Ο Forrest Gump γράφει επιστολή στον Άρη Σπηλιωτόπουλο και μεταφράζει τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα.
Προσκεκλημένε στο προσκλητήριο, Άρη Σπηλωτόπουλε
Σαν τα χιόνια! Καιρό είχαμε να ακούσουμε για εσάς... Τόσο που νομίζαμε ότι έχετε παρατήσει το σπορ της πολιτικής και ασχολείστε με τουριστικές επιχειρήσεις, γίνεστε σύμβουλος σε εκδοτικά group στην Πάτρα και κάνετε κανό στη Μύκονο… Γιατί αυτές ήταν και οι τελευταίες φορές που εμφανίστηκε το όνομά σας. Πάντοτε βέβαια αναφερόσασταν στα ρεπορτάζ ως «ο πρώην υπουργός...».
Πού και πού μονο, όταν περνούσα από την περιοχή του Λυκαβηττού σκεφτόμουν ότι κάπου εκεί είναι το διαμέρισμά σας με το τζακούζι στην ταράτσα. Ναι, πάλι σε ρεπορτάζ το είχα διαβάσει. Και φυσικά με είχε εντυπωσιάσει. Εντάξει, ζήλευα και λίγο. Με την καλή έννοια όμως. Όχι με φθόνο όπως πιθανόν να φανταστείτε.
Και ξαφνικά, στείλατε κι εσείς το μήνυμα. «Με αφορά το προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ», είπατε. Που, μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει... «Σημαίνει «παιδιά στον ΣΥΡΙΖΑ, είμαι κι εγώ εδώ. Ελπίζω να το εκτιμήσετε». Ελάτε τώρα. Μεταξύ μας δεν χρειάζεται να παίζουμε κρυφτό. Δεν είναι δα και δύσκολο να το αποκωδικοποιήσεις.
Αν μη τι άλλο, ταιριάζετε απόλυτα στο προφίλ: Πρώην μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή, σε «σιγή ασυρμάτου» τα τελευταία χρόνια, ακούει προσκλητήριο από άλλη παράταξη «συμπαθούντων» της περιόδου 2004-2007. Κλασικό. Σα να σου λένε «έλα, εδώ θα βρεις μια ζεστή και στοργική αγκαλιά».
Ε, πόσο να αντισταθείτε κι εσείς; Άνθρωπος είστε. Πόσο να αντέξετε, δηλαδή, να βλέπετε τους παλιούς σας ομοτράπεζους στο υπουργικό συμβούλιο να ξαναβγαίνουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και να γίνονται σταρ του παραπολιτικού ρεπορτάζ; Και δεν εννοώ μόνο τον «Μέσι» των διορισμών, τον Προκόπη Παυλόπουλο, που σαν «πατριάρχης» κατέλαβε δικαιωματικά την καλύτερη θέση. Μιλάω για τους άλλους. Τους δευτερότριτους. Τον Ευάγγελο Αντώναρο, την Κατερίνα Παπακώστα, τον Σάββα Τσιτουρίδη... Και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα σκέφτονται μια παρόμοια στροφή στην καριέρα τους. Βλέπετε, δεν είστε ο πρώτος. Αλλά τουλάχιστον προλάβατε αυτούς που δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα.
Προφανώς βέβαια και δεν σας ήρθε αυτό ξαφνικά σαν επιφοίτηση. Πρέπει να το είχατε καιρό στο μυαλό σας. Στο κάτω-κάτω δεν σας χωρίζουν και τόσα πολλά. Το ίδιο όνειρο μοιράζεστε. Διοριστές είστε. Και διοριστής διοριστή αεί πελάζει. Όλα τα άλλα, τα περί ιδεολογικών διαφορών, είναι δευτερεύοντα. Όπως και τα περί αισθητικών διαφορών. Τώρα που επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ποιος ασχολείται με Πολάκηδες; Ποιος κάθεται να διυλίσει τον κώνωπα; Εντάξει, είναι οι άνθρωποι που δεν δίστασαν να κάνουν μια μαϊμού θεατρική σύσκεψη το βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι και να υποδυθούν ότι δεν ξέρουν για νεκρούς... Και λοιπόν; Θα σας σταματήσει αυτό; Εδώ μιλάμε για επανένταξη στον σκληρό πυρήνα της εξουσίας – και ποιος ξέρει, ίσως και για κανένα υπουργείο. Ελάτε, μην παριστάνετε τον έκπληκτο. Ναι, νωρίς είναι ακόμα. Αλλά ποιος ξέρει. Εδώ τα κατάφερε η Κατερίνα Παπακώστα. Δεν είναι περίεργο να σας έχει λείψει κι εσάς. Ανθρώπινο είναι.
Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι ο πρωθυπουργός ξέρει να ανταμείβει αυτούς που τον βοηθούν τις κρίσιμες στιγμές. Και αυτή ειδικά είναι από τις πιο κρίσιμες. Με τις εκλογές να έρχονται και με εκείνον να έχει πάθει παράκρουση από τη δημοσκοπική απόσταση και να παριστάνει πότε τον Τάκη Τσουκαλά και πότε τον Άρη Βελουχιώτη, είναι προφανές ότι χρειάζεται κάθε κουβέντα στήριξης που μπορεί να του δοθεί.
Ναι, στήριξης είπα. Δεν περιμένει να του φέρετε ψηφοφόρους. Ξέρει ότι δεν σας ακολουθεί ψυχή. Αλλά ένας ακόμα καραμανλικός σημαίνει ότι κάποιοι ακόμα πιστεύουν σε αυτόν. Και αυτό είναι μεγάλη θυσία να το κάνει κάποιος. Δεν γίνεται ο καθένας ρεζίλι στα καλά καθούμενα. Πρέπει να ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπου. Αυτού που ανήκε σε μια κυβέρνηση η οποία παρέλαβε τη χώρα στην καλύτερη στιγμή της το 2004 και την παρέδωσε πτωχευμένη το 2009. Χωρίς να έχει κατορθώσει τίποτα απολύτως. Μόνο να δανείζεται και να διορίζει. Οπότε τι είναι το ρεζίλι, μπροστά στη συναδελφική αλληλεγγύη που στηρίζεται στην ανικανότητα;
Βέβαια δεν πρέπει να είμαστε άδικοι. Σας έδωσε μια υπέροχη δικαιολογία. Αυτή με τα «μέτωπα κατά της ακροδεξιάς», με τα «πρόσημα προσήλωσης και συστράτευσης όλων των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου» κτλ. Τα ίδια άλλωστε είπε και ο Θεοχαρόπουλος. Δεν φταίτε εσείς. Το ίδιο σκονάκι δίνει σε όλους όσους ανακαλύπτουν ξαφνικά πως η ακροδεξιά απειλεί.
Βέβαια αναγνωρίζω ότι για εσάς μάλλον θα ήταν πιο δύσκολο. Αφού σας θυμάμαι μόλις 4 χρόνια πριν, ως υποψήφιος δήμαρχος τότε, να ζητάτε δημοψήφισμα για το Τζαμί και να δηλώνετε ότι «η Αθήνα δεν θα παραδοθεί στους λαθρομετανάστες». Φαντάζομαι ότι αλλάξατε από τότε. Αλλά και να μην αλλάξατε, μικρό το κακό. Αφού συστρατεύεστε με το κόμμα που άντεξε τον Πανο Καμμένο χωρίς κανένα πρόβλημα. Με εσάς θα έχει πρόβλημα; Το πολύ-πολύ να σας ζητήσουν να μην χρησιμοποιείτε τόσο συχνά γραβάτες…
Οπότε, καλή τύχη στη νέα σας επαγγελματική προσπάθεια.
Υ.Γ.: Είναι αστείο και μάλλον συμπτωματικό, αλλά όταν έψαξα στο διαδίκτυο να βρω τις δηλώσεις σας, στο τέλος του άρθρου είχε μια διαφήμιση με σλόγκαν «Βρείτε την δουλειά που σας ταιριάζει»…
Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας
Υπάλληλος εταιρίας δημοσκοπήσεων
Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας No2
Dj εκλογικών κέντρων
Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για...
«Γεραγωνία»: Το άγχος που σε καταλαμβάνει όταν βρίσκεσαι σε δημόσιο μέσο μεταφοράς ότι στην επόμενη στάση θα μπει κάποιος ηλικιωμένος και θα πρέπει να του παραχωρήσεις τη θέση σου.
Η μετάφραση της εβδομάδας
Αλέξης Τσίπρας
«Η κάλπη αυτή είναι ψήφος εμπιστοσύνης στα μέτρα αυτά ή ψήφος ακύρωσής τους…»
Μετάφραση
«Επειδή δεν έχω να σας πω τίποτα άλλο, ο μόνος τρόπος για να σας κάνω να με προτιμήσετε, είναι να σας συμπεριφερθώ σαν βίζιτες και να σας αγοράσω»…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
