Χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς έγινε με το περίφημο «μακεδονικό» και γι’ αυτό ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, έστω τη δική μας σειρά, έξω από μεγαλοστομίες και αποδοκιμασίες.
Η Μακεδονία ως γεωγραφικός τόπος, ειδικότερα μετά την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είναι ιστορικά και ιδεολογικά φορτισμένος για όλους τους όμορους λαούς και εθνότητες, γιατί χρησιμοποιήθηκε από τις ηγεσίες της δεξιάς και της κομμουνιστικής αριστεράς για ιδεολογικοπολιτικούς σκοπούς. Είναι από μόνη της ένα σημαίνον διχαστικό, αφού για κάποιους αποτελεί τόπο ηρωισμού και για άλλους τόπο εθνικιστικών σφαγών. Φυσικά τίποτα από τα δύο δεν ισχύει σε μια πραγματικότητα που αποδέχεται τη δημιουργία νέων κρατικών οντοτήτων, όπως συνέβηκε τότε. Επρόκειτο για πολιτικές. Όμως στην πολιτική ο χρόνος και πραγματικότητα μετρούν διαφορετικά κι αυτό φάνηκε με την ψηφοφορία για το όνομα αυτού του κράτους στην παρούσα βουλή των ελλήνων.
Πριν από περίπου 70 χρόνια στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας δημιουργήθηκε, μεταξύ άλλων, στα βορειοδυτικά σύνορα της ελληνικής Μακεδονίας, ένα ομόσπονδο κρατίδιο, με διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες, (σλάβοι, αλβανοί, έλληνες, βούλγαροι) όπου κυριαρχούσε και κυριαρχεί ακόμα το σλαβικό στοιχείο και το οποίο μιλάει μια σλαβική διάλεκτο, η οποία μοιάζει πολύ στα βουλγαρικά. Τότε και αφού το συγκεκριμένο κρατίδιο έπρεπε να αποκτήσει ένα όνομα, ονομάστηκε Δημοκρατία της Μακεδονίας. Πάρθηκε δηλαδή μια πολιτική απόφαση η οποία προφανώς στηριζόταν σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία, και καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό.
Όταν διαλύθηκε η γιουγκοσλαβική ομοσπονδία, το συγκεκριμένο κρατίδιο, διεκδίκησε την κρατική του οντότητα, αυτόνομα, με το ίδιο όνομα. Και αυτό το έκανε παραποιώντας και παραχαράσσοντας την ιστορία, συγχέοντας την ύπαρξη του με την αρχαιοελληνική ιστορία, κ.λπ, κ.λπ. Πάρθηκε δηλαδή μια απόφαση πολιτική.
Φυσικά τότε αντέδρασαν όλες οι κυβερνήσεις, μην αναγνωρίζοντας την ύπαρξή του με τη συγκεκριμένη ονομασία. Όμως η διεθνής κοινότητα, πρωτοστατούντων των ΗΠΑ το αναγνώρισε. Πάρθηκε δηλαδή πάλι μια απόφαση πολιτική.
Πριν περίπου από 25 χρόνια το συγκεκριμένο πλέον κράτος ζήτησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η τότε ελληνική κυβέρνηση έθεσε βέτο, εξ αιτίας του ονόματος και το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Πάρθηκε πάλι μια απόφαση πολιτική.
Πριν περίπου ενάμιση χρόνο πάλι η ΗΠΑ και η ΕΕ ζήτησαν για πολιτικούς λόγους το συγκεκριμένο κράτος να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και ζήτησαν τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης. Η συγκεκριμένη ελληνική κυβέρνηση και διάφοροι σύμμαχοι της, όπως και άλλοι βουλευτές, κυρίως προερχόμενοι από την κομμουνιστική αριστερά, (πλην ΚΚΕ) αποδέχτηκαν την πρόσκληση και σε συνεργασία με την ηγεσία του συγκεκριμένου κράτους πρότειναν μια νέα ονομασία, αποδέχτηκαν τη γλώσσα και την εθνικότητα, ως «μακεδονική» και έτσι έδωσαν ουσιαστικά το οκ για την ένταξη αυτού του κράτους, κατ’ αρχήν στο ΝΑΤΟ.
Ήταν μια απόφαση πολιτική και ίσως και ιδεολογική μιας και η κουβέντα έφτασε μέχρι τον εμφύλιο και το διεθνισμό των κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτά.
Το σοβαρό για τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας είναι ότι όλες οι διαπραγματεύσεις έγιναν εκ κρυπτώ και μέσα σ’ ένα κλίμα συνειδητά ρεβανσιστικό. Πήραν το «αίμα τους πίσω»;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
