Καμιά εκατοσταριά αντιεξουσιαστές με το «Α» αποτυπωμένο σε πανό διαδηλώνουν. Τίποτε το αξιοπερίεργο μέχρις εδώ. Το συμβάν αφήνει άφωνους τους παρισταμένους. Κολωνάκι, Παρασκευή, και η ελίτ της Αθήνας απολαμβάνει το καπουτσίνο της. Μπροστά στο DaCapo νεαροί φωνάζουν συνθήματα υπέρ των φυλακισμένων αγωνιστών και του διεθνούς προλεταριάτου. Παρακάτω τα ΜΑΤ έχουν αποκλείσει το ήμισυ της πλατείας, προστατεύοντας το άλλο επίκεντρο της αθηναϊκής ελίτ. Τη «Βιβλιοθήκη». Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού σηκώνεται με το πούρο στα δόντια και οδηγείται από τους δύο φουσκωτούς του προς την Τσακάλωφ. Κάνει το γύρο του τετραγώνου και επιστρέφει. Οι νεαροί φωνάζουν. Οι Κολωνακιώτες παρακολουθούν. Soureal. Οι νεαροί διαλύονται και αποχωρούν. Η σημειολογία του παράταιρου ή ιδεολογικός αχταρμάς; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μια απλή σαχλαμαρίτσα, όπως όλες οι άλλες σαχλαμαρίτσες που καθημερινά «στολίζουν» το οικοδόμημα που καταρρέει.
Οι Ταλιμπάν των Δημοσίων Οικονομικών
Οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί «έφυγαν νύχτα». Ο πρώτος, με το δαχτυλίδι, την έκανε σούρουπο. Ο άλλος, με τα «τοξικά», την έκανε μεσημεράκι. Ο καινούργιος μπορεί και να την κάνει χαράματα, αν τα πράγματα αγριέψουν. Μία ομάδα επί των Δημοσίων Οικονομικών διοικεί τη χώρα. Η συνταγή είναι δεδομένη. Υλοποιείται το δόγμα που κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σφραγίδα του Μάαστριχτ και τις λεπτομέρειες που αποφασίστηκαν στη Λισσαβώνα. Την ώρα που οι Αμερικανοί οδηγούν την Goldman Sachs στο σκαμνί για εξαπάτηση των πελατών τους, η Ευρώπη αποκαλύπτει την αδυναμία της να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία η Ευρώπη απώλεσε την πολιτική τιμή της. Στη μάχη του ευρώ χάνει τον πόλεμο. Είναι τόσο δυσαναπλήρωτο το έλλειμμα πολιτικού προσωπικού, ώστε ο άγνωστος εκπρόσωπος των Βρετανών Φιλελευθέρων που κέρδισε τις εντυπώσεις στο πρώτο Debate, έρχεται τώρα πρώτος στις δημοσκοπήσεις. Τόσο στιβαρή πολιτική κουλτούρα διαθέτουν οι επίγονοι του Κρόμγουελ, ώστε να αλλάζουν τοποθέτηση ανάλογα με τα κελεύσματα των τηλεοπτικών παραγωγών.
Με άλλοθι την καταρρέουσα Ελλάδα, η Γερμανία (προφανώς και οι δορυφόροι της) αναζητά σενάρια διαφυγής με στόχο τη δημιουργία συνθηκών για ένα «σταθερό νόμισμα». Νομίζαμε πως θα ήταν η Ελλάδα που θα εγκαταλείψει το ευρώ. Ενδεχομένως να είναι η ίδια η Γερμανία, βασικός υπαίτιος μιας κρίσης κατά την οποία η ατμομηχανή της Ευρώπης κυριαρχεί όταν τα βαγόνια έχουν εκτροχιαστεί. Σε αυτή την Ευρώπη, χωρίς πολιτικό προσωπικό και δυναμική αντιμετώπιση των αντιπάλων της, το δόγμα που εγκαθιδρύθηκε ως η πεμπτουσία της οικονομικής διαχείρισης ήταν και είναι η θρησκεία των Δημόσιων Οικονομικών. Αυτή η θρησκοληψία οδήγησε στα ατοπήματα. Αυτός ο δογματισμός ανήγαγε τους οίκους αξιολόγησης σε βασικούς συνεργάτες, τις τράπεζες σε προνομιακούς πελάτες και τα τοξικά προϊόντα σε αναπόφευκτες πρακτικές. Στην πρώτη μεγάλη κρίση, το οικοδόμημα γονάτισε. Όχι… δεν πτώχευσε η Γαλλία ούτε χτύπησε κόκκινο η Ολλανδία. Απλά υπερπλούτισε η Γερμανία. Αυτός ο υπερπλουτισμός έφερε την ανισορροπία. Η Γερμανία, εν μέσω κρίσης και με ένα υποτιμημένο ευρώ, ανακοίνωσε ρεκόρ εισπράξεων από τις εξαγωγές της. Η Ευρώπη δούλεψε για το Βερολίνο.
