Χειρόγραφες και κακογραμμένες στην πλειοψηφία τους, οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης των βουλευτών που δημοσιοποιήθηκαν για έναν μόνο μήνα στον ιστότοπο της Βουλής τον Δεκέμβριο του 2013 αναφέρονται στα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών το 2011. Μας γνωστοποιούνται δηλαδή δύο χρόνια μετά την περίοδο αναφοράς, χωρίς δυνατότητα σύγκρισης με παρελθόντα έτη και για περιορισμένο διάστημα.
Αντιγράφω από το τελευταίο νομοσχέδιο – αυτό με τον φόρο ακινήτων που, ενώ παραμένει ίδιος με πέρυσι σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, με θαυματουργό τρόπο αναμένεται να αποφέρει έσοδα κατά 41,4% αυξημένα (άρθρο 14): «Πληροφορίες, τις οποίες ζητά εγγράφως η Φορολογική Διοίκηση από τον φορολογούμενο, πρέπει να παρέχονται εντός πέντε (5) εργασίμων ημερών από την (…) κοινοποίηση του σχετικού αιτήματος, εκτός εάν ο φορολογούμενος προσκομίσει επαρκείς αποδείξεις για πιθανές δυσχέρειες». Υπενθυμίζω επίσης ότι πλέον η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων γίνεται υποχρεωτικά ηλεκτρονικά από τους φορολογουμένους (αρ. 14 παρ. 3, μεταξύ άλλων).
Η ίδια Βουλή, και συγκεκριμένα η Διεύθυνση Επιστημονικών Μελετών, επισημαίνει στην έκθεσή της για τον νόμο: «…το προτεινόμενο τεκμήριο νόμιμης κοινοποίησης οδηγεί σε συνέπειες τέτοιας έντασης – ουσιαστικώς στον νομοθετικό αποκλεισμό της δικαστικής προστασίας – οι οποίες παραβιάζουν τις ανωτέρω αρχές» (ενν. το δικαίωμα του πολίτη στην έννομη προστασία).
Ταυτόχρονα, το παραμικρό λάθος στη δήλωση ημών των απλών πολιτών τιμωρείται με υπέρογκα πρόστιμα επί του αρχικού ποσού και τοκογλυφικές προσαυξήσεις. Όμως η Βουλή αποδέχθηκε και δημοσιοποιεί χωρίς κανέναν περεταίρω έλεγχο δηλώσεις βουλευτών ότι έχουν μηδενικές καταθέσεις, ακόμα και κενές δηλώσεις – λευκή κόλλα – από υπεύθυνους οικονομικών κάποιων κομμάτων.
Αν είχαν ελάχιστη αξιοπρέπεια, θα έπρεπε να ντρέπονται οι βουλευτές μας για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία χειρίζονται τα του οίκου τους έναντι όσων αφορούν εμάς τους υπόλοιπους. Για τους εαυτούς τους, νωχελική χαλαρότητα, για τους πολίτες, εκ προοιμίου ενοχή και δρακόντιες τιμωρίες.
Στα άρθρα 38 και 115 προβλέπεται ότι οι διοικήσεις (που διορίζονται από την κυβέρνηση) των δημοσίων οργανισμών δεν φέρουν καμία ευθύνη έναντι των αρχών του κράτους για τα παντός είδους χρέη που δημιουργούνται, συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων. Μάλιστα, η απαλλαγή αυτή έχει αναδρομική ισχύ («πράξεις και μέτρα καταλογισμού και αναγκαστικής είσπραξης που έχουν τυχόν ασκηθεί καταργούνται»). Ποτέ κανείς δεν θα λογοδοτήσει για την Ολυμπιακή, τις αμυντικές βιομηχανίες, τη ΛΑΡΚΟ, τον ΕΟΜΜΕΧ (γίνεται ειδική μνεία) και όλες τις άλλες επιχειρήσεις που κακοδιαχειρίστηκε το Δημόσιο.
Αντιθέτως, ο ιδιώτης διώκεται ανηλεώς και η παραγραφή των σχετικών αδικημάτων συνεχώς αναστέλλεται, με νέες νομοθετικές προβλέψεις. Όταν τελικά η φορολογική αρχή δεχθεί ότι το χρέος δεν μπορεί να εισπραχθεί, αφού έχει εξαντλήσει όλες τις μεθόδους και κατασχέσει όλη την περιουσία του πολίτη, τον καταδικάζει σε οικονομικό θάνατο: για δέκα χρόνια δεν θα μπορεί να γίνει εκ νέου οικονομικά ενεργός, διότι δεν θα του δίδεται φορολογική ενημερότητα (εγκύκλιος της Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων που εκδόθηκε στις 10/12).
Αντιθέτως, οι όποιες παρανομίες των πολιτικών μας παραγράφονται μετά το πέρας της δεύτερης κοινοβουλευτικής περιόδου.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, νομοθετούν κατά το πώς τις βολεύει, θεσμοθετώντας προνομιακή μεταχείριση των πολιτικών και των ημετέρων (π.χ. τη διαγραφή χρεών ΠΑΕ, τη χορήγηση φορολογικής ενημερότητας ενώ δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου – βλ. ΕΑΣ – κ.α.). Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι διακοσμητικός, καθώς το πολίτευμά μας δεν διαχωρίζει τη νομοθετική από την εκτελεστική εξουσία παρά μόνο στη θεωρία. Έτσι, η εκάστοτε αντιπολίτευση φωνασκεί, αλλά ερχόμενη στην εξουσία στη συνέχεια, διατηρεί συνήθως τις εξωφρενικές προβλέψεις, που δεν επιτρέπουν τον έλεγχο και τη λογοδοσία και καταργούν την ισονομία.
Είναι πολύ δύσκολο – σχεδόν αδύνατο – να αυτοπεριορίσει τα προνόμια και την εξουσία της η οποιαδήποτε κυβέρνηση, γι αυτό και το βαθύτερο πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι οι διεφθαρμένοι και ανεπαρκείς άνθρωποι που ασκούν εξουσία, αλλά οι ίδιοι οι θεσμοί.
Ας είναι λοιπόν ζητούμενο, στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, να προβλεφθεί ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει την ισονομία και δεν θα επιτρέπει τέτοιες ρυθμίσεις, που αποτελούν ύβρη προς το κράτος δικαίου που μία δυτική δημοκρατία του 21ου αιώνα θα έπρεπε να έχει.
Εμείς οι πολίτες έχουμε δύναμη: ψηφίζουμε. Την επόμενη φορά, απορρίψτε αυτούς που για χρόνια μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Δοκιμάστε καινούριους ανθρώπους και κρίνετέ τους με αυστηρότητα.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
