Παρουσιάσαμε στο «Είναι το μνημόνιο, ηλίθιε!» την «επανάσταση των δικαστών», ή αλλιώς ελληνική επιχείρηση «καθαρά χέρια». Χτες μάθαμε για την αναδιάρθρωση στην Αστυνομία, το σύστημα Άτλας στο ασφαλιστικό, τα e-παράβολα. Γίνοται ακόμα και με το ζόρι κάποιες μεταρρυθμίσεις… Δείξαμε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της πίεσης που το μνημόνιο ασκεί στο «πεντάστερο» πελατειακό παρακράτος, ΣΤΟ Σύστημα, που πνίγει και διαλύει το έθνος. Δείξαμε επίσης, γιατί το μνημόνιο, παρά τις εύλογες όπως θα δούμε αποτυχίες του, ήταν μια σπάνια περίπτωση win win situation, όπου όλες οι πλευρές κερδίζουν.
Εδώ θα ολοκληρώσουμε την κουβέντα περί του ποια είναι η απίστευτη «αντιμνημονιακή» απάτη. Εξηγήσαμε πως ό, τι καλό συμβαίνει τώρα στον τόπο είναι προϊόν της πίεσης του μνημονίου και ό, τι κακό μας συμβαίνει είναι προϊόν της άρνησής μας να υπηρετήσουμε τις επιταγές του. Γιατί, λοιπόν, απέτυχε το μνημόνιο;
Χωρίς κανείς να είναι οικονομολόγος και να έχει εμβριθώς εγκύψει στην ουσία της φιλολογίας περί των «πολλαπλασιαστών» (θυμάστε, κυριαρχούσαν πρόσφατα στο καθ’ ημάς εθνικό καφενείο), μπορεί να καταλάβει. Ποιο είναι το ζητούμενο τελικά; Προφανώς, το πώς να μειώσεις την απώλεια πλούτου λόγω των περικοπών που φέρνει η λιτότητα, όταν εφαρμόζεται ένα μνημόνιο εκλογίκευσης μιας υπό χρεωκοπία οικονομίας. Δηλαδή, πώς ο λόγος της μείωσης του ΑΕΠ προς την μείωση των ελλειμμάτων να πλησιάζει τη μονάδα. Με άλλα λόγια, πώς να μην πάει χαμένη καμιά θυσία, από όλες αυτές που μας ρούφηξαν την ικμάδα τέσσερα χρόνια τώρα. Είναι ολοφάνερο τι πάθαμε, από τα στοιχεία που έδωσε ο κ. Στουρνάρας στους ξένους ανταποκριτές. «Η Ελλάδα εφάρμοσε δημοσιονομικά μέτρα 63 δισ. ευρώ την περίοδο 2010 – 2014, ενώ το έλλειμμα μειώθηκε κατά 27 δισ. ευρώ».
Η ερμηνεία που δίνει γι αυτό ο καθ’ ημάς μπανανολαϊκισμός είναι αυτονόητη. Λέει ο διαπρεπής κ. Μπογιόπουλος: «Από το 2010, οι κυβερνήσεις, η τρόικα, η ΕΕ βούτηξαν από το λαό ένα θηριώδες ποσό - που ξεπερνά το 30% του συνολικού εθνικού πλούτου - το οποίο είναι υπερδιπλάσιο (!) από τη μείωση του ελλείμματος! … Μα τότε γιατί έπρεπε να μας βουτήξουν 63; Για να μας «επιστρέψουν» 27; Τι είδους «μαγική» πολιτική είναι αυτή που κλέβει 63 και μετά πανηγυρίζει ότι «εξοικονόμησε» 27; Και τα άλλα; Τα κοντά 40 δισ. ευρώ που «περισσεύουν» από τη βούτα; Πού πήγαν; Και όταν λένε ότι τα κλεμμένα «εξανεμίστηκαν λόγω της ύφεσης», τι νομίζουν; Ότι ξεμπερδεύουν; Ή μήπως δεν είναι και η ύφεση δημιούργημα των «Χουντίνι»; … Είναι η ομολογία για το σκάνδαλο των σκανδάλων που συντελείται στην Ελλάδα. Και συντελείται με όλους τους τύπους της (ταξικής) νομιμότητας!».
