Δεν είναι «κακόν πράγμα» τα πάρτι. Αρκεί να μη γίνονται με δανεικά, και μάλιστα επί χρόνια. Ούτε να χορεύει κανείς είναι κακό. Ίσα, ίσα. Ούτε και η Αριστερά είναι καταρχήν και εξ ορισμού «κακόν πράγμα». Μάλιστα, αν τα κόμματά της ήταν πράγματι αριστερά, και όχι μίζεροι μηχανισμοί που απλώς αναπαράγουν τον εαυτό τους και τη γραφειοκρατία τους, θα μπορούσαν ίσως να αποτελούν δύναμη προόδου και χειραφέτησης της κοινωνίας. Αναγκαία διευκρίνιση: τον όρο Αριστερά τον χρησιμοποιώ με τη δημοσιογραφική κυρίως εκδοχή του, για να αναφερθώ δηλαδή στην παραδοσιακή λεγόμενη Αριστερά, ή αλλιώς στα δύο κομμουνιστικά κόμματα της χώρας, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα άλλα, βέβαια, η Αριστερά είναι (ευτυχώς) κάτι πολύ πιο ευρύ, ζωντανό και ενδιαφέρον από το άθροισμα των δυνάμεων της Παπαρήγα και του Τσίπρα.
Σήμερα, λοιπόν, που το πάρτι έχει τελειώσει οριστικά και που η κοινωνία, παραζαλισμένη, προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να ανασυνταχθεί, στις παρυφές των εξελίξεων και του πολιτικού συστήματος κάποιοι εξακολουθούν να χορεύουν. Μάλιστα, ούτε καν να συντονιστούν μεταξύ τους δεν μπορούν ή δεν θέλουν. Το ότι δεν υπάρχουν πια καρέκλες, ποτήρια, ποτά, ορχήστρα, ηχοσύστημα, τίποτα, η Αριστερά δεν δείχνει να το έχει αντιληφθεί, ή μάλλον δεν δείχνει να νοιάζεται και πολύ γι’ αυτό. Άλλωστε, ως γνωστόν, για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο χειρότερη είναι η κατάσταση τόσο καλύτερα για το επαναστατικό(;) κίνημα(;), αφού έτσι έρχεται πιο κοντά η μεγάλη εκείνη μέρα όταν ο ήλιος του σοσιαλισμού θα ανατείλει, καταυγάζοντας και φωτίζοντας το δρόμο προς τη γενικευμένη ευδαιμονία και ευημερία, αυτό το δρόμο που οι άφρονες πολίτες της Σοβιετίας και της ανατολικής Ευρώπης έκαναν, προφανώς, το ασυγχώρητο σφάλμα να τον εγκαταλείψουν.
Μην έχοντας ασκήσει ποτέ έστω και στο ελάχιστο εξουσία στη χώρα μας, η κομμουνιστική Αριστερά ούτε ξέρει, ούτε μπορεί, ούτε και θέλει τελικά να κυβερνήσει. Στην καλύτερη περίπτωση σιωπά αμήχανα και στη χειρότερη δημαγωγεί και λαϊκίζει ασύστολα, λέγοντας πράγματα που δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Από την άλλη, βέβαια, ευτυχώς που η κομμουνιστική Αριστερά δεν… οδηγεί. Σκέφτεστε τις τύχες της χώρας στα χέρια του Τσίπρα, ο οποίος κατά δήλωσή του εμπνέεται από τη σκέψη του Μάο, ή της Παπαρήγα, η οποία θέλει να αναβιώσει τη λατρεία του Στάλιν και οργανώνει εκδρομές στον Γράμμο για να θυμούνται οι νέοι (με νοσταλγία;) τον Εμφύλιο που ρήμαξε τη χώρα; Σκεφτείτε την οικονομία στα χέρια του Λαφαζάνη, «σκιώδους υπουργού» οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προεκλογικά ζητούσε «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών» και μετεκλογικά δήλωνε «η δημοσιονομική τρομοκρατία (sic) δεν θα περάσει» (η Παπαρήγα, πάλι, προτιμούσε τη διατύπωση «δεν υπάρχει οικονομική κρίση»). Εν ολίγοις, σε ένα απίθανο κρεσέντο ανευθυνότητας, τα δύο κομμουνιστικά κόμματα μάς διαβεβαιώνουν ότι τα περί χρέους, ελλειμμάτων και δημοσιονομικού αδιεξόδου είναι προπέτασμα καπνού με σκοπό να χτυπηθεί το «λαϊκό κίνημα», Και όλα αυτά βέβαια, χωρίς οι ασυναρτησίες και η δημαγωγία της κομμουνιστικής Αριστεράς να απαλλάσσουν από τις ευθύνες τους τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, και ειδικότερα εκείνη του Καραμανλή, κύρια υπεύθυνη για το ότι φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού.
Απέναντι, λοιπόν, σε μια κατάσταση που συμπυκνώνεται στη φράση «το πάρτι (με δανεικά) τελείωσε», η κομμουνιστική Αριστερά απλώς άδει, και μάλιστα κακόφωνα και φάλτσα, αδυνατώντας για μία ακόμα φορά να ξεφύγει από τη συνθηματολογία και την αναποτελεσματικότητα, να υπερβεί το επίπεδο του καταγγέλειν και του διαμαρτύρεσθαι, να προτείνει επιτέλους κάτι γόνιμο και δημιουργικό, αλλά και ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο.
Τελευταίο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Σε μια περίοδο τόσο βαθιάς κρίσης του «συστήματος» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), με τόσα και τόσο δυσάρεστα μέτρα να παίρνονται το ένα μετά το άλλο, δεν θα έπρεπε, λογικά, η κομμουνιστική Αριστερά να αυξάνει την εκλογική της απήχηση; Αμ, δε. Όλες οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν καθηλωμένη στο μίζερο 7+4=11%. Μπορεί ο πολίτης να ζορίζεται, ίσως και να σιχτιρίζει ή να γαμοσταυρίζει, αλλά δεν είναι αφελής. Γνωρίζει πολύ καλά, κατά βάθος, ότι η λύση στο πρόβλημά του δεν είναι ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Τσίπρας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
