο ότι θα δούμε πολλά. Που ήδη βλέπουμε, δηλαδή…
Την ενοχλητική αμετροέπεια των αποψάκηδων. Τον αβάσταχτο ναρκισσισμό όλων όσοι θέλουν να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους ότι είναι οι μόνοι που ξέρουν την αλήθεια και ότι ξεχωρίζουν από την «ανεγκέφαλη» μάζα. Τους εμμονικούς φαναρτζήδες της πραγματικότητας, την οποίαν σφυρηλατούν νυχθημερόν και τη φέρνουν στα μέτρα τους όπως και αν έχει διαμορφωθεί από παράγοντες που δεν ελέγχουν. Τους τύπους με τα σκοτεινά βλέμματα και τα ακόμα σκοτεινότερα… πληκτρολόγια, έτοιμους να χιμήξουν σε οτιδήποτε διαφορετικό από τους ίδιους. Τους κοινωνιοπαθείς της διπλανής πόρτας που μοιάζουν με εκείνα τα μυστήρια αέρια που κατακλύζουν τα κλειστά δωμάτια. Τους ιδεοληπτικούς καρμοίρηδες που κυνηγούν τα φαντάσματα των αόρατων εχθρών έχοντας τσακωθεί με την ιστορία και την ίδια τη ζωή. Και πολλά πολλά άλλα είδη καθημερινών ανθρωπότυπων που ελέω socialmediaέχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε καθημερινά, χωρίς φυσικά να αποκλειόμαστε και εμείς από κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Θα ήταν μέγιστη ένδειξη βλακείας, άλλωστε…
Αλλά έτσι είναι κρίσεις, θα πει κάποιος. Και δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε. Έτσι και χειρότερα γιατί δεν μιλάμε μόνο για την υπερδεκαετή οικονομική κρίση. Μιλάμε για μια βαθιά, θεμελιώδη, υπαρξιακή κρίση καθώς το πρώτο διακύβευμα είναι η ζωή. Δεν είναι απλά τα πράγματα αυτά ούτε και υπάρχουν εύκολα ιδεολογικά στρατόπεδα να μπεις στα γρήγορα και να νιώσεις την ασφάλεια της όποιας ψευδαίσθησης, σαν να προφυλάσσεσαι από μια ξαφνική μπόρα.
Τα γήπεδα της αντιπαράθεσης είναι πολλά. Το αν πρέπει να κάνουμε κριτική ή όχι στην κυβέρνηση στις κρίσιμες αυτές ώρες και μέρες που περνούμε. Να ένα γήπεδο όπου παίζεται πολύ σκληρή μπάλα. Η απάντηση είναι αυτονόητη. Δημοκρατία χωρίς κριτική δεν υπάρχει. Το αν ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι ο κατάλληλος να μας ενημερώνει κάθε ημέρα και όχι απλώς ένας δεξιός… ψάλτης που έτυχε να έχει σπουδάσει και ιατρική. Ακόμα ένα γήπεδο των ημερών. Αν ο Χαρδαλιάς πρέπει ή όχι να εμφανίζεται τόσο brutal όσο εμφανίζεται και μάλιστα νa διεκδικεί ρόλους σε σύντομες ιστοριούλες με μαστίγια και τέτοια καθώς το ύφος του είναι και ελαφρώς επιθετικό. Να και άλλο ένα γήπεδο αντιπαράθεσης. Το δημόσιο σύστημα υγείας που μέχρι πριν από τις εκλογές έτεινε να συνέρχεται από τα μύρια όσα προβλήματα από τη Μεταπολίτευση και έπειτα χάρις στις προσπάθειες της προηγούμενης κυβέρνησης και τώρα καταρρέει ενώ, κατά τη σημερινή κυβέρνηση, τώρα άρχισε να ενισχύεται σημαντικά. Εδώ το παιχνίδι χοντραίνει ακόμα περισσότερο και περνά σε άλλα επίπεδα.
