Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι 54 χρόνων, η Αγκελα Μέρκελ 60, ο Τζων Φ. Κένεντυ εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο στα 43 του, ο Τόνι Μπλαιρ εξελέγη πρωθυπουργός στα 43 του, η Μαρίν Λεπέν έχει κλείσει τα 45, ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής στα 77 του. Τι συμπέρασμα βγάζουμε για τη σχέση ηλικίας και πολιτικής ηγεσίας; Μήπως δεν έπρεπε να γίνει ο Μαντέλα πρόεδρος γιατί τον είχαν πάρει τα χρόνια;
Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε την αρχηγία της ΝΔ στα 40 του, ο Αντώνης Σαμαράς στην ίδια ηλικία έγινε ΥΠΕΞ, ο Γιάννης Μπουτάρης εξελέγη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στα 68. Ποιος είναι νεότερος ανάμεσα στους τρεις;
Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να φέρει στη δημόσια σφαίρα «beautiful people» και τα «φρέσκα πρόσωπα» που αξιοποίησε στην κυβέρνησή του γρήγορα ταξινομήθηκαν ως “κηπουροί”, χωρίς καθόλου να βοηθηθεί η εικόνα τους από τη λάμψη της ηλικίας τους. Είχε δίκιο ο πρώην πρωθυπουργός, επιμένοντας στην ανάγκη της ανανένωσης, αλλά βέβαια δεν βρήκε το δίκιο του, γιατί πολύ απλά το πολιτικό εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς.
Τα τελευταία νέα από τις διεργασίες σχετικά με την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς λένε ότι αναζητείται ο «Αντι-Τσίπρας», νέος-ωραίος και άφθαρτος, για να πάρει πάνω του την υπόθεση και να απευθυνθεί στα λεγόμενα «δυναμικά κοινά» ώστε να δημιουργηθεί ρεύμα. Αν ήταν τόσο απλό, θα μπορούσε να γίνει casting και να επιλεγεί ο καταλληλότερος από τον σκηνοθέτη. Αλλά είναι πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο δύσκολο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού είναι μείζον ζήτημα. Το σύστημα, άλλωστε, δίνει μάχη επιβίωσης και εργάζεται για την αναπαραγωγή του, δεν θέλει οξυγόνωση, παρά μόνο όση απαιτείται για λόγους επικοινωνίας, για να εκπέμπεται προς τα έξω μήνυμα αλλαγής το οποίο θα εξαντλείται στην κατασκευή εντυπώσεων. Γι αυτό και τα νέα πρόσωπα που προωθούνται από τους παλιούς είναι (συνήθως) κάπως σαν «κλώνοι», μιλούν όπως οι παλιοί, συμπεριφέρονται όπως οι παλιοί, σκέφτονται όπως οι παλιοί, βάζοντας τα ίδια ρούχα αλλιώς.
Επομένως, χρειάζεται οπωσδήποτε να μπουν νέοι άνθρωποι στην πολιτική και να σαρωθεί το κατεστημένο, γιατί καταλαβαίνουν καλύτερα τις ανάγκες της γενιάς τους, γιατί μιλούν τη γλώσσα των συνομιλήκων τους, γιατί -επί της αρχής τουλάχιστον- δεν κουβαλούν αναχρονιστικές νοοτροπίες και στερεότυπα, αλλά είναι λάθος αυτό να γίνει με όρους life style και τηλεοπτικής κατανάλωσης. Γιατί υπάρχουν γιοι πιο συντηρητικοί από τους μπαμπάδες και μπαμπάδες με μεγαλύτερη δημιουργικότητα και φαντασία από τους γιους. Αλλά επίσης γιατί έχουμε μπροστά μας, στο κοινοβούλιο, το ζωντανό παράδειγμα προσώπων που εξελέγησαν για πρώτη φορά και κάποιοι από αυτούς είναι σαν να έρχονται από το βαθύ παρελθόν.
Είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος να κυριαρχεί στη συζήτηση για την ανασυγκρότηση του πολιτικού χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η αναζήτηση προσώπων και όχι ιδεών/προτάσεων/λύσεων. Το διακύβευμα είναι πρώτα απ όλα πολιτικό/ιδεολογικό/αξιακό και έπειτα επικοινωνιακό. Είναι τόσο επείγουσα η εθνική ανάγκη για συγκρότηση ενός σχεδίου υπέρβασης της κρίσης, προκειμένου να αποφευχθεί η διαφαινόμενη καταστροφή, που μοιάζει με ειρωνεία η ονοματολογία που υποκαθιστά την αναζήτηση απαντήσεων στα βασικά ερωτήματα που έχουν σχέση με την υπέρβαση του αδιεξόδου.
Αν βρεθεί το περιεχόμενο, μετά θα βρεθούν και οι πρωταγωνιστές που θα το εκφράσουν, το αντίστροφο δεν γίνεται. Αν υπάρχει τώρα κάπου γύρω ο 40άρης που εκτός από ευχάριστη φυσιογνωμία έχει και πολιτική σκέψη με βάθος, ηγετικές ικανότητες, γνώση, διορατικότητα, στέρεες απόψεις/θέσεις, που ξέρει τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε και μπορεί να μας το περιγράψει, τότε είναι αυτονόητο ότι υπερέχει έναντι οποιουδήποτε μεγαλύτερου του στην ηλικία. Ομως, αυτός είναι που αναζητείται ή ένας λαμπερός 40άρης που να «τα λέει» και κάπως; Και η αγωνία να βρεθεί ο «Αντι-Τσίπρας» τι δείχνει αν όχι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκλαμβάνεται ως πρότυπο αρχηγού από τους πολιτικούς του αντιπάλους;
Ο δήμαρχος της Φλωρεντίας, Ματέο Ρέντσι εξελέγη πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, πρώτης πολιτικής δύναμης της Ιταλίας αυτή τη στιγμή, στα 39 του χρόνια. Αυτοπροσδιορίζεται ως «il rottamatore» (ο μπουλντόζας) υποσχόμενος να κατεδαφίσει τον παλιό πολιτικό κόσμο. Σωστά; Πολύ σωστά. Ωραία θα είναι να βρεθεί και ο Ελληνας Ρέντσι που θα αρχίσει το γκρέμισμα του δικού μας status quo -αφού εδώ είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη. Ομως, πρέπει και να ξέρει τι θα χτίσει πάνω στα συντρίμμια. Τα ερείπια είναι πιο ισχυρά από τη φωτογένεια.
