Πολιτικη & Οικονομια

Οι μεγάλες απειλές είναι η συγκολλητική ουσία της δημοκρατίας

Η φύση έχει προβλέψει ακόμα και μέσα από τις επιδημίες να επιβιώνει το μέλλον

Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ας ελπίσουμε σε αυτή την περίοδο του φόβου η ταπεινότητα να γίνει ελπίδα για συλλογικά φαντάσματα αλληλεγγύης.

Αν δεν είχαμε τον κορωνοϊό έπρεπε να τον εφεύρουμε ή και το πολυπαιγμένο «ήσαν και οι βάρβαροι μια κάποια λύσις»... Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερά, συμφωνούν στα μέτρα· η μισαλλοδοξία και τα πάθη εσίγασαν, ακόμα και η τα πάντα ορούσα ουράνια θεότητα συμφωνεί για τα μέτρα κατά του κορωνοιού.

Ο θάνατος ταπεινώνει αλλά και εξισώνει, βγάζει τα άτομα απο την ατομική πανοπλία τους και τους δίνει το συλλογικό φάντασμα της ηδονής του «Εμείς» στη θέση του «Εγώ».

Γιατί πανάρχαιες εντολές μάς δίνουν το στίγμα πως οι κοινότητες (ακόμα και των Ελλήνων) θα νικούν πάντα την άποψη πως ο αγώνας στα μαρμαρένια αλώνια γίνεται ανάμεσα σε γίγαντες ακρίτες, άθλιους εραστές των προσώπων χωρίς πρόσωπο και εκπρόσωπο του μηδενικού εγωιστικού γονιδίου. Στη βιολογία της εξέλιξης το ένα ίσον μηδέν, το δύο ίσον άπειρον, αφού το κάθε πλάσμα θα πρέπει να πετάξει το μισό του για να γεννηθεί η κανούργια ζωή.

Ας ελπίσουμε σε αυτή την περίοδο του φόβου η ταπεινότητα να γίνει ελπίδα για συλλογικά φαντάσματα αλληλεγγύης και κοινοτικής χρησιμότητας. Ο ιός αλλά και κάθε απειλή της συλλογικής μνήμης - επιβίωσης είναι μια αφορμή να ξανασκεφτούμε ότι το τίποτα και το ασήμαντο μπορεί να γίνει απειλή για εκατομμύρια όντα, αφού τότε και μόνο θα αγαπήσουμε τους άλλους ως προϋπόθεση για να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας που ξεχάσαμε στις σκουριασμένες αποθήκες των ζωών χωρίς ζωή.

Η φύση έχει προβλέψει ακόμα και μέσα από τις επιδημίες να επιβιώνει το μέλλον, αφού παιδιά και υγιείς δεν απειλούνται· και επειδή η φύση είναι και ιδυοφυής, αντιμετωπίζει την επιδημία με χιούμορ κλείνοντας τους ελεύθερους εραστές που λειτουργούν ως αποδημητικά πουλιά στο κλουβί της οικίας, όπου δεν θα νοσήσουν πιθανόν από τον ιό της γρίπης, αλλά από τον ιό του συγχρωτισμού και της απέχθειας που συνοδεύει τις υποχρεωτικές συναλλαγές των ενοικούντων κάτω από την ίδια στέγη υποχρεωτικά, άρα και δυστυχισμένα.

Ας ελπίσουμε πως τα σοφά γονίδια επιβίωσης θα σώσουν ότι πρέπει να σωθεί είτε από τις λοιμώξεις, είτε από τις απόψεις των εντοιχισμένων ευτυχισμένων που θα καταλάβουν επιτέλους πως ους ο θεός συνέζευξε, κανένας ιός δεν χωριζέτω...