Ήταν αναμενόμενο. Τα ΜΜΕ και τα social να γεμίσουν με κατάρες για «προδότες, μειοδότες, ξεπουλημένοι». Επιστρέψαμε στην ιερή αγανάκτηση του 2010-2015. Άλλαξαν ρόλους οι ηθοποιοί. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστούν εκείνοι που δέχονταν τα μπινελίκια επί Σαμαροβενιζέλων. Και που ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς τα έριχναν μαζί τους λίγα χρόνια πριν στους προηγούμενους. Και μαζί και οι πολίτες. Πιο ένθερμοι.
Το 2010 οι «μνημονιακοί» ήμασταν λίγοι, απελπιστικά λίγοι, όλοι οι άλλοι πήγαιναν στους Χάρι Πότερ και λοιπούς μάγους για επαναδιαπραγμάτευση, 18 δις ισοδύναμα μέτρα, λεφτά από τη Ρωσία τα πετρέλαια και από τον Σώρρα, διαγραφή, δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε. Το 2019 οι μνημονιακοί του 2010 είναι η πλειοψηφία, όλοι από τότε ήταν υπέρ του μνημονίου, κανένας δεν φώναζε για Ρωσία και πειραγμένα ελλείμματα, κανένας τους δεν τα είχε κάνει πουτάνα όλα στις παρελάσεις. Όλοι ήταν πάντα μνημονιακοί! Το ίδιο και στο 2ο μνημόνιο. Το ίδιο και στο δημοψήφισμα. Πού χάθηκαν αυτοί που ψήφισαν όχι; Όλοι στα προφίλ τους έγιναν σοβαροί και υπεύθυνοι, «ναι, αυτός ήταν ο μόνος δρόμος», ε μα ποιοι ψήφισαν όχι; Ποιοι έδιναν δημοφιλία 88% στον γραφικό Γιάνη και τον αγωνισταρά Αλέξη; Μετά τις εκλογές οι μακεδονομάχοι θα εξαφανιστούν. Οι Χάρι Πότερ δεν εξαφανίζουν τα προβλήματα, δεν εξαφανίζουν τα μνημόνια και τις διεθνείς συμφωνίες. Εξαφανίζουν τους ίδιους!
Τώρα είμαστε πριν τις εκλογές. Οι «μένουμε Ευρώπη» έγιναν «μένουμε Βαλκάνια», οι «έπρεπε να είχε περάσει το πακέτο Πινέιρο» έγιναν «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», οι διεθνιστές αριστεριστές έγιναν υπερπατριώτες εθνίκια, οι «δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός» έγιναν «δεν πάω σε δημοψήφισμα» και αντίστροφα. Οι αυτοί έγιναν εμείς. Το κρεμασμένο πανό είναι το ίδιο «καταστρέφετε τη χώρα, φύγετε», το κρατάνε οι άλλοι τώρα. Οι ισορροπιστές παραμένουν ακόμα σιωπηλοί, μη χαλάσει το όνομά τους. Και οι υποκριτές παίρνουν όποιους ρόλους θα τους εξασφαλίσουν την επανεκλογή. Ο πιο «μνημονιακός» βουλευτής, ο πιο «φιλοευρωπαίος», ο πιο μαχητικός απέναντι στους «σταλινοφασίστες συριζομαδούρους» όπως τους αποκαλεί, είναι ένας που καταψήφισε τα δύο πρώτα μνημόνια και στο τρίτο απουσίαζε. Στα λόγια αγωνισταράς, στην πράξη όποτε χρειάστηκε να βάλει πλάτη ψήφισε το αντίθετο! Στο μακεδονικό έβριζε το κόμμα του γιατί επέμεναν στο «Ναι» και δεν ψήφιζε «Όχι» όπως ήθελε αυτός, το διέλυσε, και τελικά ψήφισε παρών! Μετά τις εκλογές θα το ξεχάσει, θα κάνει όπως όλοι, αυτός και όλοι ήταν πάντοτε υπέρ της συμφωνίας. Τι όχι;
