Η κυβέρνηση Τσίπρα αξιοποιεί την κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος στον τομέα της Υγείας από προηγούμενες κυβερνήσεις σε μια προσπάθεια επικοινωνιακού και πολιτικού αποπροσανατολισμού.
Στο Μαξίμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πύρινη πόλωση, σε συνδυασμό με την αδυναμία του Κινήματος Αλλαγής, θα τους βοηθήσει να φτάσουν και να ξεπεράσουν το 25% στις βουλευτικές εκλογές.
Υπάρχει μια κακή παράδοση στην Ελλάδα, οι επιχειρήσεις «κάθαρσης» να εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες κι έτσι να καταλήγουν βρόμικες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη διαχείριση του σκανδάλου της Novartis και γενικότερα την «κάθαρση» στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος στον τομέα της Υγείας.
Ξέφυγαν οι δαπάνες
Ένας από τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε το ελληνικό Δημόσιο στη χρεοκοπία μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν η εκτόξευση της δημόσιας δαπάνης για το φάρμακο σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα. Μπήκαμε στην ΟΝΕ με ετήσια δημόσια φαρμακευτική δαπάνη της τάξης των 2 δισ. ευρώ και φτάσαμε σε αδιέξοδο αφού την ανεβάσαμε σε κάτι λιγότερο από 6 δισ. ευρώ.
Μετά την ανεξέλεγκτη αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, τα «καπέλα» στα δημόσια έργα, οι ασύμφορες προμήθειες οπλικών συστημάτων, η εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης και η αδυσώπητη αύξηση της μισθολογικής δαπάνης του Δημοσίου είναι οι παράγοντες που εξηγούν τη χρεοκοπία που τόσο ακριβά πληρώσαμε και πληρώνουμε.
Υποτίθεται ότι η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ αναλαμβάνοντας πρόσθετες υποχρεώσεις για τον έλεγχο των δημόσιων δαπανών και την ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και κινηθήκαμε στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σε ό,τι αφορά τη δαπάνη του Δημοσίου για τα φάρμακα τη βασική ευθύνη έχει η πολιτική που εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ της εποχής να πλειοδοτεί στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.
Η βασική επιλογή ήταν υπέρ του δωρεάν φαρμάκου για τον λαό χωρίς πρωτόκολλα και περιορισμούς στη συνταγογράφηση. Γιατροί, φαρμακοποιοί, διοικητικοί υπάλληλοι και άλλοι ενδιαφερόμενοι συνέβαλαν σε μία συνταγογράφηση χωρίς όρια, με τις φαρμακοβιομηχανίες να κάνουν ρεκόρ κύκλου εργασιών, δεκάδες χιλιάδες συνεργάτες να βγάζουν απίθανα μπόνους σε χρήμα και σε είδος και τον λογαριασμό να καταλήγει στο Δημόσιο και μέσω αυτού στους φορολογούμενους πολίτες.
Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του έχουν στήσει ένα σκηνικό προεκλογικής «κάθαρσης» γύρω από τις δαπάνες για το φάρμακο και την Υγεία, στην πράξη όμως μεθοδεύουν το κουκούλωμα και αυτής της υπόθεσης.
Πρώτον, δεν έχουν στραφεί κατά της Novartis και άλλων φαρμακοβιομηχανιών που μπορεί να ζημίωσαν με παράνομες εμπορικές πρακτικές τα δημόσια οικονομικά.
Στις ΗΠΑ οι αρμόδιες αρχές επιβάλλουν πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στην ελβετική Novartis που είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, για τις πρακτικές της στην Ελλάδα. Αντίθετα η κυβέρνηση την κρατάει στο απυρόβλητο και δεν προσπαθεί να καλύψει τη ζημιά για το ελληνικό Δημόσιο.
Δεύτερον, το «φούσκωμα» της φαρμακευτικής δαπάνης έγινε με τη βοήθεια πολλών χιλιάδων επαγγελματιών που πήραν μέρος στο κύκλωμα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι γιατροί του ΕΣΥ, με δικαίωμα να στέλνουν τον λογαριασμό απευθείας στο Δημόσιο με... «προοδευτική» πλειοψηφία.
Η κυβερνητική ηγεσία δηλώνει υπέρ της κάθαρσης, δεν έχει όμως καμία πολιτική διάθεση να αγγίξει το πανίσχυρο κύκλωμα που μας βάζει μέσα με τα περισσότερα μέλη του να κινούνται στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της.
Τρίτον, αφού κάλυψε την εταιρεία και το κύκλωμα που την εξυπηρέτησε με το αζημίωτο η κυβέρνηση στοχοποίησε πολιτικούς της αντιπάλους.
Βρήκε τις υπογραφές τους κάτω από ασύμφορες διαχειριστικές επιλογές αλλά δεν βρήκε τις υπογραφές που είχαν βάλει στελέχη που συνεργάζονται με αυτήν, όπως η Ξενογιαννακοπούλου και ο Κουρουμπλής, ούτε τις υπογραφές στελεχών προηγούμενων κυβερνήσεων με τα οποία έχει καλές παρασκηνιακές σχέσεις.
Η επιχείρηση «κάθαρση» είναι ένα κουκούλωμα που συνοψίζεται στη φράση «το τερπνόν μετά του ωφελίμου».
Τελικά είμαστε άξιοι της κακής μας μοίρας. Τη δημοσιονομική κάθαρση της δαπάνης για το φάρμακο ανέλαβαν οι θεσμοί επιβάλλοντας οροφή στην ετήσια δαπάνη κοντά στο επίπεδο πριν το τεχνητό και ιδιοτελές «φούσκωμά» της. Πρόκειται για μια βίαιη, ισοπεδωτική πολιτική με σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές παρενέργειες.
Όταν όμως το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αποτρέψει το διαχειριστικό ξεχείλωμα ούτε είναι σε θέση να προχωρήσει σε ουσιαστική κάθαρση, τότε ισχύουν αναγκαστικά οι κανόνες των πιστωτών.
8°