Εντάξει, δεν μας εκπλήσσει αυτός ο λαϊκισμός της ημιμάθειας και της άγνοιας των μηχανισμών δημιουργίας ύφεσης, που μιλάει γι αυτούς σαν να είναι φραγκοδίφρακα. Όπως και ο κ. Τράγκας, που θα τον έχετε ακούσει να ωρύεται για «το έλλειμμα των 360 δις ευρώ»… Όχι δεν είναι μόνο οι Χουντίνι που έφεραν την ύφεση, κύριε Μπογιόπουλε, είναι κυρίως το αντιστασιακό ντιριντάχτα της καθοδηγούμενης από τον αντιμνημονιακό ανεξυριζαυγιτισμό ελληνικής κοινωνίας. Αυτή κράτησε την αναπνοή της για να σκάσει από ασφυξία και να εκδικηθεί έτσι τους καταπατητές και τους γερμανοτσολιάδες που επέβαλαν την κατοχή.
Εν τάξει, σίγουρα φταίει η ανίκανη ηγεσία μας που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν αντελήφθη το μέγεθος και τη δυναμική των κινδύνων και του διακυβεύματος. Ή μάλλον το αντελήφθη, αλλά θυσίασε την πατρίδα για την παρτίδα της, εγείροντας μάλιστα, τα αρνητικά ανακλαστικά της κοινωνίας, που έκτοτε ουδόλως αφήνει να υποσταλούν. Φταίνε και οι μαθητευόμενοι μάγοι διεθνείς economists που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον περίπλοκο τσιφτετέλληνα, ο οποίος δεν ανιχνεύεται «δια της Αριθμητικής, αλλά δια της Αλγέβρας», όπως έλεγε και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος. Εννοείται ότι αυτοί οι κουτόφραγκοι έχουν επιπλέον ελαφρυντικά, ως εξαπατημένοι χοντρά και από την ελληνική ηγεσία.
Κυρίως, όμως, εμείς η κοινωνία είμαστε το υποκείμενο της ύφεσης. Έτσι το συλλαμβάνει η αδοκίμως οικονομολογούσα απλή σκέψις του λέγοντος. Σίγουρα αυτό θα αποδεικνύεται κάπως και με οικονομετρικά μοντέλα. Πώς υπολογίζεται, ας πούμε, η ύφεση και η παρεπόμενη ανεργία, που αναλογεί στην παρατεταμένη «αντίσταση» μέχρι ολικής καταστροφής του εμπορικού κέντρου της Αθήνας; Πόσο κακό έκανε η έλλειψη του αναγκαίου για την οικονομία κλίματος σταθερότητας, που διέλυσε ο ανεξυριζαυγιτισμός με την αρχική συνδρομή του κ. Σαμαρά, τότε που ήταν από την καλή μεριά, υπέρ του λαού;
Ο καλόπιστος παρατηρητής ξέρει ότι αυτή ζημιά ήταν ασύλληπτα μεγάλη, αυτή έφερε το βαθύ κάθισμα, αυτή έκανε τη διαφορά με τους άλλους υπερχρεωμένους λαούς. Όταν εκείνοι έτρεχαν να προλάβουν το τραίνο, για να μην χάσουν τη ζωτική δημιουργική επαφή με την αναπτυγμένη Ευρώπη… Χιλιάδες (κυριολεκτικά) απεργίες, «αγώνες», αστάθεια, αβεβαιότητα, πανικός, όλα αυτά δεν είναι σύμβουλοι ανάκαμψης και ανασυγκρότησης. Σε αυτά όμως εμείς επιδοθήκαμε τρία καταστροφικά χρόνια τώρα. Έλειπε και η ηγεσία που να έχει συλλάβει οδό δημιουργικής διαφυγής προς τα εμπρός, για ανάκαμψη και ανασυγκρότηση… Και δεν είναι θέμα τύχης αυτό. Μας αξίζει.
Σε τέτοια Βαβέλ, διάλογος δεν γίνεται, μόνο το απελπιστικό βουητό από βουβουζέλες ακουγόταν. Δεν υπήρχε κανείς να βγει και να πει, «όποιος είναι σοβαρός και αξιοπρεπής ας φορτώσει ένα καρότσι με επιχειρήματα και ας έρθει να μονομαχήσει μαζί μου. Να και το δικό μου καρότσι». Αλλά δεν χρειάζεται διάλογος, εδώ όλοι είναι βέβαιοι. Ένα μόνο επιχείρημα υπάρχει: «μα αυτό είναι μνημονιακό! Μην το ξαναπείς!». Και είναι αρκετό. Έτσι και κάτι ονομαστεί «μνημονιακό», τελείωσε, διαγράφεται και αυτό και αυτός που το είπε. Ούτε υπάρχει απάντηση, αν ρωτήσεις «και γιατί παρακαλώ;».