Στη Βουλή ένας άλλος τσεκουράτος βουλευτής τα ρίχνει: «Είστε κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας, η επιχειρηματολογία σας είναι “πιο σκοπιανή από τους Σκοπιανούς”». Ο πρόεδρός του χειροκροτεί, ενθουσιασμένος. Λίγες ώρες μετά στο συμπόσιο του Economist ο πρόεδρος αλλάζει ρόλο: «Ποτέ δεν θα αποκαλούσα κάποιον προδότη, ακόμη και αν διαφωνώ». Σωστά, δεν χρειάζεται να λερωθεί ο ίδιος, αρκεί να χειροκροτεί τους άλλους. Ό,τι έκανε και ο Τσίπρας νωρίτερα, και πιο πριν ο Σαμαράς. Και μαζί τα πληκτρολόγια της οργής. Μαζί οι opinion makers κάνουν κολοτούμπες και ξιφουλκούν κατά των νέων προδοτών. Ή αυτοί, ή εμείς. Αλλά υπάρχει κάτι να σας ξεχωρίζει; Έμεινε κάτι να σας ξεχωρίζει; Σε τι διαφέρετε;
Στην κυβέρνηση άρχισαν να ξανασκέπτονται το «τι κακό έχουν οι μολότοφ» αλλά μετά στην αντιπολίτευση θα το γυρίσουν αλλιώς, αναφέρονται στα αδιέξοδα των δημοψηφισμάτων αλλά μετά θα τα ζητούν πάλι, καλωσορίζουν κλεμμένες έδρες πολιτών από επαγγελματίες βουλευτές αλλά μετά θα μιλούν για αποστάτες, ζητάνε συναίνεση και ομόνοια ενώ την τορπίλισαν για να εκμεταλλευτούν κομματικά τα ψηφαλάκια, το μόνο που έμεινε σταθερό είναι «η αμέριστη στήριξη και αλληλεγγύη του στον νόμιμο Πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο». Η αριστερή συνήθη υποκρισία της καρέκλας.
Το 2015 κάποιοι, όχι πολλοί, ζητούσαμε «φέρτε μια συμφωνία που να μας κρατάει στην Ευρώπη και ας την λένε και Ρόζα Λούξεμπουργκ», κάποιοι άλλοι αριστερά μας και δεξιά μας ζητούσαν «ρήξη, πουτάνα όλα», και κάποιοι άλλοι ζητούσαν «εκλογές, παραιτηθείτε να γυρίσουμε εμείς που ξέρουμε». Εμείς ήμασταν οι «προδότες», οι άλλοι οι «πατριώτες» και οι άλλοι οι «υπεύθυνοι». Μετά το δημοψήφισμα οι «πατριώτες» και οι «υπεύθυνοι» ψήφισαν μαζί μας, μαζί με τους «προδότες», αυτό που ζητούσαμε από την αρχή «μια συμφωνία που να μας δένει στην Ευρώπη». Και οι «πατριώτες» της κολοτούμπας κέρδισαν ξανά τις εκλογές, που οι «υπεύθυνοι» πίστευαν ότι ήταν η μόνη λύση και ότι θα τις κέρδιζαν αυτοί. Η συμφωνία έσωσε τη χώρα. Όχι οι κραυγές, όχι τα παραιτηθείτε, όχι οι απειλές για ειδικά δικαστήρια. Η συμφωνία έσωσε τη χώρα. Αυτή που κανένας άλλος δεν ήθελε τότε.
Συνηθίσαμε να είμαστε μόνοι μας την ώρα που πρέπει να είμαστε όλοι μαζί και μετά, όταν αλλάζουν οι καιροί, διαπιστώνουμε ότι άλλοι παριστάνουν ότι ήταν εκεί, υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι άλλοι, ότι δεν ήταν αυτοί με τις κρεμάλες και τους προδότες, ότι οι δικές τους διαδηλώσεις είναι ειρηνικές, ότι οι μπάχαλοι είναι μαύροι αφρικανοί όπως οι άλλοι ήταν μπάτσοι προβοκάτορες, μούφες και ιστορίες για αυταπατώμενους. Έτσι γίνεται μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσει να γίνεται. Να ταΐζουμε με κομμάτια μας το φίδι που μας τρώει, και υποκριτικά να τσακωνόμαστε για το ποιος το έθρεψε.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
