Πολύ κακό για το τίποτε. Μία φούχτα ανθρώπων με γκρίζα μαλλιά και ρυτίδες από τις σκοτούρες μαζεύτηκαν σε ένα café της πόλης και ανακοίνωσαν άλλη μία κεντροαριστερή πρωτοβουλία με άρωμα ΣΥΡΙΖΑ. Η απήχησή τους είναι ευθέως ανάλογη της πολιτικής τους επιρροής και η δυναμική του ξαφνικού έρωτά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ αντιστρόφως ανάλογη με τη δραστική μείωση της συλλογικής αποδοχής του κυβερνητικού κόμματος από την κοινωνία. Με λίγα λόγια, οι φερόμενοι ως αντινεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες για άλλη μία φορά αστόχησαν ως προς τον χρόνο και ως προς τον τρόπο. Εδώ και χρόνια επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, σχεδόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές και με το ίδιο αποτέλεσμα. Κλαυσίγελος.
Στην πολιτική δεν στεριώνουν τα εμφυτεύματα. Οργώνεις, λιπαίνεις, φρεζάρεις, ξαναλιπαίνεις, σκάβεις, φυτεύεις, αποτυγχάνεις, φυτεύεις εκ νέου, αποτυγχάνεις και πάλι και πάει λέγοντας. Κάθε πολιτικό σχέδιο πρέπει να ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες, σημαντικών ομάδων ή μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν λειτουργούν με φαντασιώσεις των ελίτ. Ήταν οι «58», μετά η «Ελιά», τώρα η «Γέφυρα».
Πριν από καιρό πολύ γνωστό στέλεχος της Κουμουνδούρου και βουλευτής είχε αποστομώσει τους συνομιλητές του με το εξής αμίμητο: «Μα αγαπητέ μου, εμάς μας ενδιαφέρει το 30% του ελληνικού λαού. Δηλαδή, οι πτωχοί. Αυτό το ποσοστό οφείλουμε να διατηρήσουμε, λίγο πάνω, λίγο κάτω, και θα είμαστε πάντα στα πράγματα. Είτε ως κυβέρνηση, είτε ως ισχυρή αντιπολίτευση, είτε ως ισχυρός κυβερνητικός εταίρος».
Είχε απόλυτο δίκιο το στέλεχος. Κυνικός, αμοραλιστής, αλλά σωστός. Εκεί κάτω στην έδρα του κόμματος έχουν διαβάσει καλά τον χάρτη της κοινωνίας.
Η στατιστική είναι ένα δύστροπο εργαλείο. Μπορεί και να οδηγήσει σε τερατογενέσεις. Στο Μαξίμου, επί παραδείγματι, απασχολούνται με τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων. Σου λέει ο πολιτικός φωστήρας πως αν γίνουμε λιγότερο σοσιαλιστές, μπορεί και να εγκολπωθούμε τους σοσιαλδημοκράτες, δηλαδή το ΚΙΝΑΛ, άντε και το Ποτάμι, αυτό που απέμεινε, δηλαδή το τίποτε, και φυσικά τον ΓΑΠ που είναι στα μαχαίρια με τη Φώφη, την οποία μισεί η ΔΗΜΑΡ αλλά τη «σπρώχνει» ο γνωστός επιχειρηματίας που πλήρωνε το ενοίκιο εκεί κάτω προς την Πλατεία Καραϊσκάκη. Και πάει λέγοντας. Ο ΓΑΠ όμως θέλει να είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και γαία πυρί μειχθήτω. Για να διατηρήσει το αξίωμα αυτό, πρέπει να ηγείται κόμματος. Του ΚΙΔΗΣΟ, έστω. Αν αποτύχει η Φώφη και πάρει πίσω το ΠΑΣΟΚ, ακόμη καλύτερα. Εκεί τελειώνει η πολιτική φιλοδοξία του. Τα βλέπουν όλα αυτά οι ορφανοί του σημιτικού μπλοκ, τα βλέπουν οι «αναστενάρηδες» της ΔΗΜΑΡ, τα βλέπουν και οι διανοούμενοι της εύφορης κοιλάδας, τα βλέπουν και οι οπαδοί του ΓΑΠ, και κάποια στιγμή –για λόγους επιβίωσης– στήνουν και μία γέφυρα. Δεν την οικοδομούν. Τη σχεδιάζουν. Ανέξοδο το εγχείρημα. Είδες ο Μωραΐτης; σου λένε. Έγινε και υπουργός για κάποιους μήνες. Αμ ο Τόλκας; Υπουργός και αυτός. Ακόμη και ο Κουβέλης ενθρονίστηκε. Μεγαλεία. Για θυμήσου, πονηρέ πολιτευτή. Πόσους γύρους έκανες εσύ από το ΚΚΕ στον Συνασπισμό και από εκεί στον Σημίτη και το φλερτ με τον ΓΑΠ, μετά στην αφάνεια και τώρα στα σκαψίματα για τη «Γέφυρα». Αμ εσύ πονηρούλη του Δρακόπουλου, τι γύρους έκανες από τότε μέσω Σημίτη για να θυμηθείς τώρα στα γεράματα πως ένας κεντροαριστερός Τσίπρας είναι προτιμότερος από έναν Αλέξη με τον Βαρουφάκη στο πλάι του. Πόσους Βαρουφάκηδες, Ζωές και Λαφαζάνηδες, Καμμένους και Πολάκηδες πρέπει να μετρήσεις για να πειστείς, πονηρέ πολιτευτή της Β’ Εθνικής, πως η εξουσία λειτουργεί με ένα και μοναδικό αξίωμα: «Χρησιμοποίησε όσους σου χρειάζονται τώρα, αφήνοντας τους υπόλοιπους να πιστέψουν πως κάποια στιγμή θα τους χρειαστείς. Μην ανησυχείς. Θα περιμένουν».