Θυμάστε, δείξαμε στο προηγούμενο κείμενο και γιατί το «μαζί τα φάγαμε» είναι σχεδόν αληθινό. Εδώ θα το συνδέσουμε και με το κορυφαίο άσχετο σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Η συμπαιγνία του έθνους, που αρνείται ότι μαζί τα φάγαμε και πιστεύει ότι τα χρέη μας είναι μόνο όσες μίζες τσίμπησαν οι «αλήτες, προδότες, πολιτικοί», είναι ένας ακόμα λόγος αποτυχίας του μνημονίου. Η ανάλυση είναι πολύ απλή. Απλώς ο τσιφτετέλληνας εθελοτυφλεί και αποφεύγει να δει κατάφατσα την αλήθεια, στο βαθμό και που η «αντιμνημονιακή» (χε,χε) ηγεσία του έτσι τον καθοδηγεί. Οπότε, δεν υπάρχει ποτέ συγκεκριμένος στόχος για να πιάσουμε. Μόνο φανταστικοί ανεμόμυλοι, που τους νοιώθουμε ως «μνημονιακά» τέρατα, που πρέπει να τα χτυπάμε, αλύπητα όμως.
Πόσο φέσι άφησε λοιπόν η κυβέρνηση του ανωφελούς Καραμανλή; Τριακόσια δισεκατομμύρια. Μάλιστα. Πόσες είναι οι μίζες -και των προηγούμενων μαζί; Κάθε σοβαρός εμπειρογνώμονας τις ανεβάζει σε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια. Άντε ένα δισ, άντε δύο. Αν βάλουμε και όλα τα εξοπλιστικά, ως κακώς γενόμενη προμήθεια, άντε να τα ανεβάσουμε στα είκοσι! Τα υπόλοιπα πώς προέκυψαν, πέρα από την κλιμάκωση των τεράστιων τόκων; Η απάντηση είναι πάλι απλή και με αυτήν θα προχωρήσουμε.
Κάθε αξιοπρεπής Έλληνας, που δεν είναι κορόιδο, ας πούμε πως κάθε μήνα «έκλεβε» ένα εκατοστάρικο, είτε δια φοροδιαφυγής, είτε εισπράττοντας κάτι που δεν έπρεπε από το δημόσιο. Επί δέκα εκατομμύρια που είμαστε, αυτό μας κάνει ένα δισεκατομμύριο το μήνα. Επί δώδεκα μήνες μας κάνει δώδεκα δισ το χρόνο. Ας βάλουμε τώρα τις πολύ μεγαλύτερες συντάξεις των σαρανταπεντάρηδων (έως κάτω των εξήντα), των πεθαμένων (υπέρ υγείας τέκνων), τα επιδόματα των τυφλών Ζακύνθου και σία… Τις προμήθειες, ας πούμε, χαρτιού τουαλέττας στα υπουργεία, που έκανε 1.132,40 και γραφόταν τιμολόγιο 783.356,56 ευρώ…
Να βάλουμε και τις άλλες λαμογιές, που όλοι ξέρουμε και κάνουμε πως δεν ξέρουμε; Αυτές που παρήγαγαν (άγνωστους προσώρας) εκατομμυριούχους επίορκους λειτουργούς, που έχουν χιλιάδες αταξινόμητα σπίτια και κότερα των πέντε και δέκα εκατομμυρίων, να πώς βγαίνουν οι λογαριασμοί… Όχι για το χρέος, που εν πάση περιπτώσει οι δανειστές μας κλείνουν ματάκι, ότι θα το αναλάβουν αυτοί, εφόσον κάνουμε μεταρρυθμίσεις (βλέπε προηγούμενο κείμενο), αλλά για το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Το έλλειμμα που άφησε ο Κωστάκης (μόνο το πρωτογενές, χωρίς τους τόκους) ήταν 24 δισ και είναι ολοφάνερο ότι δεν το έχτισαν οι μίζες. Αλλά, κυρίως η -αυτονομημένη από το πολιτικό σύστημα- μαζική μικρή και μεγάλη διαφθορά. Οπότε το σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» είναι απολύτως υποκριτικό, ποιος να φέρει πίσω, τι, σε ποιον… Εγώ, που μου αναλογεί ελάχιστο μέρος των κλεμμένων (αλλά μαζί με εκατομμύρια άλλους χτίσαμε τη μεγάλη σούμα, που δίνει το μαζικό λαϊκό πρωτογενές έλλειμμα), να φωνάζω να φέρουν κάποιοι Άλλοι πίσω τα κλεμμένα, δεν είναι κάπως;;;