Οι νεκροί σε όλον τον κόσμο πρέπει να έχουν φτάσει τις σχεδόν 75.000, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες ανοίγουν μαζικούς τάφους και χιλιάδες νεκροί θα χαθούν στη αιώνια σήψη της ανωνυμίας, η πλευρά του πλανήτη που έχει χτυπηθεί από τον κορωναϊό, ανατινάζεται και σκορπίζει ζωές σαν μόρια ύλης στο πουθενά του σύμπαντος. Για το πιο μεγάλο και παραγωγικό κομμάτι των πληθυσμών της Γης, ο θάνατος ποτέ δεν ήταν τόσο δίπλα με όλα του χαρακτηριστικά. Κι εμείς… στο διαδικτυακό καφενείο η ΕΛΛΑΣ να απολαμβάνουμε τις μεταφυσικές ιδιαιτερότητες της αλάνθαστης φυλής…Στην ψηφιακή μας καρακοσμάρα μας…
Τρώμε σπάταλα φέτες από την πολύτιμη καθημερινότητα σε συζητήσεις για το αν το χειμερινό κολύμπι είναι άσκηση και όχι όπως το «μεταφράζει» η σχετική διάταξη του Λιμενικού. Γυροφέρνουμε μάταια γύρω από τις ιδεολογικές μας ουρές για το αν συμφωνούμε ή όχιμε τη Λιάνα Κανέλλη που δεν δίνει το μισό της μισθό στην αντιμετώπιση του διότι, όπως είναι γνωστό πολλά χρόνια, η ελεημοσύνη –πόσω μάλλον η επιδοματική- είναι χαρακτηριστικό του αστικού κράτους που ως γνωστόν βάσει του διαλεκτικού υλισμού θα «ωριμάσει και θα πέσει από μόνο του». Σηκώνουμε τα άλμπουρα μιας περίεργης διαμαρτυρίας κατά την οποία η υποχρέωση της εφαρμογής των περιοριστικών μέτρων τυλίγεται από μια ψυχαναγκαστική ελευθεριακή και δικαιωματική αχλή περί προσχημάτων για την κατάργηση προσωπικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων. Ευτυχώς που σχεδόν όλα τα παραπάνω εξελίσσονται στον εικονικό κόσμο των socialmedia. Και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι –αυτοί που πρέπει, δηλαδή- που το έχουν πάρει στα σοβαρά, είτε δουλεύοντας είτε εφαρμόζοντας απαράβατα τα μέτρα, για τον απλό λόγο ότι δεν έχουν κάτι άλλο πιο ασφαλές να κάνουν.
«Ένας συνήθης τρόπος για να γνωρίσετε μια πόλη», γράφει ο Καμύ στην «Πανούκλα», «είναι να ψάξετε να βρείτε πώς δουλεύουν, πώς ερωτεύονται και πώς πεθαίνουν οι κάτοικοί της. Στη μικρή μας πόλη, λόγω του κλίματος, θαρρείς, όλ’ αυτά γίνονται μαζί, με την ίδια ξέφρενη και αποστασιοποιημένη διάθεση». (Albert Camus, εκδ. Εξάντας, μτφρ.: Β. Τομανάς). Θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι όπως εμείς βλέπουμε κάποιους ως ανόητους έτσι και κάποιοι βλέπουν εμάς ως ανόητους. Αυτή δεν είναι, όμως, η καθημερινή μας άσκηση σε αυτή τη δημοκρατία; Η διαρκής ανακάλυψη δίκαιων όρων συνύπαρξης όλων μας;
Είναι σίγουρο ότι το παιχνίδι γίνεται πιο βίαιο όταν έχει σχέση με την ίδια τη ζωή. Δεν μιλάμε για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει δυνητικά η ενότητα της Ευρώπη ή τις αντιδημοκρατικές χειροβομβίδες τύπου Όρμπαν. Μέσα στην παγκόσμια αβεβαιότητα ας ρίξουμε μια διαφορετική αλλά, κυρίως, έντιμη ματιά στη μικρότητά μας, στον πραγματικό χώρο που καταλαμβάνουμε στο χάος ακόμα και μέσα από τα πεπερασμένα τετραγωνικά των σπιτιών μας. Ας ξανασυστηθούμε ακόμα και με τα ίδια μας τα φαντάσματα. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, όσο και αν το νιώθουμε. Και ας ελπίσουμε ότι όταν περάσει όλη αυτή η ιστορία θα έχουμε ανακαλύψει μια νέα μεταξύ μας ευπρέπεια και καινούργιους όρους συνύπαρξης.
Άλλωστε ο κόσμος του καθενός έχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες ακόμα και αν τις παρατηρείς από τα μπαλκόνια της καραντίνας, είτε χειροκροτείς είτε απλώς κοιτάζεις…
10°