Είναι παιδαγωγικά χρήσιμη η ιστορία του Κοτζιά. Όλοι όσοι πρέπει να γνωρίζουν, ξέρουν πως ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε υπουργός Εξωτερικών του Σημίτη στη βάση ενός σχεδίου που είχε συλλάβει ο Κοτζιάς, αν δεν απατά η μνήμη κάπου στη Γερμανία όπου βρίσκονταν και οι δύο. Το «σχέδιο» αφορούσε τη συστηματική υπονόμευση του Πάγκαλου. Τελικά την πλήρωσε και η Βάσω Παπανδρέου ως αρμόδια υπουργός που έλεγχε τότε την ΕΥΠ. Μιλάμε για την υπόθεση Οτζαλάν.
Πού κατέληξε όμως ο Κοτζιάς; Τον αγνόησε ο Παπανδρέου, τον υπουργοποίησε ο Τσίπρας ο οποίος και τον απέπεμψε και τώρα ασχολείται με το επάγγελμα του πανελίστα και συντάκτη μηνύσεων και αγωγών κατά του Καμμένου. Αυτό του έμεινε.
Είσαι χρήσιμος όσο νομίζει το αφεντικό σου ότι είσαι χρήσιμος, πονηρέ πολιτευτή, δραγουμάνε πανεπιστημιακέ, φλύαρε κεντροαριστερέ. Βλέπεις, καραδοκεί πάντα ο κάλαθος των αχρήστων της Ιστορίας. Πού κατέληξε ο ΓΑΠ; Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μία δομή-σφραγίδα, για δημόσιες σχέσεις και αλληλο-διευκολύνσεις. Ένα παρηκμασμένο σαλονάκι για συνταξιούχους πρώην. Ή τέως.
Τώρα λοιπόν που έρχονται εκλογές, τώρα που το «Σύστημα» ξεδιπλώνεται και η χώρα επανέρχεται στο γνωστό αδιέξοδο του διπολισμού, τώρα, πονηρέ πολιτευτή, ξαναθυμήθηκες πως το μόνο που χρειάζεσαι είναι να δίνεις την εντύπωση πως διαδραματίζεις ρόλο. Τι πιο εύπεπτο από την καραμέλα της Κεντροαριστεράς, κλινικά νεκρής και πολιτικά ανύπαρκτης, αλλά υπαρκτής ως ανταλλακτικού της πολιτικής εργαλειοθήκης. Ασώματος, όμως, η κεφαλή. Περάστε, κόσμε, διότι το «Καφενείον η Ελλάς» εξακολουθεί να διασκεδάζει τον παρατηρητή.
Στο Μαξίμου γελούν με σένα. Μπορεί να τρέχει ο Νίκος ο Βούτσης μαζί με τον Παπαχριστόπουλο και την Τασία να παραστούν στα «εγκαίνια» της θεμελίωσης της «Γέφυρας», αλλά στην πραγματικότητα γελούν. Σε χρειάζονται τώρα για να «στήσουν» το σκηνικό της «Μετεγγραφής». Αμέσως μετά θα καταντήσεις ένα θλιβερό ντεκόρ που τα πολύχρωμα πανιά του θα ανεμίζουν άναρχα, όπως παλιά, στα σκηνικά που έστηναν τα μπουλούκια στην επαρχία όταν τα εγκατέλειπαν στη μοίρα τους.
Η Κεντροαριστερά καταρρέει συνολικά στην Ευρώπη. Δεν φταίει το έλλειμμα ηγεσιών. Και η Δεξιά δεν αναδεικνύει εμβληματικούς ηγέτες. Φταίει η καθυστέρηση που επέδειξε η Κεντροαριστερά στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου πολιτικού σχεδίου. Γιατί να επιλέξεις έναν φλύαρο κεντροαριστερό για να σε κυβερνήσει, όταν έχεις μπροστά σου έναν γνήσιο και αποτελεσματικό και κυρίως άοσμο τεχνοκράτη; Το κατάλαβε αμέσως ο Μακρόν και ο πυρήνας της παριζιάνικης ελίτ. Ανώδυνος, άγευστος, ουδέτερος. Κατατρόπωσε την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά, μπλόκαρε την ακροδεξιά μέχρι νεωτέρας, αλλά ως γνήσιο δημιούργημα των τραπεζιτών πέρασε όσα του υπέδειξαν οι μέντορές του. Το πρόβλημα έγκειται στην ολοσχερή υποχώρηση της Πολιτικής έναντι του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το πρόβλημα είναι γενικό, συνολικό και παγκόσμιο. Η απειλητική επιδρομή της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη (και στον κόσμο) αποτελεί ένα στοιχείο της εργαλειοθήκης που διαθέτει αυτό το σύστημα. Τη χρησιμοποίησε και στο παρελθόν. Τη χρησιμοποιεί και τώρα. Η Κεντροαριστερά δεν έχει διατυπώσει απάντηση σε αυτό το κομβικό ζήτημα. Κινήθηκε και κινείται ως εναλλακτικό γρανάζι στο πλαίσιο αυτής της εργαλειοθήκης.
Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές θα αποτυπώσουν στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη το νέο «ίχνος». Ο κύκλος αυτός μόλις αρχίζει.
