«Υπόθεση καρδιάς να στηρίξουμε την Ελλάδα». Φαίνεται πως στη δυση της σταδιοδρομίας της ως καγκελαρίου η Άνγκελα Μέρκελ άρχισε να γίνεται συναισθηματική. Μετά από εννιά χρόνια ανακάλυψε ότι οι Έλληνες ταλαιπωρήθηκαν ιδιαίτερα σκληρά από την Κρίση, ότι έχασαν τις δουλειές και τις περιουσίες τους και βρέθηκαν σε περιβάλλον σχεδόν απόλυτης ανασφάλειας. Είναι αυτονόητο ότι δεν φταίνε οι Γερμανοί –ή γενικώς οι «ξένοι»– για τη χρεοκοπία μας, εμείς επί δεκαετίες βάζαμε τα χέρια μας και βγάζαμε τα μάτια μας.
Εμείς ολομόναχοι χαντακώσαμε την παραγωγικότητά μας, εμείς χτίσαμε έναν αδηφάγο και αντικοινωνικό κρατικό μηχανισμό, εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε πρώτοι τη φυγή χιλιάδων παιδιών προς τις αντάξιες των προσόντων τους δουλειές της Εσπερίας. Όταν λοιπόν φτάσαμε στο αμήν, οι Ευρωπαίοι εταίροι έσπευσαν απρόθυμα να μας ξελασπώσουν. Μας δάνεισαν τεράστια ποσά, διά των οποίων διασώθηκε η επαπειλούμενη τότε κοινωνική ειρήνη στην Ελλάδα, και μαζί της το κύρος της Ευρωζώνης και η κεφαλαιακή επάρκεια πολλών συστημικών τραπεζών της ηπείρου μας. Ώς εύλογα ανταλλάγματα μας ζήτησαν δημοσιονομικό νοικοκύρεμα αλλά και δομικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να αποκτήσουμε ανταγωνιστική οικονομία και ανταποδοτικό κράτος.
Στην αρχή του 2019 δεχόμαστε για πολλοστή φορά τη γερμανίδα καγκελάριο. Σε αντίθεση με το παρελθόν, δεν την ακούμε πια να λέει τσιμουδιά για τις πασίγνωστες ελληνικές κακοδαιμονίες, αυτές που οδηγήσαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Τώρα μόνο τονίζει με κάθε τρόπο την στήριξή της στον τωρινό πρωθυπουργό.
Το ότι οι Τσίπρας και Καμμένος βραχυκύκλωναν βίαια κάθε υγιή μεταρρυθμιστική προσπάθεια πριν το 2015 έχει πάψει να την απασχολεί από καιρό (όπως φυσικά και τον Πιέρ Μοσκοβισί). Το ότι η βλακωδέστατη «διαπραγμάτευση» εκείνης της χρονιάς επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την οικονομία, αντιμετωπίζεται επίσης ως ανθυπολεπτομέρεια.
Το ότι η ομάδα Μαξίμου ξηλώνει μεταρρυθμίσεις καθημερινά, το ότι παρεμβαίνει εξωθεσμικά σε Δικαιοσύνη και Τύπο, το ότι κόλλησε στις ιδιωτικοποιήσεις της θητείας Σαμαρά, το ότι η Ελλάδα υποχωρεί συστηματικά στις κατατάξεις που αφορούν την οικονομική ελευθερία και τη δημοκρατική λειτουργία, το ότι από τις συνέπειες της Κρίσης προστατεύτηκαν όσοι καταναλώνουν δημόσιες δαπάνες μα όχι όσοι παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, είναι προφανώς εντελώς αδιάφορα για τους μανδαρίνους του Βερολίνου. Τα μόνα που φαίνεται να τους ενδιαφέρουν είναι η διαχείριση των μεταναστών (τους οποίους βεβαια και η Μέρκελ είχε προσκαλέσει) και φυσικά η είσοδος της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Όσοι το καλοκαίρι του ’15 βγαίναμε στους δρόμους υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής, σίγουρα δε νιώθουμε ευχάριστα με όλα αυτά. Διαπιστώνουμε απογοητευμένοι πως η ΕΕ δεν λειτουργεί με τις ηθικές αρχές που εμείς αφελώς πιστεύαμε ότι τη διακρίνουν. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ουσιαστικά εργάζεται ως υπεργολάβος του μακράν ισχυρότερου κράτους της Ευρώπης, ενώ το κράτος αυτό θυμίζει σήμερα κυνική αποικιοκρατική δύναμη του 19ου αιώνα, δύναμη που δρα με αποκλειστικό γνώμονα το βραχυπρόθεσμο συμφέρον της.
Ορισμένοι καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας πιστεύουν ότι αυτή η τόσο μακρόβια πολιτικός ενεργεί πάντα ενάντια στον εθνικιστικό λαϊκισμό, ο οποίος –σύμφωνα μ’ αυτή τη συλλογιστική– αποτελεί τη βασική απειλή για τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή ιδέα. Λυπάμαι, αλλά δεν θα πάρω. Ο υπαρκτός κίνδυνος των άκρων δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με προκρούστειες τιμωρητικές πρακτικές κατά... σπάταλων εθνών, ούτε με ανεξέλεγκτη μετανάστευση, ούτε με ανοχή στις λεκτικές ακρότητες των κυβερνητικών συμμάχων, ούτε φυσικά με επιπόλαιο κανάκεμα λαϊκιστών του χειρίστου είδους, απλώς και μόνο επειδή σε μία δεδομένη στιγμή είναι πρόθυμοι να διευκολύνουν κάποιον συγκεκριμένο γεωπολιτικό σχεδιασμό. Λυπάμαι που το γράφω, μα η θητεία της Μέρκελ στην καγκελαρία μάλλον φούντωσε τον πανευρωπαϊκό λαϊκισμό, παρά τον τιθάσσευσε.
Οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν ενθουσιασμένοι με τη δήλωση ότι η διάσωση των συντάξεων είναι άσχετη με τη συμφωνία των Πρεσπών, λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να επιβεβαιωθεί μία τόσο προσβλητική φήμη. Ίσως τώρα να ονειρεύονται ότι με την ανοχή των άλλοτε μισητών «ξένων» θα κατακτήσουν την πολυπόθητη εξουσία, την ελευθερία να μας μετατρέψουν σε μεσογειακή Βενεζουέλα. Ποιος ξέρει, ίσως πολλοί στα όνειρά τους να βλέπουν κι εμάς τους ευρωπαϊστές με τις σφυρίχτρες να προσπαθούμε ν’ αρπαχτούμε από ένα ελικόπτερο, σε κάποια ταράτσα πρεσβείας, όπως στη Σαϊγκόν το 1975. Χάρη στην πολυαγαπημένη Άνγκελα, ο ύπνος τους έχει γίνει γλυκύτερος.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