Με στόχο τη συρρίκνωση
Το σύστημα αξιών της ηγετικής ομάδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε ανήκει στην Κεντροδεξιά είτε στην Κεντροαριστερά, άλλωστε ποια είναι άραγε τα ευκρινή όρια, εμβαπτίστηκε στο νεοφιλελεύθερο δόγμα και εντός αυτών των πλαισίων λειτουργεί. Το υπέρτατο αγαθό είναι η δημοσιονομική πειθαρχία. Στο έλεος αυτής της πειθαρχίας υπάγεται η λεγόμενη οικονομία, δηλαδή η κατ’ εξοχήν δραστηριότητα που συσσωρεύει πλούτο. Από τον πλούτο κερδίζουν τα κράτη και οι πολίτες. Χωρίς αυτόν δεν κερδίζει κανένας.
Η παιδεία, η υγεία και οι δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, το ασφαλιστικό και η κοινωνική πρόνοια ανήκουν σε κλάδους δραστηριοτήτων που μπορούν να επιβιώνουν μόνον στη βάση του κοινωνικού πλούτου που η οικονομία παράγει. Η Ελλάδα κατά την επόμενη δεκαετία θα οδηγηθεί στη συρρίκνωση όλων των παραπάνω δραστηριοτήτων, καταργώντας μία κοινωνική επένδυση δεκαετιών. Ήδη ανακοινώθηκε επίσημα ότι μελετώνται συγχωνεύσεις ή και κλείσιμο νοσοκομείων ή κλινικών. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η ευρωπαϊκή διοίκηση στις Βρυξέλλες δεν ενοχλούνται ούτε από την ύπαρξη προμηθευτών που καταληστεύουν το ΕΣΥ ούτε από την ύπαρξη πολιτικών ηγεσιών που λεηλάτησαν από το 1985 και μετά τα ασφαλιστικά ταμεία, με κορυφαία στιγμή τα τοξικά ομόλογα (απόβλητα) της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι διεθνείς οργανισμοί επιβολής όρων διαχείρισης του δημόσιου χρέους ασχολούνται αντιθέτως με μία πτυχή του όλου ζητήματος. Πώς θα εισπράξουν πίσω τα δάνεια που παραχώρησαν με τους τόκους που προβλέπονται. Αυτοί οι οργανισμοί είναι τράπεζες ή τραπεζικά όργανα. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν υπάρχει ελπίς.
Επιτέλους πτωχεύστε τη χώρα
Η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε με πομπώδεις ανακοινώσεις στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Αρχιτέκτων αυτού του νομοσχεδίου δεν ήταν μία ομάδα πολιτικών προσώπων που θα κατάρτιζε ένα νόμο με πολιτικά κριτήρια. Το φορολογικό το κατάρτισε μία ιδιωτική εταιρεία ορκωτών λογιστών. Η Price Waterhouse and Coopers. Η ομάδα των Ταλιμπάν των Δημοσίων Οικονομικών, ή αλλιώς η Αγία Τριάδα του δόγματος Γιάννου Παπαντωνίου, ανέθεσε σε εταιρεία ορκωτών λογιστών την κατάρτιση ενός νόμου που θα έπρεπε να ήταν η κατ’ εξοχήν πολιτική επιλογή μιας κυβέρνησης που διατείνεται πως στηρίζει την κοινωνική δικαιοσύνη. Με βάση αυτόν το νόμο, εταιρεία Real Estate που ανήκει στο γνωστότερο Έλληνα επιχειρηματία, η οποία όμως υπάγεται στη δική του τράπεζα, φορολογείται με ένα τοις χιλίοις επί των κερδών της. Η Εκκλησία φορολογείται με τρία τοις χιλίοις, για να υπάρχει συγκριτική αναφορά. Δεν πρόκειται για σκάνδαλο, αλλά για πολιτική επιλογή.
Το φθινόπωρο που μας πέρασε η νεοαφιχθείσα κυβέρνηση είχε διασφαλίσει ένα δάνειο μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από την Κίνα. Τα ίδια τα μέλη της κυβέρνησης «κάρφωσαν» τη συμφωνία. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Το δάνειο αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, τότε, ως αναπτυξιακό κεφάλαιο. Για τη διαρροή ελέγχεται η ίδια η ομάδα που διαχειρίζεται τα Δημόσια Οικονομικά.
Τώρα πλέον είναι αργά για δάκρυα. Η πολιτική ηγεσία αυτή της χώρας έχει να επιλέξει μεταξύ πολιτικής αυτοκτονίας με καθοδηγητή το ΔΝΤ ή να χρησιμοποιήσει το μοναδικό όπλο που διαθέτει. Πτώχευση εδώ και τώρα, διακοπή πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Όπως ομολογούν κυβερνητικά στελέχη, με ένα ετήσιο ΑΕΠ της τάξης των 300 δις ευρώ και με τις υφιστάμενες καταθέσεις δεν προσφεύγεις στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εκτός αν οι επιλογές της ομάδας των διαχειριστών των Δημοσίων Οικονομικών ήταν άλλες και στόχευαν στο να παραδώσουν τη χώρα στο ευρωπαϊκό Κονκλάβιο, αλλά στο δρόμο τούς ξέφυγε ο έλεγχος. Την επιλογή της ρήξης με το ΔΝΤ έκανε η Αργεντινή. Ο διεθνής οργανισμός τότε ψαχνόταν. Οι τράπεζες επίσης. Η Αργεντινή διεσώθη με την παραγραφή του 80% των χρεών της.
Η φωτό είναι λεπτομέρεια από έργο του Παναγιώτη Κουλουρά. p.koulouras@gmail.
13°