Αυτή είναι η άλλη πτυχή της μεγάλης «αντιμνημονιακής» απάτης, που οι ηγέτες του ανεξυριζαυγιτισμού πάντα συνοδεύουν και με το γελοίο αλλά αληθοφανές επιχείρημα. «Μα καλά, θα αρχίσουμε το νοικοκύρεμα από το μικρό φτωχοδιάβολο, που κλέβει εκατό και διακόσα ευρώ και θα αφήνουμε τον μεγαλοκλέφτη με τις μεγάλες μίζες;;;»… Από δω και πέρα το μνημόνιο θα αποτύχει, αφού πάντα θα λέμε ας πληρώσουν οι Άλλοι οι μεγάλοι κακοί, οι νεοφιλελεύθεροι, που σουμάρουνε ένα μόνο δισεκατομμύριο. Όχι εμείς οι καλοί, της δημοκρατικής διαφθοράς, που πήραμε από λίγα –«και καλά κάναμε στο κάτω κάτω, με τέτοιο κωλοκράτος που έχουμε», αλλά που σουμάρουμε όλοι μαζί πολλά δισεκατομμύρια…
Και όλα αυτά, σε καθεστώς τσιτωμένης βουβουζελέ έντασης και πόλωσης, πώς να αποδώσουν λύσεις, με δεδομένη και την πανίσχυρη αποσταθεροποιητική δράση του επικοινωνιακού συστήματος «Τσιτραγκολιάκος»; Και μετά να τα ρίχνουμε όλα στο μνημόνιο, το οποίο ούτως ή άλλως η κυβέρνηση το έκανε κουρελόχαρτο, για να διαχειρίζεται κατά το δοκούν τις ανάγκες του πελατειακού παρακράτους; Ενώ κάθε ώρα και στιγμή, που εκλιπαρούμε για επενδύσεις προς ανάσχεση της ανεργίας, βγαίνουν διάφορα παρτάλια και απειλούν τους επενδυτές; Χτες πάλι έσκασε κάποιος απίθανος κ. Πετράκος και απειλούσε όσους αγοράσουν τον ΑΔΜΗΕ. Ενώ κάθε μέρα ο κορυφαίος παράγοντας αποσταθεροποίησης, ο κ. Τσίπρας, απαιτεί «Εκδρομές, εδώ και τώρα!», γιατί τα παιδάκια θέλουν καθαρό αέρα.
Ο μέγας ιμάμης του εθνικού μας ισλάμ Παναγί Λαφαζανί, χτες στο περιστύλιο της Βουλής (σχολιάζοντας τον ανόητο ντόρο που ξεσήκωσε η άνευ χιούμορ «ειρωνεία» του συμπαθούς Μανόλη Γλέζου), έκανε φοβερή δήλωση. «Εφιαλτικό όνειρο θα ήταν μια συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ». Έτσι, ε;… Αυτό με άλλα λόγια λέγεται απλή ιδεολογικοποίηση του αντιμνημονιακού ανεξυριζαυγιτισμού. Και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες να διαμαρτυρηθούν. Ποιος, άλλωστε, να διαμαρτυρηθεί και γιατί, όταν η μισή Ελλάδα, οι κάτι-σε-Λένιν ομοϊδεάτες του, συναινεί και υπερθεματίζει, ενώ η άλλη μισή συναινεί και τον βρίζει; Ποιος τραβάει ζόρι για την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, αναγκαίας για έξοδο από την κρίση;
Βάλτε επί πλέον και την εξωγήινη ανάλυση «η κυβέρνηση τα αρπάζει από το λαό και τα δίνει στις τράπεζες» (Γλέζος, χθες). Αυτή αποκρύπτει ότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση -πιεζόμενη από την αντιπολίτευση- τα αρπάζει από την μειονοτική παραγωγική Ελλάδα και τα δίνει στην πλειονοτική αντιπαραγωγική πελατεία… Να επίσης γιατί νομοτελειακά απέτυχαν τα μνημόνια, γιατί και η παράμετρος του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους δεν καταγράφηκε ποτέ και σε καμιά σοβαρή συζήτηση.
Πώς να αντιμετωπίσεις σοβαρά και με ακαδημαϊκή ευπρέπεια αυτή την πυροβολημένη πραγματικότητα; Είμαστε γκιράπηδες και μας αρέσει το ντιριντάχτα και οι γαρδένιες. Όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, τα κάνουμε μπιπ και αναποδογυρίζουμε τα τραπέζια βάζοντας τις φωνές. Και μην τολμήσει κανείς να μας ζητήσει λεφτά, γιατί τραβάμε μαχαίρι, ή γιατί η κυρά μας βρήκε μια κατσαρίδα στη σούπα της. Το θέμα είναι ότι τη γλιτώνεις, ώσπου να σε πάρουν χαμπάρι. Τότε, ή θα κάτσεις να μάθεις τους κανόνες του παιγνίου, ή θα κακοπεράσεις.
Διαλέγουμε και παίρνουμε (μάλλον το δεύτερο, κορόιδα είμαστε;).
10°
