Μερικές φορές είναι προτιμότερο να ξεχνάς. Είναι αναγκαίο, για να μπορείς να συνεχίζεις, κάποια πράγματα να τα αφήνεις πίσω, να μπορείς να συμφιλιώνεσαι και να προχωράς. Ένα από αυτά, που αφορά στη σύγχρονη πολιτική μας ζωή, είναι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015. Υποθέτω και τα δύο στρατόπεδα έχουν λόγους για τους οποίους θέλουν να ξεχάσουν. Οι μεν του ΟΧΙ γιατί τους κορόιδεψαν. Οι μεν του ΝΑΙ γιατί τους χρησιμοποίησαν.
Το δόγμα «όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» έζησε εκείνες τις δραματικές μέρες τις πιο ένδοξες στιγμές του.
Ωστόσο η επικαιρότητα φέρνει στιγμές που επαναφέρουν μνήμες των ημερών που ο πρωθυπουργός της χώρας, και με τη βούλα τότε, χώρισε τη χώρα στα δύο: ήταν ο εμψυχωτής του στρατοπέδου του ΟΧΙ και εκείνος που έθεσε εκτός εθνικού κορμού τους υποστηρικτές του στρατοπέδου του ΝΑΙ. Το δόγμα «όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» έζησε εκείνες τις δραματικές μέρες τις πιο ένδοξες στιγμές του.
Όλα αυτά μας τα θύμισε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) στο Βερολίνο, μιλώντας για το δίλημμα (;) που αντιμετώπισε τον Ιούλιο του 2015 με το δημοψήφισμα, λέγοντας ότι τελευταία στιγμή καθάρισε το μυαλό του και ότι το να το πάει μέχρι τέλους θα ισοδυναμούσε με ολική καταστροφή. Το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ γιατί «με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες». «Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή» (εννοεί τον ίδιο και την κυβέρνησή του;) «ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας». Έκτοτε έγινε ο μακροβιότερος και πιο πειθήνιος μνημονιακός πρωθυπουργός της χώρας.
Πάντως, μια που μας το θύμισε, αυτές οι συνέπειες ήταν που έκαναν τους υποστηρικτές του ΝΑΙ να χάνουν τον ύπνο τους, όταν εκείνος καλούσε τα πλήθη να χορεύουν στην πλατεία Συντάγματος στο όνομα της αντίστασης και της αξιοπρέπειας. Αυτό φώναζαν οι δυνάμεις του ΝΑΙ όσο στοχοποιούνταν από έναν πρωθυπουργό που όφειλε να είναι πρωθυπουργός όλης της Ελλάδας, και όχι μέρους της. Όποιοι μιλούσαν τότε για Grexit και για τις «ολέθριες συνέπειες» ήταν φιλομνημονιακοί τρομολάγνοι.
Την Πέμπτη, ο Φρανσουά Ολάντ, ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών που έπαιξε κομβικό ρόλο στη μη εκτροπή της χώρας, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι με παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, έμεινε η Ελλάδα στο Ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ότι αυτά –και τα δύο– ήταν προ των πυλών να συμβούν.
Πώς να μη σου έρθει στο μυαλό λοιπόν κι εκείνο το βίντεο όταν, μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου όπου αποφασίστηκε η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, ο Νίκος Παππάς εξερχόμενος δήλωσε πόσο όμορφή θα ήταν η μέρα που θα ξημέρωνε. Τονίζοντας με αυστηρό ύφος, ή με την αλαζονεία της εξουσίας, πως όσοι τολμάνε να συνδέουν το δημοψήφισμα με την παραμονή ή όχι της χώρας στο Ευρώ είναι ακραίοι κύκλοι εντός και εκτός της χώρας και υποστηρικτές του μνημονίου. Αξέχαστο κι αυτό, όπως και πολλά άλλα.
Μακάρι, βέβαια, πριν ξεχνούσαμε, να γινόταν και μια ειλικρινή και σοβαρή συζήτηση για το τι έγινε εκείνες τις μέρες, αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν. Τότε ίσως να είχε κάποιο νόημα η λήθη. Κι ίσως να σκεφτόμασταν κι εμείς με «καθαρό μυαλό» γιατί να πρέπει να μένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτή την κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας, έχοντας γλιτώσει βέβαια, και προς το παρόν, από «την ολική καταστροφή», σύμφωνα με τα λόγια πάντα του πρωθυπουργού.
10°
